Samuël, een zoon der Wet.

25)

Mandels vertrouwen en ook zijn verlangen naar land waren sterker dan bij iemand anders. De overigen stonden hem zijn verzoek gaarne toe, want de meesten vonden het een dwaasheid, en zij waren al blij, dat het reeds gekozen gebied dus in ieder geval niet hun te beurt zou vallen. Bood niet de dorre, steenachtige en rijkelijk van onkruid voorziene bodem der reeds afgepaalde stukken voor ieders arbeidslust al gelegenheid genoeg? Waren hun harten niet vol vrees geweest, die zij niet wilden erkennen, en vol angst, die zij vooralsnog verzwegen bij den eersten aanblik van die onherbergzame vlakte? Was niet de voorstelling van de hier van hen te vorderen ontzaglijke inspanning voor een oogenblik als een verlamming over hen gekomen? Alle anderen beschouv/den het als een voorrecht. Zoo dicht mogelijk in de buurt te mogen blijven van de bewoonde en reeds in cultuur gebrachte streken. Daarom stonden zij ook Sinaï Tulpeabloesem gaarne het daarop door hem begeerde voorlaatste stuk toe, — zoodat het oude en het jonge paar in gelijke dwaasheid buren werden en bij de verloting konden worden uitgeschakeld. De landmeter Loetz leidde in verbinding met den Turkschen Moedler van dit district de loting en gaf de eerst-noodige aanwijzingen en raadgevingen. Hij keek die twee, die al dadelijk een keus hadden gedaan, met verbazing aan. Langen tijd had hij in verschillende streken van Palestina als opmetings- en cultuur-lngenieur gearbeid, menige kolonie had hij helpen aanleggen en de ontwikkeling daarvan gadegeslagen. Hij kende bodem en klimaat en had verstand van landbouw en beheer. Zijn verstandige, grijze oogen hadden de meest verscheiden bedoelingen, wenschen en meeningen bij de uit alle deelen der wereld saamgestroomde immigranten aangetroffen, en hij had dus eenige oefening in het onderkennen van hun diepste motieven. Deze oude man en deze jonge man waren echter voor hem een soort openbaring en een nieuw slag, waar hij niet dadelijk van op de hoogte was, en die hij niet aanstonds wist onder te brengen. Hier waren dus twee haast overmoedige menschen, die er maar op los gingen, — de een in het bewustzijn van zijn kracht, — de ander uit vertrouwen en grootmoedigheid. Een vriendelijk glimlachje vloog om zijn mond. Hij richtte het woord nu bijkans alleen tot deze beide zonderlingen, en werd niet moede om hun raad te geven, terwijl de overigen, met drie of vier menschen van Baitjisrael, die meegegaan waren, om hem heen draaiden en de brokken van het onderwijs opvingen.

Klaarblijkelijk verveelde zich de Moedler, die met zijn eigen zaken klaar was. Die nam afscheid, terwijl hij vluchtig hart, mond en voorhoofd met zijn hand aanraakte ; hij besteeg zijn muilezel en reed bedaard weg. Nu begon de landmeter nog vertrouwelijker met hen te spreken. In Sinaï zag hij reeds den toekomstigen chef, want de regeering wilde aan iedere kolonie zelfstandige keuze van haar bestuurder toestaan, evengoed als aan 't dorp Baitjisrael, en bij wijze van proef ook volle zelf-regeering. Ook Mandel week niet van zijn zijde en las hem ieder woord vol verlangen van de lippen.

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen