Doop en Wedergeboorte

De betrekking van Doop en wedergeboorte, (de Doop wordt het bad der wedergeboorte genoemd) bepaalt in de eerste plaats den aard van het genadeverbond in zijn collectief bestand. De apostel spreekt niet alleen van een gedoopt worden in den dood van Christus (Rom. 6 : 3) maar ook van een gedoopt worden tot het lichaam van Christus.

Het genadeverbond wordt verwerkelijkt in het deelgenootschap aan den dood en de opstanding van Christus, d.i. aan de wedergeboorte, zooals die in en door Hem tot stand is gekomen.

Christus zelf betitelt den weg van Zijn lijden en sterven alzoo, als Hij spreekt over een Hem volgen in de wedergeboorte (Matth. 19 : 28).

De aard van het genadeverbond is wedergeboorte, wedergeboorte en nog eens wedergeboorte.

Daarom moet de prediking des Evangelies gepaard gaan aan den roep tot bekeering en dus aan een prediking van zonde en oordeel. Wat zal men tot bekeering roepen, zoo er geen zonde is ? En wat zal men het Evangelie prediken aan een volk, dat geen genade noodig meent te hebben ?

De Heilige Doop wordt dus als teeken en zegel des Verbonds het bad der Wedergeboorte genoemd, opdat wij deze dingen klaar voor oogen zullen houden.

Met het persoonlijk geloof heeft de doop dus zooveel uit te staan, als wij met de wedergeboorte hebben te maken. De gedoopte is volstrekt niet wedergeboren, omdat hij gedoopt is. En het gedoopte kind is niet van de kerk, omdat het gedoopt is, maar het wordt gedoopt, omdat het van de kerk is.

De volwassene heiden, die tot kennis van het genadeverbond komt door het geloof, zal den Heiligen Doop gaarne ontvangen als teeken en zegel van Christus' wege. Hij is van het Heidendom overgekomen tot de gemeente, die zalig wordt.

De heiden, die het Evangelie aanneemt, wordt gedoopt op grond van zijn belijdenis.

Doch de heiden wordt niet gedoopt op grond van zijn wedergeboorte. Men mag hopen, dat zijn belijdenis uit de wedergeboorte is opgekomen, maar men heeft daaromtrent geen wetenschap. Hier zou men hoogstens van een veronderstelde wedergeboorte kunnen spreken.

Indien dat nu bij de volwassenen doop alzoo staat, dat men omtrent de wedergeboorte geen zekerheid heeft, kan het toch wel heel duidelijk zijn, dat er geen aanleiding kan zijn om die kwestie bij den kinderdoop te stellen.

Het is niet alles Israël, wat Israël genoemd wordt. Cnristus zegt zelfs, dat de tegensprekende Farizeën uit hun vader den duivel zijn. Zoo zijn er zelfs duivelskinderen onder de besnedenen. Onder het nieuwe verbond is dat dan ook niet anders. Het is niet alles wedergeborene wat onder het verbond staat. En toch zijn zij allen gedoopt.

De doop met water is teeken en zegel van de waarheid Gods, maar de doop des Heiligen Geestes is geest en leven.

Anderzijds kan de Heilige Doop ons oordeel niet minder verzwaren dan het goddeloos gebruik van het Heilig Avondmaal. Indien wij toch, gedoopt zijnde, onverschillig zijn en blijven voor den roep des Evangelies tot ontdekking onzer zonde en om een toevlucht te nemen tot de genade, zullen wij niet straffeloos de weldaden Gods verachten.

Men vreest wel zich een oordeel te eten aan den heiligen Disch, maar men schijnt er geen zorg over te hebben, dat ook de Doop ons tot een oordeel kan zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen