Samuël, een zoon der Wet.

47)

Achter den Karmel werd het Zuidelijke hemelhalfrond door een vreeselijke bliksem als uiteen gescheurd, die heen en weer rolde, en veel seconden lang lag heel de vlakte in een helder licht. Rea, die was opgestaan, staarde verbaasd naar haar ouders. Wat was dat ? Had daar zooeven niet een jong verliefd paar gezeten ? Een vrouw, in liefde bloeiend, die met haar hoofd tegen haar mans schouder leunde, en een gelaat zonder rimpels, geheel verheerlijkt, ten hemel hief ? Een man, met een ferme en sterke houding, met de gelaatstrekken van een verrukt jongmensch ? Was daar geen grauwe kommer meer ? Was daar niets meer van die haken en punten, waarmede de nood haar Hebreeuwsch schrijft ? Was dat niet alles kracht nu, en zalige hoop ? Was het een gezichtsbedrog geweest — een goochelspel van licht en schaduw ?

Konden dat Rea's ouders zijn, die daar zooeven de handen in elkander, op die bank zaten — jonger nu dan zij ze kende uit haar vroegste herinneringen ?

Was hun jeugd weer opgestaan, om hen te doordringen en te bekleeden ?

Was uit dat slechte weer der vorige dagen, was uit die dichte wolkenmassa, die als rookpluimen van een vroeger levensvuur over het gebergte van Judea hingen, het licht van haar vroegere levensjaren weer te voorschijn gekomen ?

Of bekroonde soms de Eeuwige in dit uur al Zijn vorige gaven nog door een wonder ?

Een wonderlijke rilling kwam er over Lea. Zij greep de hand van haar man met een heftigen druk, en trok hem naar zich toe, maar zij kon geen woord uitbrengen, en staarde slechts zonder zich om te keeren door het donker naar haar ouders — weer wachtend op een volgenden bliksemstraal.

„Hij heeft een verbond met ons gemaakt", hoorde zij haar vader zeggen. „En als de Eeuwige een verbond maakt met een sterveling, kan dat verbond niet verbroken worden. Ik ben oud en gebroken geweest, maar ook in de heilige ark lagen de gebroken steenen tafelen naast de andere".

Kwam daar niet weer een bliksemstraal, die het­ Rea nog eens toonde, dat hij flink en als herboren was ?

„Het is de Heere, Wiens wegen zijn in onweder en storm. Zijne wegen zijn ons te hoog, maar Zijn taal is de onze. Mijn kinderen, er is werkelijk nog meer goeds, dat deze avond ons heeft gebracht".

Daar kwam weer zoo'n lichtschijn uit het firmament. Wie sprak daar toch zoo met de teere stem van een jongeling ? Zaten daar die oudjes, of waren zij weggenomen, en hadden zalige geesten in hun plaats zich neergezet op de houten bank ? Rea vroeg niet, wat er nóg meer was gebeurd, — zij wachtte maar weer op den volgenden bliksemstraal.

En die sprong in het Westen over van wolk tot wolk, omzoomde de randen, doorscheen alle sluiers en wolkschermen, en verloor zich in de diepte des hemels. Sinaï Tulpenbloesem maakte bij dat licht snel zijn rechterhand los uit de hand van de blinde, en lichtte zijn mutsje op, — zijn kale schedel met het groote litteeken, schemerde daaronder. Nu was hij niet meer een en al bewogenheid, maar hij zat ernstig na te denken.

En al weer bliksemde het, — daar, waar de hemel zich welfde boven Haïfa.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen