TOCH ERKENNING?

In de ordinantie voor de opleiding enz. wordt in art. 3, bij de opsomming der kerkelijke vakken en in art. 8 bij die van het kerkelijke examen genoemd: geschiedenis van de Nederlandse Hervormde Kerk en haar belijdenis.

Als men dit zo argeloos leest, maakt het de indruk, of dan toch met deze uitdrukking de belijdenis der vaderen als de belijdenis der kerk erkend wordt. Men kan toch moeilijk anders aannemen dan dat in deze artikelen de belijdenis der Formulieren, die in Art. X van de kerkorde worden genoemd, zou zijn aangeduid. Dat zijn de Drie Formulieren en het belijdenisgeschrift, dat de Hervormde Kerk er volgens dit artikel bij gekregen heeft n.l. de Catechismus van Geneve.

Dat zou men zo zeggen en mogelijk zou iemand daarop reeds een beroep willen doen.

Wees echter voorzichtig. Want, indien het de bedoeling zou zijn de belijdenis der vaderen als die der Hervormde Kerk te erkennen, gelijk rechtmatig zou zijn, dan zou de Generale Synode bij de vaststelling der eerste lezing van het ontwerp kerkorde aan de wens onzerzijds aan haar te kennen gegeven om dit in artikel X ook tot opzettelijke uitdrukking te brengen, gehoor hebben gegeven. Thans moet men aannemen, dat zij dat opzettelijk niet heeft gedaan.

Waarom zij dan in de bovenaangehaalde ordinantie wel van „haar belijdenis" spreekt, terwijl daar de geschiedenis van ,,het belijden" met de ,,dynamische" gedachte beter schijnt overeen te komen ?

Bedenken wij toch, dat de genoemde ordinantie bij het ontwerp-kerkorde behoort, dan verschijnt zij onder een vigerend gedacht art. X der kerkorde en dan moet men zich afvragen, of de geschiedenis van de be­lijdenis zal eindigen bij haar plaats in art. X, welke feitelijk neerkomt op de ontheffing van haar functie als belijdenis der kerk.

Nu „Fundamenten en Perspectieven" als proeve van „hernieuwd-reformatorisch belijden" door de Synode werden gewaarmerkt en aangeboden, is het wel heel'duidelijk geworden, waar men heen wil.

De belijdenis der kerk is niet alleen op non-actief gesteld — want dat was reeds geschied door de kerkorganisatoren van 1816, maar haar functie zal, zo niet worden opgegeven, dan toch in belangrijke mate worden gewijzigd en door „Fundamenten en Perspectieven" worden overgenomen. Daarin schijnt voor de heren van de nieuwe koers de eigenlijke voorbereiding van een nieuwe kerkorde te schuilen. De Synode is van oordeel, dat in dit geschrift de Waarheid van God vertolkt wordt (blz. 3), en dat in de tijd van voorbereiding ener nieuwe kerkorde ,,dit getuigenis" zal kunnen dienen „als leidraad voor het gesprek, opdat de Kerk mede hierdoor op de rechte wijze voortga in de weg van het belijden".

Klaarblijkelijk heeft men het oog op een „hernieuwd-reformatorische-gesprekskerk", welke ,,op de rechte wijze" zal voortgaan in de weg van het belijden ! Die rechte wijze wordt dan ten dele bepaald door de in deze leidraad gegeven „vertolking van de Waarheid Gods". Let wèl, ten dele, n.l. mede hierdoor.

De mannen, die „de weg van het belijden" bepalen, zien derhalve nog op andere middelen om de kerk „op de rechte wijze" in die weg te doen voortgaan. Hiertoe behoort zeker ook de tucht, welke deze heren zich voorstellen, en deze kon zich wel eens meer bekommeren over wat zij al of niet onder de weg van het belijden verstaan, dan over het „belijden" op zichzelf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen