De nieuwe weg

Vervolgverhaal

, , Dat ben je wèl, " viel Arend uit, — en het vuur van de haat tegen de jongeman uit den vreemde laaide fel in Arend op. , , Jij probeert mij m'n Martij nt je te roven !" riep hij met harde en •overslaande stem. En plotseling was Arend ziohzelve geen baas meer. Hij hief zijn linkerhand omhoog en smeet liet zware hoefijzer met geweld naar Mienema.

De opzichter bukte nog, maar toen was het al te laat. Het ijzer trof hem in het gezicht, hij deinsde met een gesmoorde kreet achteruit en viel toen •achterover op de weg.

, , Vort peerd !" zei Arend Langerak — en hij liep verder met de merrie, maar •zijn wilde drift was eensklaps weggevloeid en hij voelde nu, dat er een rilling door zijn benen ging. Wat had hij •gedaan ? Arend keek nog eens om en hij zag, dat de jonge opzichter overeind krabbelde, hetgeen hem geruststelde. En nu pas drong het tot hem door, wat het zou betekenen, als die kerel roerloos op de weg was blijven liggen. Hij keek schielijk alle kanten uit, maar hij zag gelukkig nergens mensen en hij hoopte maar, dat niemand gezien zou hebben wat hij jgedaan had.

Het hoefijzer had Mienema lelijk getroffen. Hij bloedde hevig uit zijn neus en ook onder zün oog was een wond, waaruit bloed sijpelde. Zijn zakdoek was in een ommezien rood gekleurd.

Mienema voelde een brandende pijn in zijn gezicht. Ook zijn neus deed zeer. Zou zijn neusbeentje misschien gebroken zijn ? De pijn maakte hem driftig.

, , Ik ga regelrecht naar de politie, " zei hij hardop. „Ik laat me niet mishandelen door een boerenkinkel !"

Zijn gezicht deed hem echter zoveel pijn, dat hij reeds na enkele ogenblikken besloot om zo gauw mogelijk naar de barak te gaan.

Bij de barak gekomen, lachten zijn collega's hem uit; zij vroegen hem, of hij soms met een al te stevige boerendeern op stap geweest was. Mienema gaf geen antwoord of bescheid, hij had genoeg te stellen met de pijn, die zijn gelaat in brand scheen te zetten. Zorgvuldig ging hij zijn gezicht wassen en daarbij moest hij zich bedwingen om niet te kreunen van de pijn. Nadien zocht hij zijn slaapzak op en hij nam zich voor, morgen naar de politie te zullen gaan.

Nadat Arend Langerak met het paard teruggekeerd was van de hoefsmid — het dier had een blinkend nieuw ijzer onder de hoef gekregen — ging hij er andermaal op uit, want hij wilde Martijntje Kooijman spreken. Snel fietste hij door de opkomende deemstering naar de hofstee van de ouderling. Arend was helemaal van streek en hoe meer hij er over nadacht, hoe ongerijmder het hem voorkwam, dat hij in staat geweest was om zo 'driest op te treden tegenover de jonge opzichter. Nu moest hij Martijntje vertellen wat hij gedaan had, het kon geen dag en geen uur wachten, zij moest het zo gauw mogelijk weten.

Toen hij bij de hofstee gekomen was, stapte hij af en floot enkele keren. Martijntje kwam echter niet te voorschijn. Zou ze al naar bed gegaan zijn ? Neen, dacht Arend, het is amper negen uur, Martijntje is er geen liefhebster van om zo vroeg naar Lakerveld te gaan. Hij floot nog eens. Door een kier van de luiken zag hij een ijl lichtstraaltje. Toen ging de deur open en Martijntje trad naar buiten. Zij scheen dus zijn fluitje te hebben gehoord en herkend,

Zenuwachtig, zonder haar eerst te begroeten, vertelde Arend wat hij gedaan had.

„'k Was mezelf niet meer meester, " bekende-hij schuldbewust. , , Ik had het hoefijzer al gegooid vóór ik er goed over nadacht wat ik zou doen. O, ik heb er spijt van, Martijntje !"

No. 30

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen