DE NIEUWE WEG

door J. W. Ooms

Wat was het leven moeilijk, wat gaf het veel zorgen, overlegde Bart Kooijman bedrukt. Moeilijk, omdat er zoveel dingen waren, die zijn gedachten vertroebelden en zijn wensen onvervuld deden blijven.

Maar deze zelfde avond besefte Bart óok, dat hij deze zaak in het gebed voor God moest brengen. Doch toen hij dat gedaan had, moest hij zich zelf vol schaamte bekennen, zelfs in zijn bidden egoïstisch te zijn geweest.

Ongeveer drie weken later kwam de jongen met de vi09l in de omgeving van Rotterdam in aanraking met de politie, doordat hij daar zonder vergunning als straatmuzikant optrad. Toen men hem een verhoor afnam, herinnerde een rechercheur van politie zich, dat een burgemeester van een kleine gemeente de opsporing verzocht had van een jeugdige vioolspeler, die er van verdacht werd, door onachtzaamheid brand te hebben veroorzaakt. De jongen werd langdurig verhoord en tenslotte viel hij door de mand : hij gaf toe, wel eens in een hooiberg te zijn gekropen om er de nacht in door te brengen. Hij had een sigaretje gerookt, maar toen was 't hooi in de fik gevlogen. Zelf had hij toen ternauwernood aan de vlammen kunnen ontkomen en wonder boven wonder had hij ook zijn viool nog weten te redden. Zo kwam er klaarheid in de brand, die bij Botermans gewoed had. De mannen in het arme buurtje waren blij, dat de ware toedracht aan het licht kwam, want er was nog altijd verdenking tegen hen blijven bestaan. Nu was daar geen reden meer voor ; de jonge vioolspeler

had toegegeven, dat door zijn onachtzaamheid brand ontstaan was.

Voor de jonge opzichter Mienema was het eveneens een opluchting dat de oorzaak van de brand bekend werd. Persoonlijk trok hij het zich niet zo erg meer aan, dat sommige mensen hem van brandstichting verdacht hadden, 't Was immers te onzinnig om over te praten. Maar Martijntje had de kletspraatjes niet van zich kunnen afzetten ; hoewel zij er zelf niet in het minst in geloofde, was hem toch wel gebleken, dat zij er onder leed.

Nu de oorzaak van de brand in geuren en kleuren bekend geworden was, daar het Streekblad er breedvoerig over g'eschreven had, kon Bart Kooijman de hooibergbrand niet meer als een argu­ ment gebruiken om zijn dochter te bewegen, zich niet meer met de opzichter in te laten. Diep in zijn hart vond hij dit jammer, al durfde hij dit zichzelf niet ronduit te bekennen.

Hoe Bart Kooijman het ook bekeek, hij wist zich een verliezer. Dat was bitter. De nieuwe weg kwam er onherroepelijk, er werd met voortvarendheid aan gewerkt en iedere week viel er weer goed weiland ten prooi aan de verkeersweg, die zich een kaarsrechte koers; baande door de polder.

De boeren stonden machteloos, ook al stonden ze met gebalde handen. Het was een verloren strijd. Wrok en bittere ontevredenheid hadden zich vastgezet in veler harten. Maar wat baatte het? Elke dag opnieuw daverden de machines en reden vrachtauto's met zand af en aan. En elke dag voeren schuiten door de boezem om dat zand aan te voeren. Wel honderd mannen werkten van ochtend tot avond aan de nieuwe weg en niemand van die werklui scheen er zich over te bekommeren, dat zoveel hectaren land, die geslachten, lang met zoveel zorg waren bewerkt en onderhouden, werden bedolven onder 't zand. Het drukke snelverkeer van een jachtige eeuw vierde de overwinning op de boerenstand en op de rust van het leven in de polder.

57

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen