VELE EERSTEN DE LAATSTEN

Handelingen 13 geeft ons het eerste deel van Paulus' eerste zendingsreis. Als Paulus in Antiochië, in Syrië is, zondert de Heilige Geest hem en Barnabas af tot het 'zendingswerk. Onmiddellijk gaan zij de wereld in om het Woord te brengen en mensen voor Christus te winnen. Zij hebben maar één begeerte en één doel : 't heil Gods, in Christus geopenbaard, te prediken aan alle volken. Daartoe zijn zij uitverkoren en geroepen ; daartoe werden zij ook gedreven door de Heilige Geest. Nu is dit het verrassende, waarvan ook de tekst melding maakt, dat Paulus en zijn metgezel niet tot de Joden alléén, maar ook tot de heidenen komen met het aanbod der genade Gods. De stroom der openbaring, die tot nu toe vloeide door de bedding van het Joodse volk, breekt door de nationale perken heen en overstroomt alle volken. De boodschap der genade is universeel. Wel zien wij, dat Paulus en Barnabas in elke plaats, waar zij komen, eerst gaan naar de Joden. Natuurlijk. Terecht zeggen zij in onze tekst, dat het nodig was, dat eerst tot hen het Woord Gods gesproken werd. De Heere had dit , volk in souvereine genade uitverkoren tot Zijn volk. Zij hadden Gods bijzondere openbaring. Zij droegen de belofte, dat uit Israël de Messias zou voortkomen, van geslacht tot geslacht. En daarom moeten zij allereerst horen de blij mare, dat Gods belofte heerlijk vervuld is, dat de Messias is gekomen in de persoon van Jezus van Nazareth. Hij is de Heere en Christus. Paulus en Barnabas zullen gedacht hebben : hoevele kinderen Abrahams zullen nog met sterk zielsverlangen uitzien naar de komst van de grote Davindszoon, hoewel Hij reeds gekomen is, omdat zij nog niets hebben gehoord van Jezus.

Zo gaan zij dan op de sabbat naar de synagoge en getuigen daar van hun Heiland. Zij tonen uit de Heilige Schrift aan, dat Jezus waarlijk de Messias is en roepen op tot geloof in Hem, want alleen door Hem wordt de zondaar gerechtvaardigd ; alleen door Christus Jezus ontvangt de mens vergeving der zonden. En dan besluit de apostel zijn ernstige, vurige prediking met deze ernstige waarschuwing : , , Pas op, dat u niet overkome, wat in de profeten gezegd is : Ziet, gij verachters, en verwondert u, en verdwijnt ; want Ik werk een werk in uw dagen, een werk, hetwelk gij niet zult geloven, zó het u iemand verhaalt".

Het Woord Gods is tot hen gesproken. Christus en Die gekruisigd is hen voorgesteld en aangeprezen. Groot is de genade, hun bewezen, maar groot óok nu hun verantwordelijkheid. Het Woord Gods doet altijd zijn werking ; het is een reuke des levens ten leven, of een reuke des doods ten dode. Wat zal hier in Antiochië de uitwerking zijn? Gode zij dank : velen zijn door de pijlen des Woords diep in het hart getroffen. Na het uitgaan van de synagoge volgen zij de apostel ; zij willen meer horen ; de honger naar het levende brood is opgewekt.

Maar er zijn ook anderen, die niet Gods roepstem gehoord hebben, die onaandoenlijk verkeerd hebben onder de prediking, die hun hart hebben toegesloten. Dat blijkt de volgende sabbat. Dan zijn niet slechts de Joden weer samen in de synagoge, maar dan komt bijna de hele stad — denkt u eens in — saam om het Woord Gods-te horen. De Heilige Geest werkte ook in de heidenen en dreef hen uit naar het Woord. En dan komt de vijandschap openbaar. De Jodeni zijn nijdig en lasteren en weerspreken het evangelie.

Zij kunnen het niet hebben, dat ook de heidenen uitverkoren zijn tot zaligheid. Altijd hebben zij zich in hun eigengerechtigheid en hoogmoed ver verheven gewaand boven de andere volken, die onreinen. Zij waren Gods kinderen, van het uitverkoren zaad, maar de heidenen ging het heil voorbij.

Nu bemerken zij, hoe begerig ook de niet-Joden zijn naar verlossing en hoe verheugd Paulus en Barnabas zijn, om ook hen met de Zaligmaker bekend te maken. En dit kunnen ze niet verkroppen. De prediking had op hen geen goede uitwerking gehad. Zij waren niet ontdekt aan eigen zonde en verlorenheid ; zij waren niet van hun hoge voetstuk gevallen en hadden zich niet verootmoedigd. De Heere Jezus was hun niet dierbaar geworden als de Messias, die de schuld had verzoend en het leven verworven voor doodschuldigen.

Daarom was hun hart verhard ; hun oude trots niet gebroken en hun liefde tot de naaste dood. Zij, Joden van Antiochië, waren gelijk aan de oudste zoon uit de gelijkenis, die ook kwaad was % niet binnen wilde komen in het vaderhuis, omdat zijn jongste broer, die verloren was, weer was teruggekeerd en met liefde eii blijdschap ontvangen !

Wat zal deze ervaring Paulus en Barnabas, zelf Joden, die de rijkdom van Christus hadden leren kennen, een pijn hebben gedaan ! Zij hadden gehoopt dat de Joden de blijde boodschap van de komst van de Messias zouden, aahn% men, maar zie, zij verwerpen Hem!' En dan spreken zij het oordeel uit over die lasteraars : , , het was nodig, dat eerst tot u het Woord Gods gesproken zou worden : doch nademaal gij het verstoot, en uzelf het eeuwige leven niet waardig oordeelt, zie, wij keren ons tot de heidenen".

Dit woord spreken zij vrijm^oedig. Zij hadden een vrij geweten. Zij waren vrij van hun bloed, nu zij het evangelie in volle heerlijkheid hen hadden verkour digd. De Joden verwierpen het Woord en daarom het eeuwige leven. De tot redding uitgestoken hand Gods slaan zij af en de enige Behouder willen zij niet. En zo gaat de genade hun voorbij. Paulus en Barnabas wenden zich tot de heidenen.

Welk een oordeel, lezer !

•Maar ook welk een ernstige, waarschuwing. Wij weten het zo goed, net als de Joden. Wij kennen de bijbel. Het heil in de Christus v/ordt ook ons aangeboden. Wat doen wij er mee ? De heidenen, die het Woord des Heeren prezen (vs. 48), gingen de Joden vóór. Zullen de jonge kerken, waar zoveel meer, dieper, 'blijmoediger geloof gevonden wordt, de oude kerken in Europa voorgaan? Wat doet u met het Woord? Heeft het u al aangegrepen? Werd gij er heilzaam door verontrust ? Hebben wij Jezus waarlijk als de Christus aangenomen en kennen wij Hem als onze Zaligmaker? Dat zal toch alleen dan zijn, als ook wij van onze troon afgaan, onze eigengerechtigheid gaan verfoeien en in het stof nederzinken met belijdenis van schuld. Alleen een gans verbroken geest, door schuldbesef getroffen en verslagen, heeft behoefte aan de Middelaar. Als wij ongevoelig blijven onder het Woord en ons niet bekeren, dreigt het ontzettend ge-

vaar, dat het ons zal vergaan als de Joden van Antiochië ; dat het licht van de kandelaar zal worden weggenomen. De Heere zal zich tot anderen wenden, die het Woord wèl van harte aannemen en alzo het eeuwige leven deelachtig worden.

Daarom : grijpt de kansen, van God u gegeven. Nu is het de welaangename tijd. Laat ons ons niet verheffen op de voorrechten, die we hebben, want we zien het hier aan de Joden : veel eersten zullen de laatsten zijn en vele laatsten de eersten.

Eerder past de 'bede :

„Dooigrond m' en ken mijn hart, o Heer Is 't geen ik denk niet tot Uw eer ? Beproei m' en zie of mijn gemoed, Iets kwaads, iets onbehoorlijks voed', En doe mij toch met vaste schreden, De weg der zaligheid betreden!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen