GROTE~STADSKERK

Op nieuwe wegen

Onder dit opschrift vinden wij het volgende bericht in „De Kruisbanier" d.d. 6 November j.I. van (ds.) 0(verdulve) te Hasselt.

In „Kerkbode", van Antwerpen, schrijft ds. Th. C. da Costa, pred. der Evang. Kerk aan de Lange Winkelstraat, onder het opschrift: , , De Kerk aan het werk" over de nieuwe plannen in deze grote stadsgemeente.

Als uitgangspunt noemt hij de Confessie van Guido de Brés :

, , Wij geloven, daar deze heilige vergadering is een verzameling dergenen die behouden worden, dat niemand, van welke staat of hoedanigheid hij zij, zich behoort op zichzelf te houden, om met eigen persoon tevreden te zijn ; maar dat zij allen zich daarbij moeten voegen en daarmede zich verenigen, onderhoudende de eenheid der Kerk, dienende de opbouwing der broederen, naar de gaven, die God in hen gelegd heeft, als gemeenschappelijke leden van een zelfde lichaam".

In Marcus 6 vs. 39, de wonderbare spijziging, droeg de Here zijn disci- . pelen op allen groepsgewijze te laten zitten. Zo werd een menigte van 5000 personen verdeeld in een aantal kleine groepen.

Ongeveer in deze geest is een werkprogramma opgesteld, dat deze Antwerpse Kerk in sectoren verdeeld met elk een 40 a 50 gezinnen. Deze kunnen een Bijbelkring of groep vormen, zelfs zou het houden van plaatselijke kerkdiensten onder oog genomen worden.

Benevens dit omvangrijk plan — „De Kerkbode" heeft een lijst van 15 sectoren afgedrukt —, worden ook nog suggesties gedaan, als een autodienst voor oudere en veraf wonende kerkgangers, opvangdienst voor nieuw-inkomenden en verpleegstershulp.

Daar wij als Evangelische Kerken onderling elkaar gaarne het goede toewensen en van eikaars ervaringen ook vruchtbaar gebruik kunnen maken, is het nuttig om het bovenstaande te overwegen. In een zo grote gemeente als deze der Winkelstraat in Antwerpen, lijkt groepsvorming de aangewezen weg. Maar ook voor de kleinere gemeenten in deze stad en elders is het een goede oplossing. Zo is ook de gemeente der Sanderusstraat reeds overgegaan tot wijkverdeling van het huisbezoek der ouderlingen. Dit bevordert het levend contact tussen kerkeraad en gemeente. Er zijn nieuwe mogelijkheden te bereiken. De kennis van het zaligmakend Evangelie kan verdiept worden . dooT bespreking. Het is ten slotte geen nieuwe weg, maar een zeer oude. Ook de oer-christelijke gemeenten kenden de huisvergaderingen. De apostelen leerden bij de huizen.

Ds. da Costa stelt de vraag : , , Zal he/t verlossende woord, dat God tot deze wereld spreekt, ons in 'kleiner kring niet directer raken ? "

Wij hopen dat de practijk een bevestigend antwoord zal geven. O.

Een verdediging van de verdeling van de arbeid in een stad als Antwerpen is heus niet nodig, hoewel het voorbeeld van Marcus 6 vs. 39 op zichzelf wel aardig is.

Het is ook niet in strijd met het aangehaalde stuk uit de geloofsbelijdenis omtrent de eenheid der kerk, dat men plaatselijk meerdere gemeenten heeft.

Indien het de bedoeling ware, dat in iedere stad slechts één plaatselijke gemeente zou kunnen zijn om de eenheid der kerk te bewaren, hoe staat men dan tegenover de veelheid van plaatselijke kerken ?

Laten wijl ons voorstellen, dat er is één plaatselijke kerk te A., te B., te C, enz. Wordt de eenheid der kerk dan door die veelheid van plaatselijke kerken gebroken ?

Neen, zult gij zeggen, want het is niet noodzakelijk dat alle belijders in één kerkgebouw bij elkaar komen om de eenheid te bewaren. De eenheid zit niet in het gebouw, of het instituut, maar in het gemeenschappelijk geloof en derhalve in 't gemeenschappelijk belijden. Dat is dan ook de' band der belijdenis, die wij gemeenschappelijk omhelzen.

Dan is het ook duidelijk, dat de eenheid der kerk niet gebroken wordt door het feit, dat aan vele plaatsen een gemeente wordt gevoniden, indien zij maar in hetzelfde geloof verenigd zijn.

Doch zou dan de eenheid in de grote steden als Antwerpen en zovele andere, gebroken worden, indien men ook daar de belijdende menigte in twee, drie of meer genieenten onderscheidde ? De eenheid der kerk zou niet gebroken worden door de onderscheiding van de kerk in het centrum van de grote stad en die van de dorpen, welke aan de rand liggen. Zou zij dan wél gebroken worden, omdat men een gemeente Oost en een gemeente West, enz., erkent ?

Neen, zult gij zeggen.

Juist, maar dan is het óok goed gezien, dat men de arbeid groepsgewijze gaat indelen, zoals te Antwerpen wordt voorgesteld. Dat kan echter slechts een begin zijn. Immers heeft men het oog op het werk der ouderlingen. De groepsindeling is in wezen nog slechts verdeling van het arbeidsterrein, om het mogelijk te maken, dat de gehele gemeente door de ouderlingen kan worden bezocht en bearbeid.

Het perspectief reikt nog iets verder, want er wordt gesproken van de' mogelijkheid tot het houden van plaatselijke kerkdiensten. Zelfs schijnt gedacht te zijn aan de huisgemeenten der eerste Christenen.

Antwerpen telt volgens dit bericht reeds meerdere kleinere en grotere gemeenten en dat hangt samen met de geschiedenis van het protestantisme en van de Protestantse Zending in België.

In de grote steden bij ons ligt het vraagstuk enigermate anders, mede in verband met de ontwikkeling van verschillende richtingen binnen één kerkverband.

De nieuwe kerkorde, welke de vorming van wijkgemeenten voorschrijft in de grotere plaatsen, heeft juist uit dit oogpunt gefaald. Zij wil n.l. de wijkgemeenten geografisch bepaald hebben, zodat ik bij een. wijkgemeente wordt gevoegd, omdat ik in een bepaalde straat woon, ongerekend, welke geest in die wijkgemeente de overhand heeft, ongerekend óok, of ik mij naar mijn geloofsovertuiging daarbij voegen kan of niet.

Indien aan de belijdenis der kerk de hand werd gehouden, en dat in alle wijkgemeenten, zou zulk een geografische indeling niet zó misplaatst zijn,

In de huidige omstandigheden echter is zulk een geografische indeling in verschillende gevallen hoogst onbillijk, ongeschikt voor de opbouw der gemeente en zelfs een oorzaak van grote schade, omdat daardoor een geruisloze afscheiding van de Hervormde kerk wordt in de hand gewerkt.

Men doet n.l., alsof de verschillende richtingen slechts modaliteiten binnen de grenzen van artikel X van de kerkorde zijn, terwijl dit in werkelijkheid niet het geval is. Men zou een modaliteiten-kerk binnen die grenzen wensen, maar men ervaart iedere dag, dat men met een in richtingen uiteengevallen menigte van doen heeft.

Wij beweren niét, dat het voor de leiding een geniakkelijke taak is, want als zij aan, de éne richting wil tegemoetkomen door enige regeling, waardoor deze in een meer zelfstandige situatie zou komen, opent zulk een regeling uit de aard der zaak ook voor andere richtingen de gelegenheid voor een meer zelfstandige ontwikkeling.

Dat nu zou leiden tot de uitgroei van een aantal richtingskerken, althans richtingsgemeenBchappen, waartegen van verschillende zijden bezwaren rijzen. En toch zal het noodzakelijk zijn, dat men onbillijkheden wegneemt, welke de huidige situatie in de grotere plaatsen met zich brengt. En dat te meer, omdat zij grote schade berokkent aan het kerkelijk leven.

Hoevelen zijn er niet, die gaarne tweemaal per Zondag onder de bediening des Woords zijn, trouwe leden der kerk, die de kerkelijke belijdenis van harte toegedaan zijn, en die zich terecht beklagen, dat zij in hun wijk de geestelijke, verzorging missen, die zij wensen — en dat met recht — terwijl het voorkomt, dat zij des Zondags ook de bediening des Woords geheel of gedeeltelijk ontberen, omdat de regeling der predikbeurten met deze belangen geen rekening houdt.

Ook onder de andere , , modaliteiten" is er mogelijk aanleiding voor dergelijke klachten, b.v. in Hervormd-Gereformeerde gemeenten, omdat zij een andere prediking hegeren dan welke aldaar gegeven wordt.

Zover liggen de , , modaliteiten" uit elkander.

De gevallen staan bovendien niet gelijk, omdat de malcontenten in de bedoelde gemeenten bezwaarlijk kunnen beweren, dat de prediking in de Hervormd - Gereformeerde gemeenten in strijd zou zijn met de belijdenis.

Is het dan niet al te optimistisch nog van modaliteiten te spreken ?

Het blijft intussen onbillijk mensen, die een geestelijke verzorging zoeken in overeenstemming met de belijdenis der kerk, zulk een verzorging te onthouden door hen aan een geografisch bepaalde wijkkerk te verbinden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen