DE LES VAN DE VOETWASSING

Over de Persoon en het werk van de Heere Jezus Christus heeft steeds zoals we in de Evangeliën kunnen lezen, veel misverstand geheerst, tot zelfs in de naaste kring van Zijn discipelen toe. Een voorbeeld daarvan hebben we in de vraag van de zonen van Zebedeüs, of zij, als het Koninkrijk van hun Meester eenmaal gevestigd zou zijn, zouden mogen zitten de één aan Zijn rechter- en de ander aan Zijn linkerhand. Hieruit blijkt wel hoe weinig ze begrepen, dat Jezus' Koninkrijk niet van deze wereld was. De Meester keurt hun houding dan ook scherp af : , , Doch alzo (als bij de aardse vorsten en koningen) zal het onder u niet zijn : maar zo wie onder u groot zal willen worden, die zal uw dienaar zijn, en zo wie van u de eerste zal willen worden, die zal aller dienstknecht zijn : want ook de Zoon des mensen is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen, en Zijn ziel te geven tot een rantsoen voor velen" (Marcus 10 vs. 43—45).

Zoals Christus' Koninkrijk niet van deze wereld was, zo ook de regels en de wetten van dat Koninkrijk niet.

Het ging niet om heersen, maar om dienen !

Het schijnt echter dat de discipelen hiervan óók na de uiteenzetting van de Heere Jezus nog niet veel hadden begrepen, want N.B. tijdens de Paasmaaltijd kregen ze er nog eens weer onenigheid over, wie van hen nu wel de meeste zou zijn ! Dat is voor hun Meester dan een aanleiding om nog eens te herhalen — en hoeveel geduld spreekt daar niet uit ? — : „de meeste onder u, die zij gelijk de minste ; en die voorganger is, als één, die dient. Want wie is meer : die aanzit of die dient ? Is het niet die aanzit ? Maar Ik ben in het midden van u als Eén, die dient". (Lukas 22 VS. 26—27).

Tegen deze achtergrond moeten we ook de voetwassing zien. We zouden zelf kunnen zeggen : de voetwassing is er het vervolg op : op de onderwijzing door het woord laat de Heere nu nog een aanschouwelijk onderricht volgen. Hij, die de Meester en Heere is, laat zien wat het wil zeggen, dat Hij in het midden is als Eén, die dient, opdat de discipelen — en met hen ook wij, want ook tot onze lering staat dit geschreven — daaruit zouden verstaan, dat wij ook geroepen zijn elkander te dienen. Want , , dienen" is de grondwet van het Koninkrijk Gods. Christus vatte dat samen in de tekst, die we boven deze overdenking schreven : „Indien dan Ik, de Heere en de Meester, uw voeten gewassen heb, zo zijt gij ook schuldig elkanders voeten te wassen".

Inderdaad, Christus had de vogten van de discipelen gewassen. Bij de Paasmaaltijd had Hij Zijn klederen afgelegd en een bekken met water en een handdoek genomen om die dienst aan Zijn discipelen te bewijzen, die gewoonlijk aan de minste slaaf werd opgedragen. Hij achtte Zichzelf daartoe niet te hoog. Neen, want , , Ik ben in het midden van u als Eén, die dient". En van dat dienen is de voetwassing een symbool, ja ze is een symbool van Zijn hele leven. Zijn hele leven was een dienend leven. Hij was niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen. In deze lijdensweken worden we daar in het bijzonder weer bij bepaald. Nu wordt ons weer voor ogen gesteld de Koning in dienstknechtsgestalte ; de Koning, die de weg van vernedering wilde gaan en van lijden en sterven. En dan geheel vrijwillig ! Want aan niemand of niets was Hij dat verplicht. Uit louter zondaarsliefde heeft Hij Zich aan de Vader aangeboden om Diens wil te volbrengen en aan Zijn geschonden recht te voldoen, daar de mens dat niet meer kon. Hij heeft Zich dus Borg willen stellen voor zondaren, opdat zij de mogelijkheid zouden hebben om behouden te worden. Want van hün kant was dat een onmogelijkheid. Door hun zonde en ongerechtigheid stonden ze schuldig voor de Heilige God. Of laat ik liever niet , , hun" en , , ze" schrijven, maar , , ons" en , , wij", want óok wij leven in zonde en ongerechtigheid en ook wij staan daardoor schuldig voor de Heere. En hoe zullen we die schuld betalen ? Het zal in der eeuwigheid niet mogelijk zijn er aan te voldoen. Heeft ons dat al eens tot nadenken gebracht ? Zijn we daardoor al eens bevreesd geworden voor ons behoud, zodat we behoefte kregen aan en begeerte naar een Helper ?

Dat geve God ! Want er is een Helper : Hij is de Helper, die het in de voetwassing met de daad bewezen heeft dat Hij niet gekomen was om gediend te worden, maar om te dienen. Te dienen, niet slechts in het reinigen van uitwendige onreinheid, maar in het overnemen van zonde en schuld. Daarvoor bood Hij Zich aan de Vader aan, en de Heere heeft ons aller ongerechtigheid op Hem doen aanlopen. Hij heeft Hem tot zonde voor ons gemaakt, opdat wij zouden zijn rechtvaardigheid Gods in Hem. Wat Hem dat „dienen" gekost heeft, zien we als we de Man van Smarten volgen op de lijdensweg. Het kostte Hem, of neen, laat ik niet proberen het neer te schrijven, want wie zal ooit dat lijden kunnen doorgronden ? De meest ontzettende weergave ervan, zou nog vele en vele malen te mild zijn.

In elk geval: door dit , , dienen" van de Christus in een weg van lijden en sterven werd de zonde verzoend, werd de schuld betaald en werd aan het recht Gods voldaan. En zo werd de weg tot volkomen redding van zondaren ontsloten.

Maar, laten wij ons nu redden ?

Laten wij ons dienen door die dienende Koning ?

Dat is nodig, om van de vrucht van Zijn dienstknechtswerk te genieten. Tot Petrus sprak Hij bij de voetwassing : „Indien Ik u niet was, gij hebt geen deel aan Mij !" en zo is het. nog: , , Indien Ik u niet mag dienen met de weldaden, door Mij verworven, gij hebt geen deel met Mij". Daarom, wat ik u vragen mag, laat u dienen : Laat u reinigen van alle ongerechtigheid door het bloed van het Lam, dat geslacht is. Het kan nu nog. Christus staat nog voor u klaar, ja, ook voor u 1 Dal ia de les van de voetwassing, tenminste de eerste les, want er is er nóg een : , , Indien dan Ik, de Heere en de Meester, uw voeten gewassen heb, zo zijt gij ook schuldig elkanders voeten te wassen".

Nog tijdens de Paasmaaltijd hadden de discipelen gekibbeld over de vraag, wie van hen wel de meeste zou zijn. In het Koninkrijk Gods gaat het echter niet om meer of minder. Daar geldt slechts de wet van het dienen. Een dienstknecht is niet meerder dan zijn heer. En als de Koning dient, zou dan óok niet de onderdaan tot dienen zijn geroepen ? Maar dat is nu juist zo moeilijk. Ja, het dienen van onze meerdere gaat nog wel, maar als het om onze gelijke gaat of om onze mindere, dan worden we onwillig. Dan voelen we ons boven die taak verheven. Maar Jezus zegt: , , Gij zijt schuldig elkanders voeten te wassen". Zeker, daar is een zekere zelfverloochening voor nodig, maar wie die zelfverloochening niet opbrengt is onbekwaam tot het Koninkrijk Gods. Want daar geldt slechts dienstplicht, en dan niet slechts aan z'n meerdere, maar óok aan z'n gelijke en mindere. De apostel Paulus gaf eenmaal 'een zelfde vermaan met de woorden : „Doet geen ding door twisting of ijdele eer, maar door ootmoedigheid achte de een de ander uitnemender als zichzelven. Een ieder zie niet op het zijne, maar een ieder zie ook op hetgeen van anderen is". Hoe anders zou het er in de wereld en ook in de kerk uitzien, als dit meer in practijk werd gebracht! De Heere moge 't ons door Zijn Woord en Geest leren doen ! Want praten over dienen is niet voldoende. We zijn geroepen tot dienen met de daad : „Indien gij deze dingen weet, zalig zijt ge, zo gij ze. doet.'"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen