Waar 't altijd veilig is....

Is er een plaats, waar het altijd veilig is ? Hoe vaak zal deze vraag niet opkomen in het hart des mensen. Deze vraag wordt onder allerlei omstandigheden gesteld. Zij wordt gesteld door mensen, die zien op de toestand der wereld, die langzaam (of snel ? ? ) naar het Woord des Heeren haar ondergang tegemoet gaat.

Zij wordt ook gesteld door ouderen, die hun levenseinde zien naderen, en vrezen voor de dag, waarop zij sterven zullen. Ook in tijden van grote droefheid en smart wordt deze vraag gesteld. Het is tevens geen onbekende vraag ook voor hen, die in dit leven een geopend hart van de Heere gekregen hebben, zodat zij er iets van zijn gaan leren dat het vreselijk is te vallen in de handen van de levende God.

Maar laten we de Schrift zelf eens het antwoord laten geven op deze vraag. En dan zegt het Woord Gods, dat deze schuilplaats er, Gode zij dank, is.

Misschien zijn er onder de lezers, die nu juist aan zo'n schuilplaats zo'n hartelijke behoefte, hebben. Och, reist u dan niet stad en land af, trekt niet rond van dag tot dag, grijpend naar schaduwen, die wegvluchten wanneer uw hand ze grijpen wil. Maar luistert, ja luistert naar het Woord des Heeren zelf.

Want het antwoord mag luiden : Die schuilplaats is er. 't Is een schuilplaats die niet opkomt uit de aarde, maar uit de hemel. Het is de schuilplaats des Allerhoogsten, het is het schuilen bij de Heere zelf.

Nu gevoelen sommigen zich misschien teleurgesteld. Want dan is er toch eigenlijk hier op aarde geen ware schuilplaats te vinden! ?

Ja, toch wèl. Want niet alleen maar de hemel doet ons verkeren in de schuilplaats des Allerhoogsten. Ook hier op aarde kunt ge als mens, misschien dan levend in een wereld van bloed en vuur en rookdamp, toch zitten in de schuilplaats des Heeren, waar het altijd veilig is. Die schuilplaats is, eigenlijk voor ons allen gesloten. Immers, wie van ons kan bij God verkeren ? Wie kan bestaan voor de „Allerhoogste" ? Wij zijn toch niet meer dan verwerpelijke mensen, die als hun uitnemendste werk hebben overgehouden: God de Heere bedroe­ven met de zonde. En de zonde werkt de toorn des Heeren. Och, als we daarop zien, wie zal dan tot God naderen ?

Dan weren onze ongerechtigheden ons uit die ene ware schuilplaats bij God!

Maar vergeet u nu één zaak niet: wij zijn in deze meditatie bezig met het Woord des Heeren, d.w.z. met het evangelie der genade. En daarnaar te luisteren is de moeite waard.

De Heere weet ook wel, dat niemand van ons bij Hem schuilen kan vanwege onze zonden. Onze zonden scheiden ons van Hem, de levende God. En tóch dit is een wonder, toch kan een mensenkind schuilen in de schuilplaats des AUerhoogsten!

Een schuilplaats bij God. Maar hoe kan dat dan ?

Wel, wanneer u in de schuilplaats des AUerhoogsten geborgen wilt zijn, dan moet u daarin ingaan op kosten van Christus' bloed.

Voordat de deur der schuilplaats open ging, moest er eerst een hoge tol betaald worden. Een tol, die wij samen met elkaar niet konden betalen. De tol van het bloed, dat vloeien moest voor de zonde.

Christus heeft de gesloten hand Zijns Vaders aanschouwd, die toornend over deze, wereld was uitgestrekt. Maar door Zijn Middelaarsbediening heeft Hij als 't ware die gesloten hand Gods opengebroken, zodat nu weer zegeningen van de hemel kunnen neerdalen op zulken, die hun bedrijf nog altijd uitoefenen, met als het uitnemendste : De Heere bedroeven met hun zonden. Hoger komen ze nooit, meer bereiken ze nooit.

't Offer van Christus nu alleen opende de gesloten hand Gods, en opende daarmede tegelijk de toegang tot de schuilplaats des AUerhoogsten. De tol was hoog: het dierbaar bloed van Christus, maar de deur ging open

Misschien zullen er zijn, die zeggen : Jezus heeft de toegang geopend door Zijn bloed, maar dat heb ik dan nog niet gedaan. En hierin hebt ge gelijk ; u zult trouwens die deur tot de schuilplaats nooit kunnen openen. Gelukkig maar, dat ge 't niet behoeft te doen. Als wij het moesten doen, dan konden we wel ophouden met het schrijven van meditaties. Maar ziet u, u moet weer luisteren naar de Schrift, ons gegeven tot zaligheid. En die Schrift spreekt van toerekening. Dat wil zeggen, dat hetgeen Christus gedaan heeft, toegerekend kan worden aan een mens, alsof die mens het gedaan had. Voor zichzelf behoefde Jezus de deur der schuilplaats niet te openen. Als de Zoon des Vaders mocht Hij vrij bij de Heere verkeren. Maar die schuilplaats opende Hij door Zijn bloed voor hen, die Hem beminnen, en leren schuilen bij God in het bloed van de Middelaar. We willen hiermee dit zeggen : Wie heeft leren schuilen bij de Heere in het bloed van de Heere Jezus, heeft óok toegang tot de schuilplaats des AUerhoogsten.

Daarom is het zo nodig, dat wij op aarde één zaak leren kennen door het geloof, nl. het dierbaar bloed van Christus.

Wat is dat eigenlijk, het bloed van Christus kennen?

Wie het bloed van de Heere Jezus kent, heeft weet van de onrust in het hart, die ons kan aangrijpen vanwege de onbetaalde schuld van ons leven. Wie het bloed van Christus kent, weet ook hoe het zondaarshart met onweerstaanbare kracht door dat bloed wordt aangetrokken.

Dat bloed is dierbaar. Welk een verruiming, wanneer de Heere door Zijn Heilige Geest tot onze zielen spreken gaat van vrede en verzoening door het bloed van Immanuël.

Wie 't bloed van Christus kent, weet ook van die tere snaar in het hart, die geraakt wordt en trillen gaat, wanneer die ene uitdrukking gehoord wordt : het dierbaar bloed van Christus.

Ja, zullen we 't zó zeggen: wie het bloed van Christus kent, is door dat Middelaarsbloed ten nauwste aan de Heere verbonden. Alle verkeer tussen de Heere en onze ziel is alleen mogelijk door dat bloed. Ontneemt de ganse Kerk dit bloed, en zij verliest haar leven.

Het wachtwoord aan de hemelpoort luidt: Het bloed van Jezus Christus, Gods Zoon, reinigt van alle zonden. Maar dit woord is óok het wachtwoord aan de ingang van de schuilplaats des Allerhoogsten. Alleen Immanuël's bloed geeft toegang. Och, leest u het goed, opdat ge uw leven lang op niets anders meer moogt rusten of ook maar iets anders zoudt zoeken : alleen Immanuël's bloed

Hoe goed het is, om daardoor in de schuilplaats te verkeren. Hoe groot, om de sprake des bloeds te kennen, en er door in te gaan, in de enige, veilige plaats. Deze schuilplaats staat altijd open, bij dag en nacht. Er is altijd beveiliging. Daar is vrede in tijden van bloed en vuur en rookdamp. Daar is vrede bij het naderen van de dood. Daar is verkwikking, wanneer 't leven, vastgehecht aan God door het bloed des Lams, dreigt onder te gaan en niet meer verder kan.

In die schuilplaats staat ook de tent der vromen, waaruit het lied opklinkt: Gij hebt mijn ziel beveiligd voor de dood!

Zalig, om in tijden van gevaar en zielsbenauwdheid, van onrust en aardse uitzichtloosheid, de weg naar deze schuilplaats te kennen, wanneer telkens opnieuw de toegang door het bloed door de Geest van Christus ontsloten wordt voor het hart.

De schuilplaats des Allerhoogsten is een plaats van vrede en rust. Daar wordt gezeten. In de meest bomvrije schuilplaats hier op aarde staat ge nog altijd, in spanning en angst wachtend en luisterend, of misschien toch nog een voltreffer komen zal. Maar in de schuilplaats des Allerhoogsten wordt gezeten. Hoe kan het ook anders : Daar toch immers spreekt de Almachtige door het bloed van Immanuël van vrede tot het hart.

In de schuilplaats des Allerhoogsten mogen Gods kinderen zitten, omdat Hij zit, die ter rechterhand Zijns Vaders zittend, rusten kan, omdat Hij een volmaakt werk heeft gedaan (hoewel Hij niet werkeloos is, maar bezig is als een barmhartig en getrouw Hogepriester).

De schuilplaats des Almachtigen: Dan kan er niemand zijn op aarde, noch in de hemel, die hoger is dan de Heere, al zou hij ons met satansmacht bestormen.

De schuilplaats des Allerhoogsten: dan zal ieder, die in de schuilplaats schade wU aanrichten, eerst de Almachtige moeten overwinnen.

Maar evenals in het land van de Bijbel een schuilplaats nodig is tegen roofdieren en vijanden, is ook schaduw nodig. Die zal vernachten in de schaduw des Almachtigen.

Beeld van de woestijnreizigers, die gekweld worden door de brandende zon. Zij trekken voort en voort, uitziende naar een plaats van verkwikkende schaduw en rust. Het oog waart over de vlakte der woestijn, totdat het de hoge rotsen ontdekt, waar 'de schaduw te vinden is en verkwikking door rust, waar wellicht ook koele beekjes hun water uitstorten. Zij haasten zich er heen en vinden rust, 'verkwikking, „vernachtten" in de schaduw.

Zo is het ook met hen, die de Heere Christus door genade mogen aanhangen. Wel zingt hun ziel:

Ach, Heer', mijn ziel en lichaam hijgen en dorsten naar U in een land, dat dor en mat van droogte brandt, waar niemand lafenis kan krijgen....

Och, als dan de volzalige Immanuël zich openbaart als de rotssteen in de woestijn in zich dragend een fontein van eeuwig leven, dan worden onze zielen verkwikt in Zijn schaduw. Wonderlijke gewaarwording : vernachten in de schaduw des Almachtigen door Christus. In de schaduw ja, maar niet in de duisternis : want de schaduw neemt het licht niet weg, en de Zon der gerechtigheid staat hoog aan de hemel.

Zalig, wie zó mag ingaan in deze schuilplaats, in deze, schaduw. Telkens bij vernieuwing moet Christus' bloed toegang geven. Maar daartoe heeft Christus hun de Geest verworven, die Immanuël's werk toepast aan de harten.

Is deze schuilplaats u onbekend?

Er is geen andere.

Is deze schuilplaats u bekend ?

Er is geen betere.

Hierop zegge uw ziel: Amen !

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen