NIET AFSCHEIDEN!

De Gereformeerde Bond wil van afscheiding niet weten. Er zijn er wel in onze kerk, die ons liever kwijt zouden zijn en misschien heimelijk hopen, dat we te eniger tijd aan de Hervormde Kerk nog wel eens de scheidbrief zullen geven, maar laat het hun gezegd mogen zijn, dat er bij ons aan afscheiding niet wordt gedacht.

Er zijn streken in ons vaderland, waar de Gereformeerde Bond onmiddellijk met de Doleantie wordt vereenzelvigd. Ik denk b.v. aan Friesland. De Gereformeerde Bond is de boeman.

We willen nog eens een tweetal redenen naar voren brengen, die ons nopen om dit standpunt in onze kerk in te nemen. Wij blijven strijden in onze kerk voor de handhaving van haar belijdenis. Daar hebben we geen nieuwe kerk voor nodig. Dat kunnen we doen in die aloude Hervormde Kerk, die in vele dorpen nog steeds de Grote Kerk wordt genoemd.

Zeker, het is waar, dat onze kerk dodelijk krank is. Maar een kranke kerk is toch nog een kerk.

In de dagen van de koningen van Israël en Juda waren er ook tijden van diep verval. Daar vond men in de tempel de beelden van Baal en Astarte. Maar de trouwe gezanten Gods hebben toch de tempeldienst niet de rug toegekeerd.

Van de zijde der gescheiden kerken worden we gedurig aangespoord om toch eens te komen tot daden. Die Gereformeerde Bond moet nu toch eindelijk eens wat doen. Men bedoelt dan, dat men het dan maar eens moet laten aankomen op een kerkelijk conflict, b.v. de weigering om een vrijzinnige in te schrijven in het lidmatenboek, of de een of andere doopkwestie, en dan hebben we weer een nieuwe afscheiding.

Neen, de profeten van Israël kwamen wel tot daden, maar niet tot daden van afscheiding. Ze hebben Israël toegeroepen om zich tot de Heere te bekeren en aan Hem de zonden te belijden en te bidden om genade.

Als Israël zo berouwvol tot de Heere wederkeerde, dan betoonde zich de Heere naar de grootheid van Zijn ontferming en barmhartigheden.

Zo zien we, dat er na jaren van diep verval ook weer tijden kwamen van geestelijke opbloei. In de loop der eeuwen zien we deze dingen zich in Israels geschiedenis ook herhalen.

Die daden van Israels profeten waren dus wel héél anders dan de daden, waartoe we uit het kamp der gescheidenen worden opgeroepen.

De oplossing van het kerkelijk vraagstuk is wel uiterst moeilijk, maar wij menen dat anders te mogen doen, dan de ganse gereformeerde gezindte toe te roepen, dat ze allen zullen wederkeren naar de dodelijk kranke erve der vaderen, opdat we ons samen voor de Heere zullen verootmoedigen.

O, wat zou dat heerlijk zijn !

Er zijn ogenblikken, dat er bij de gescheidenen iets van schijnt te worden gevoeld. Ik heb wel eens gehoord, dat oefenaars van hun spreekgestoelte naar de Hervormde kerk wezen en zeiden: Daar horen we, mensen!

Bij wijzen naar de Hervormde kerk is het dan echter helaas gebleven.

Nu is er echter ook nog een andere reden, waarom we aan afscheiding niet denken willen.

Die tweede reden sluit zich onmiddellijk aan bij hetgeen we boven schreven over het komen tot daden.

Wat voor daden zien we dan nu gebeuren rondom ons in de kringen der gescheidenen ?

Het komt van de ene daad tot de andere. Men scheidde zich.af van de Gereformeerde kerk; de Geref. Kerken, onderhoudende art. 13, noemen de Gereformeerde Kerken een secte. De Chr. Gereformeerden willen van de Gereformeerde Kerken niets meer weten. De Gereformeerde Gemeenten worden door twistvuur verteerd. Ds. Steenblok meende, dat het ook in de Gereformeerde Gemeenten moest komen tot daden, en hij stichtte een nieuwe gemeente.

Ds. Du Marchie, van Voorthuyzen, verliet de Chr. Gereformeerde Kerk en ging over naar de Oud-Gereformeerden.

En de heer Mouw, in Vriezenveen, heeft ook gemeend dat het moest komen tot daden en hij stichtte in Rijssen een tweede Oud-Gereformeerde kerk.

Dat zijn nu de goddelijke daden, waartoe het komen moet, als men ze geloven zou !

Is er nog één lezer van de Waarheidsvriend die gelooft dat al deze daden van kerkverscheuring daden zijn, die vrucht zijn van het werk Gods ?

Ik heb die vraag al aan vele gescheidenen gesteld, maar ik begin toch ook te bemerken dat de gescheidenen maar moeilijk kunnen volhouden, dat al die verscheuringen door Woord en Geest worden geleerd, En de naam Gods wordt daardoor gelasterd. De wereld spot er mee. En de scheuren, die in het lichaam van Christus getrokken worden, worden hoe langer hoe groter.

O, lezers, dat kan niet anders dan het werk van de duivel wezen en van het eigen, zondige mensenhart.

En daarom worden we steeds weer bevreesd voor afscheiding. En bij de vraag, , welke weg door ons moet worden bewandeld, komt het toch steeds vaster voor ons te staan, dat dit in geen geval de weg van de afscheiding mag wezen. In elk dorp en in elke stad moet er een streven wezen om weer een prediking te krijgen naar Schrift en belijdenis in onze oude kerk. Dit moet niet alleen ons woord, maar onze daad zijn!

De Heere zegent tot hiertoe rijkelijk de zwakke pogingen van de Gereformeerde Bond in onze vaderlandse kerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen