MET TWEE MATEN

Men zal zich nog herinneren, dat wij in de maand januari werden verrast door de mededeling, dat de Thaborgroep, een Evangelisatie-vereniging te Ede, aldaar naast (en tegenover) de legitieme plaatselijke kerk en binnen een begrip , , Hervormde Kerk" tot zelfstandige kerk ter plaatse werd verklaard.

Op 6 januari '57 werden te Apeldoorn door de praeses van de Provinciale Kerkvergadering van Gelderland bevestigd twee heren tot buitengewoon ouderling, en twee heren tot buitengewoon, diaken, (vanwege de Thabor-groep) en op 27 januari d.a.v. bevestigde dezelfde praeses de voorganger van de Thaborgroep in zijn ambt op de buitengewone predikantsplaats.

Het vreemde in deze figuur en in het kerkbegrip, dat er achter zit, is niet, dat er te Ede twee plaatselijke kerken zouden zijn. Dat is wel een onwennige gedachte voor velen, die zich nog niet genoegzaam rekenschap gaven aangaande een en ander, maar voor hen, die dat wel deden, schuilt daarin toch niet de moeilijkheid.

Waren te Jeruzalem niet meerdere huisgemeenten in de dagen der apostelen ? Maar zij waren één in geloof.

Welnu, zo is er dan niet het minste bezwaar tegen twee of meer plaatselijke kerken in één stad, en in één kerkverband, als zij staan in hetzelfde gemeenschappelijke geloof.

Het ware zelfs te wensen geweest, dat van meet af de plaatselijke kerken tot afsplitsing waren overgegaan, zodra zij te groot zouden worden voor één predikant. Wij houden de gemeente met één predikant nog altijd voor de meest gewenste, met het oog op de eenheid der gemeente en het pastorale werk. En niet alleen dat, maar het zou ook voorkomen hebben, dat de kerkeraden, in de grote steden uitgroeien tot een soort van parlementen, die het eigenlijke kerkewerk toch niet kunnen volbrengen, en alle minder gunstige gevolgen. die dit met zich meebrengt.

In zoverre hebben wij dus geen bezwaar tegen twee plaatselijke kerken, en zoals boven opgemerkt, daarin ligt op zich zelf niets onschriftuurlijks.

Waartegen echter ons bezwaar gaat, is de aanleiding van de erkenning van een Thaborkerk naast de legitieme Hervormde gemeente te Ede en dat binnen het Hervormd kerkverband.

Want die aanleiding- ligt niet in de te grote omvang van de plaatselijke kerk. Daarin tracht men tegemoet te komen door de z.g. wijkkerkeraden. Men wil deze zelfs streng geografisch bepaald hebben.

Neen, de aanleiding ligt in de gezindheid van degenen, die zich bij de Thaborgroep hebben gevoegd, welke zich niet wil schikken onder het beleid van de kerkeraad ter plaatse.

Hoewel deze kerkeraad zijn arbeid nastreeft in overeenstemming met de belijdenis der kerk in de Drie Formulieren vervat, en dus op de waardering  ,legitiem" aanspraak mag maken. In de grond der zaak juist daarom is men begonnen met zich te onttrekken aan het kerkelijk leven ter plaatse, door een kerkelijk leven naar eigen smaak te zoeken en in te richten.

Bij de besprekingen over en weer is wel duidelijk geworden, dat de Thaborgroep zich niet gebonden wil weten aan de Drie Formulieren, van Enigheid.

Aangezien het aan een normale kerkelijke tucht sedert lang in de Hervormde Kerk ontbreekt, en men deze practisch aan de gemeenteleden overlaat met alle bezwaren, die daaraan verbonden zijn, als richtingenstrijd, scheuring en afscheiding, werd de Hervormde Kerk aan een overal doorwerkende splijtzwam en een veelheid van leer prijsgegeven.

Uit de aard der zaak stelt deze toestand degenen, die de reformatie, of de sanering van het Hervormd-kerkelijk leven ter hand hebben genomen en die daarmede bezig zijn voor een uiterst moeilijk vraagstuk om niet te zeggen voor een probleem.

Met leedwezen moeten wij daaraan toevoegen, dat zij zich zelf de weg tót genezing der kerk hebben afgesneden als zij de verworden toestand en veelheid van kerkelijke en godsdienstige meningen als normaal hebben gesteld door van modaliteiten te gaan spreken.

Dit onderstelt een instelling jegens de Waarheid Gods, welke tegelijk aan het karakter der Godsopenbaring en aan het geloof, dat den heiligen is overgeleverd, tekort doet en mitsdien niet kan overeenkomen met de aard en het wezen van de kerk als openharing van Christus' lichaam.

Het kan trouwens op verschillende wijze in de practijk blijken, dat deze opvatting op gespannen voet staat met de waardering van de 'Heilige Schrift, zoals de belijdenis daarover spreekt.

Men moet zich er dan ook over verbazen, dat er leidslieden zijn, die menen, althans zich zo uitdrukken, dat men op deze manier naar de belijdenis toewerkt. Dat moet toch op een schromelijke vergissing herusten.

Maar men zal verstaan, dat in de lijn van evengenoémde onderstellingen de Thaborgroep tot kerk kon worden naast — en wij blijven zeggen —tegenover de legitieme kerk te Ede.

In de lijn van de modaliteiten-denkwijze gevoelt men klaarblijkelijk geen bezwaar om twee kerken van verschillende , , modaliteit" onder het koepeldak van de idee-Hervormde Kerk te houden.

Zo krijgt men een kerk-ideaal niet op de gemeenschap des geloofs, maar op de onderling strijdige gezindheid in het fundamentele, op het gemis aan gemeenschap gebouwd. Dit is een methode, welke alleen met negatie van de belijdenis en haar functioneren kan worden gevolgd.

Daartegen moet een ieder bezwaar maken, die de belijdenis door een waarachtig geloof aanhangt.

Maar bovendien treedt hiermede een bejegening van een legitieme kerkeraad aan het licht, welke mogelijk in verband met de waardering der modaliteiten geestelijk en zedelijk verantwoord is voor degenen, die daaraan medewerken en daarvoor verantwoordelijk zijn, doch welke naar eis van gehoorzaamheid aan de Heilige Schrift in gemeenschap met de belijdenis der vaderen niet door de beugel kan.

De afwijkende gezindheid van een groep wordt door de leiding der kerk, die hierin de hand heeft, als wettig erkend tegenover de legitieme kerkeraad, en over zijn beleid wordt door deze handeling op onwettige wijze tucht geoefend. Dit wordt nog ernstiger, als men bedenkt, dat een overgangsbepaling werd in het leven geroepen, ten einde zulk een handeling mogelijk te maken.

Zonder beding is hierin een bevoorrechting van een groep, voor welke een zelfstandige plaats als sympathie-gemeente wordt bereid, die men aan anderen opzettelijk, wijl ondanks herhaald verzoek, onthoudt.

Hoe vaak toch hebben wij reeds de gelegenheid aangegrepen en aanleiding gevonden om onze wensen bekend te maken, dat de geografische wijkgemeente werd losgelaten en de sympathie-gemeente althans mogelijk gemaakt ?

Het kan de leiding niet onbekend zijn, welke wantoestanden de geografische wijkkerk dikwijls veroorzaakt.

Tot nog toe heeft men aan legitieme leden der kerk ten enenmale alle medewerking onthouden om sympathie-gemeenten te vormen in plaatsen, waar midden-orthodoxie het regeergestoelte bezet, terwijl men in gemeenten met een Hervormd-Gereformeerde kerkeraad — een weg baant voor een midden-orthodoxe groep tot , , buitengewone" kerkelijke zelfstandigheid.

Daarin treedt een meten met twee maten aan de dag, hetwelk degenen, die daarvoor verantwoordelijk zijn, beduchtzaam behoort te maken dat zulke handelingen geen zegen kunnen ver­wachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen