Rebekka's vergissing

Kinderen kunnen wel eens een sterkere binding geven tussen een vader en een moeder. Zij kunnen ook wel eens oorzaken geven tot grote verwijderingen, en dit laatste komt helaas niet eens zo heel weinig voor. Vader verbiedt, moeder stemt toe. Moeder geeft, vader neemt af. In sommige gezinnen spelen de kinderen heel geraffineerd moeder tegen vader of vader tegen moeder uit.

In het gezin van Izak en Rebekka treffen we naar het ons voorkomt, een soortgelijke situatie aan. Vader en moeder zijn niet één, maar hebben ieder hun „eigen" kind. Ze vervreemden min of meer van elkander en gaan ieder huns weegs. Het is Izaks bedoeling, daar hij oud is geworden en naar hij. zegt „de dag zijns doods, niet weet", om Ezau, zijn lievelingszoon te zegenen.

Dit komt Rebekka ter ore, ofschoon deze zaak slechts tussen vader en zoon wordt besproken. Waarom bespreekt Izak deze gewichtige zaak niet eerst met zijn vrouw? Spreekt de familieverhouding uit die tijd een woordje mee en is hij in dat opzicht „zeitgebunden" te noemen? Of vreest hiji bij de uitvoering van zijn plannen zoveel tegenkanting van de zijde van zijn vrouw, dat hij haar maar liever zwijgend passeert?

Dit laatste is een middel, dat tegenwoordig ook nog wel wordt gebruikt om tot het beoogde doel te geraken. , , Hier, Jan, steek gauw in je zak en niets tegen je vader (moeder) zeggen". Jantje begrijpt de situatie best, geeft een slim knipoogje en knijpt ertussen uit.

Eigenlijk doet Ezau precies eender, het is een geheim tussen vader en hem. Het gaat best naar zijn zin, en hij overschreeuwt de stem van zijn geweten door zijn mond goed dicht te houden. Zwijgen en je gang gaan.

Als het nu maar lukken wil en moeder het vooral niet merkt. Rebekka heeft evenwel het gesprek degelijk gehoord. Zij begrijpt, dat het de hoogste tijd is om in te grijpen. Zó mag het niet lopen, want dit gaat ten koste van , , haar" Jakob. Ze beseft, dat Izak zal willen doorzetten, want Ezau is bij zijn vader zeer geliefd. , , En. Izak had Ezau lief; want het wildbraad was naar zijn mond". U bemerkt wel, dat deze geestelijke aartsvader ons hier dubbel , , vleselijk" getekend wordt.

De Schrift verbergt de zwakheid, de zondigheid van Gods Kerk niet. Dit doet de Schrift niet tot aanmoediging of verontschuldiging, wel tot bemoediging en vertroosting. Izak is op een verkeerde weg en zal de wrange vruchten plukken. Dat geldt voor ieder mens, die op verkeerde wegen wandelt.

Het Woord des HEREN luidt: „De meerdere zal de mindere dienen". Hoewel hij stellig dit Woord zal geweten hebben, stoort hij zich er nochtans niet aan. Hij wil er niet aan, want het gaat in tegen zijn vlees. De levenswandel van Ezau vermocht zelfs zijn ogen niet te openen, hij wil hem ondanks alles toch de beste zegen geven. Och wie de strijd kent tegen vlees en bloed, kan deze oude man niet hardelijk bestraffen, het recht ertoe komt ons niet toe. In de practijk blijkt, dat lieden, die tegen een ander zo hoog van de toren blazen, óf gespeend zijn aan de minste zelfkennis, óf zelf zo door en door slecht zijn, dat hun geblaas een miserabele camouflage is.

Voor Rebekka is het verontrustend te bemerken, dat haar man zijn eigen weg kiest, dwars tegen de geopenbaarde Wil van God in. Denkt nu echter niet, dat Rebekka zo veel meer eens is met de Wil van God. Dit lijkt nu wel zo, maar schijn bedriegt. Voorzover de Wil Gods overeenkomt met haar eigen begeerten en gevoelens is zij geheel eenswillend, ja, zelfs meer dan dat. En dat laatste is heel verdacht. Zij zal de HERE de helpende hand bieden en doet dit niet overeenkomstig de heilige Wil Gods, want dan zou zij de Waarheid hebben liefgehad en de leugen gehaat. Ze overschrijdt evengoed de grens, al is het op een andere plaats, en daaruit blijkt, dat ze niet zo heel erg eenswillend is. Izak had moeten buigen onder het gebod Gods, maar Rebekka had moeten bukken voor het gebod niet te zullen liegen, noch bedriegen.

Het had op haar weg gelegen om., wat er ook gebeuren mocht, te gaan praten met haar man om hem het Woord Gods te doen horen en zo langs de middellijke weg zijn „blinde" ogen te openen voor de heilige Wil des HEREN. Zij doet dit niet, maar gaat in de wapenrusting van leugen en bedrog ten strijde. Ook zij bewandelt een verkeerde weg.

Haar ijver en haar inspanning getuigen ervan, dat zij geen vertrouwen heeft in Hem, Die het beloofd heeft. Van Sara lezen we: , , overmits zij Hem getrouw heeft geacht, Die het beloofd heeft". AIs voor Rebekka Gods Weg te donker wordt, steekt ze zelf wel een lichtje aan, doch het is een dwaallicht, dat zal ze ondervinden. Komt u dit alles erg vreemd voor, of weet ge er misschien iets van uit eigen ondervinding?

Hebben we niet allen als de nood aan de man komt wel ergens een noodverlichting? , , Want God' regeert en zal Zijn Almacht tonen" zingen we wel iets gemakkelijker, dan we het beleven. Wat had het groot geweest als Rebekka met dit alles de toevlucht genomen had tot Hem „Die ons behoedt in nood".

Rebekka behoort echter als met zovelen tot de categorie van zelfverzorgers. Ze is bang, dat Izak regeert en dan is er reden tot droefheid voor haar. Droefheid is er ook voor u en voor mij als we evenzo menen, dat in de kerk en in de wereld de mens regeert. De Psalmist leert het anders: De HERE regeert, de aarde (daar hoort Rebekka bij, ja wie niet? ) verheuge zich.

In haar angst doet Rebekka overhaaste dingen, zij struikelt en valt. Jacob wordt door haar meegesleurd in haar val. Eerst schrikt hij wel terug en durft niet goed. Waarom niet? Beeft hij voor het kwaad, dat zij samen zullen gaan bedrijven? Helaas neen, hij siddert niet bij de gedachte aan zulk een goddeloze daad, maar wel bij de gedachte aan een eventuele ontdekking. Als vader, van wiens deerniswekkend gebrek zij een laag misbruik gaan maken, zich nu eens niet laat bedriegen? Wat dan? Dan geen zegen, maar een vloek. De gevolgen wegen hem het zwaarst. Ook Jakob op een verkeerde weg, maar blijft er dan niet één over, die goed doet? Wat wordt hij ons getekend in zijn ellendige zelfzucht. Bevreesd om in de ogen van zijn vader een bedrieger te zijn, alsof hij dat niet was. Bevreesd om ontdekt te worden, alsof dat niet gebeuren zou. Als hij maar even nagedacht had, dan had hij dat kunnen weten en kunnen begrijpen, dat hij daar niet eens zo bevreesd voor was. Het moest niet té vroeg ontdekt worden want dan liep hij de zegen mis. Het enige lichtpunt in deze donkere geschiedenis van Gods Kerk is voor ons, dat hij blijk geeft van een onuitblusbare begeerte tot het eerstgeboorterecht, hetwelk Ezau verachtte.

In d'e ogen van zijn vader wilde Jakob dus nog een poosje de achting hebben, maar zijn wij werkelijk zoveel beter ? Wie is er, die niet graag in de ogen van mensen zijn stand ophoudt? We willen geen van. allen voor gierig doorgaan, maar als de gesloten hand in de donkere collectezak eens spreken kon, wat dan? Was ons deel dan niet, in plaats van achting, verachting? En is daar niet veel meer te noemen, och geeft u zelf het antwoord maar. Rebekka weert alle bedenkingen af, de gevolgen zijn voor haar rekening. „Uw vloek zij op mij, mijn zoon". Grootmoedige taal van een liefhebbend moederhart.

Zij zal echter haar woord niet gestand kunnen doen. De zonde, noch de gevolgen ervan, zal zij voor , , haar" Jakob kunnen dragen, dat kan geen vader en geen moeder. Toch laat Jakob zich door zulke taal overhalen, zijn verzet wordt gebroken. Meent hij werkelijk genoegzame beveiliging te hebben onder de vleugelen van zijn moeder? Bewust of misschien onbewust zijn velen deze mening toegedaan. Zij verschuilen zich achter een ander en beseffen niet, dat het zulk een persoonlijke zaak is te zondigen tegen God. Laat u daarin nooit misleiden. Als straks alles uitkomt (en dat ogenblik brak niet alleen aan voor Rebekka en Jakob, maar zal eenmaal voor ons allen komen) dan zal Jakob in de vreemde zwerven. Zijn moeder zal hem en hij zal zijn moeder moeten loslaten. De moeder heeft woorden gesproken, die zij niet volbrengen kan en als , , haar" Jakob eenmaal uit de ballingschap wederkeert is zij er niet meer om hem te verwelkomen. Inderdaad, ze heeft zich vergist, ze nam een plaats in, die door geen mens is in te nemen. Toch is deze plaats niet ledig. Ze is ingenomen door Hem, van Wie geschreven staat: „En zij namen Jezus en leidden Hem weg; en Hij dragende Zijn kruis .. " De vloek was op Hem en daarom moest Hij gekruisigd worden. Zijn belofte aan „Zijn" Jakob deed en doet Hij gestand, als waarachtig en rechtvaardig mens en tegelijk waarachtig God. Sprak deze Middelaar reeds tot u, zondaar zonder weerga: , , Uw vloek zij op Mij, Mijn zoon? "

In één opzicht hebben Rebekka en Jakob zich niet vergist, en dat is in de onuitsprekelijke waardij van het eerstgeboorterecht. Ze waren zondaren, doch verachtten niet als onheiligen, dat recht, dat hen sprak van de komende Christus. Dat bloed achtten zij niet onrein, integendeel, ze hebben ervoor gestreden, al was het helaas niet met open vizier.

Straks zal Jakob bij de Jabbok staan en het masker moeten laten vallen, dan is het voluit Jakob, want voor God geldt geen bedekking, maar dan mag hij ook ondervinden, dat de HERE de vloek verandert in de zegen. Toen zweeg Rebekka en de HERE sprak : „Uw vloek zij op Mij., Mijn zoon".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen