CATECHISMUSPREKEN

Toen de catechismuspreken in onbruik raakten, werden de avonddiensten doublures van de morgendiensten, die voornamelijk zin hadden voor hen, die niet in de morgendiensten konden komen.

Nu er echter twee morgendiensten zijn, zodat bijna iedereen gelegenheid heeft een morgendienst mee te maken, heeft het zin een proef te nemen met avonddiensten die een bijzonder karakter dragen."

Deze zinsnede troffen we aan in het september-nummer van „De Luchter", maandblad van de Hervormde wijkgemeente „Duinzichtkerk" te 's-Gravenhage.

Op de merkwaardige typering van „morgendiensten" zullen we niet uitvoerig ingaan. De gewone dienst des Woords, waarin het Evangelie naar Christus' bevel gepredikt wordt (vgl. Matth. 28 : 19) en de sacramenten bediend worden, wordt door „De Luchter" onverschillig of deze des morgens of des avonds (en wellicht ook des middags) plaats vindt, bestempeld als morgendienst. Dat is blijkbaar een dienst met een vrije tekst.

Als regel maakt men, zo lijkt de voorstelling, per zondag één „morgendienst" mede. Kan het 's morgens niet, dan 's avonds, behalve, wanneer de avonddienst „bijzonder" gaat worden, zoals de schrijver wil, want dan is het geen „morgendienst" meer.

„Avonddienst" betekende dan, althans eertijds, in de geest van de schrijver: catechismusprediking. Hij deelt echter mede, dat deze in onbruik is geraakt. Wellicht heeft dit betrekking op de wijkgemeente „Duinzichtkerk", want ik neem aan, dat in menige gemeente en ook in verschillende „evangelisaties" prijs wordt gesteld op de onderhouding van de catechismusprediking. We menen, dat dit voor de opbouw der gemeente niet alleen nuttig, maar zeer nodig is. Daarom betreuren wij het, als een gemeente de catechismus (en de andere belijdenisgeschriften) los laat. Het is toch van belang, dat de gemeente geoefend wordt in de kennis van de leer der kerk. De leer der kerk, zoals die in de belijdenisgeschriften wordt voorgesteld, is maar niet een particuliere mening aangaande de geestelijke dingen. Zij is belijdenis des geloofs niet maar van deze of gene, maar van de gemeente van Christus.

De schrijver van het door ons aangehaalde artikel pleit voor vernieuwing. Hij gaat uit van de stelling: „alles wat leeft, verandert voortdurend". Verandering schijnt voor hem een teken van leven te zijn. Dat gaat echter lang niet altijd op. Verandering kan ook een teken van versterving wezen. De veranderin­gen, die zich voordoen in het leven der schepselen, verschijnen onder het aspect van leven als groeien, bloeien en vruchten afwerpen, maar ook onder het aspect der versterving, verdorren en vergaan. En desondanks blijft de aard der schepselen gelijk aan wat hij naar de orde der schepping is. Dat is trouwens van ouds bekend onder de mensen. De éne wijsgeer ziet alles onder het beeld van verandering en de andere richt zijn geest op het blijvende.

„Een kerk, die leeft, vernieuwt zich voortdurend", beweert de schrijver, en zoekt vormen, waarin zij haar opdracht in de tijd kan vervullen".

Dat zij zo, maar het Evangelie verandert niet, het geloof in de Christus der Schriften verandert niet, de gemeenschap van dat geloof verenigt de kinderen Gods uit alle eeuwen, de kerk is en blijft naar haar wezen het lichaam van Christus en het Woord Gods blijft in eeuwigheid.

Omdat dit alles zo is, en de belijdenis der kerk daarvan een geloofsgetuigenis is, kan het bezwaarlijk een teken van leven zijn, als de voortdurende oefening in de leer — waartoe ook de catechismusprediking behoort — wordt nagelaten. Het zou o.i. meer op vernieuwing wijzen, indien de belangstelling uitging naar de belijdenis der kerk, welke haar in bewogen tijden kenmerkte als een pilaar der vastigheid.

We achten het daarom een voorrecht, dat er nog tal van gemeenten zijn, waar de catechismusprediking niet in onbruik raakte.

De kerkorde spreekt van „gemeenschap met de belijdenis der vaderen". Dat is echter een ledige term, indien de belangstelling voor en de kennis van hun belijdenis versterft. In dit licht is onderhouding van de leer der vaderen ook kerkordelijk geboden en is de gemeente, die dat niet bevordert, in gebreke. Hoe anders kan de gemeenschap met de belijdenis der vaderen een levende zaak zijn?

Van harte bevelen we de kerkeraden en de predikanten aan de prediking van de catechismus trouw te onderhouden. Voorbereiding voor deze prediking, welke noopt tot gedegen studie van de beleden „stukken" is bovendien voor onze dominees — zij zullen dat zelf toegeven — van onschatbare waarde voor hun persoonlijk geestelijk leven en voor hun kennis van zaken. Een en ander komt ten goede aan de bediening des Woords en aan de pastorale arbeid in de gemeente.

Om het belang der zaak verdient het aanbeveling, dat ook de „evangelisaties" trachten de catechismusprediking te onderhouden. Wij gevoelen wel, dat dit zijn moeilijkheden kan hebben, doch uit ervaring is ons gebleken, dat verschillende evangelisaties deze belangen inzien. Ook voor de predikanten, die diensten waarnemen in de evangelisaties is het niet altijd gemakkelijk. Toch zal het zijn nut afwerpen, als dit zoveel mogelijk wordt bevorderd en een orde van catechismusprediking wordt gehandhaafd. De prediker behoeft ook niet altijd de aangewezen zondag geheel te behandelen. Hij kan daaruit een onderdeel kiezen, zoals dat in eigen gemeente ook voorkomt.

Men neme echter geen genoegen met de verzaking van deze aangelegenheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen