Meditatie

„Het eerste boek heb ik gemaakt, o Theofilus, van al hetgeen dat Jezus begonnen is beide te doen en te leren ..."

Zo zet Lucas zijn tweede boek nl. „De handelingen der apostelen" in. Het is als wil hij zeggen: „Het eerste boek, dat ik geschreven heb (te weten „Het evangelie naar Lucas") bevat het begin van al wat Jezus gedaan en geleerd heeft. Wat ik nu ga schrijven houdt in: de voortzetting van Jezus' werkzaamheid". De hemelvaart van Christus betekent dus niet het einde van Zijn arbeid. Nee, verhoogd aan de rechterhand des Vaders, zet Hij Zijn werk voort. En daarom gaat het in „De handelingen der apostelen" niet uitsluitend en zelfs niet in de eerste plaats over wat de apostelen doen, maar over wat Jezus Christus, die ten hemel gevaren is, verricht; over Zijn werkzaamheid in en door de arbeid der apostelen. En daarin openbaart Hij Zich als degene, die opgestaan is, die leeft en ook regeert. Niet in het minst komt dit tot uiting in - wat we lezen in Handelingen drie: de genezing van een kreupelgeborene. Petrus en Johannes gaan ten tijde van het avondoffer naar de tempel; beslist niet met de bedoeling om een kreupelgeborene te genezen, maar om ook, net als de andere tempelgangers, te bidden. Bij de schone poort met zijn schitterende bronzen vleugeldeuren, die vanuit de voorhof der heidenen toegang geven naar het verdere gedeelte van de tempel, spreekt een man van ruim veertig jaar, die al vanaf zijn geboorte verlamd is, hen aan. Hij begeert een aalmoes. Als hij maar wat geld krijgt, waarvoor straks wat brood gekocht kan worden, is hij allang blij en gelukkig. De reactie van Petrus op zijn vraag brengt hem er toe een royale gift van de apostelen te verwachten. Maar hij wordt teleurgesteld, wanneer hij Petrus hoort zeggen: „Zilver en goud heb ik niet, maar wat ik heb, dat geef ik u ...". Want hij had nu juist op zilver of goud gerekend, toen hem werd gezegd: „Zie op ons". Maar meteen mag hij dat wondere, machtige woord horen: „In de Naam van Jezus Christus de Nazarener, sta op en wandel". En dan gebeurt het: Petrus grijpt hem bij de rechterhand, richt hem op en terstond worden zijn voeten en enkels vast.

Christus zet Zijn werkzaamheid, ook na Zijn hemelvaart en de uitstorting van de Heilige Geest, voort. Petrus heeft dit duidelijk laten uitkomen in de woorden: in de Naam van Jezus Christus de Nazarener. Want daarmee heeft de apostel willen zeggen, dat hij dit wonder heeft verricht niet uit eigen beweging, maar de wil van Jezus Christus. En het betekent niet minder dan dat deze genezing geschiedt in de kracht van Christus. Het is het werk, het wonderwerk  van de verhoogde Heere alleen. Hij is het, die de onmachtige voeten kracht geeft. Hij is het, die in dode ledematen leven wekt. Hij schept het leven in de dood. En zo openbaart Christus Zich. hier in dit wonder als degene, die leert en door de kracht van Zijn Woord en  Geest ook levend maakt. Hij geeft Zich te kennen als de Vorst des levens, die  door Zijn kruisdood en opstanding leven verworven heeft. Meer nog: Hij biedt Zich als de Vorst des levens aan om hen, die geen leven hebben in zichzelf, in genade het leven, het eeuwige leven te schenken. 

Het is opvallend, dat de verlamde aan Petrus en Johannes alleen maar vraagt om een aalmoes. Meer niet. En hij verwacht ook alleen maar wat geld te ontvangen. Meer niet. Trouwens wat zou hij ook meer kunnen vragen en verwachten? Genezing? Die heeft hij al afgeschreven. De hoop op herstel heeft hij al jaren geleden opgegeven. Hij heeft geleerd zich in de omstandigheden te schikken en zich neer te leggen bij de dingen, die onvermijdelijk zijn en waaraan toch niets te doen is. Hij moet maar van het leven zien te maken, wat er nog van te maken is. Hij heeft ook geleerd zich te berusten in het feit, dat hij nog geen droge boterham kan verdienen en  in de verste verte niet heeft kunnen vermoeden, dat wordt hem nu geschonken: volkomen herstel. Het wordt hem ge schonken in de Naam van Jezus Christus de Nazarener, in Zijn opdracht en in Zijn kracht, en dat ongevraagd en ook onverwacht. Jezus Christus verricht dit wonder aan hem boven bidden en denken.

Wat is onze verwachting van en onze hoop op Christus dikwijls ver beneden de maat, gezien Zijn liefde, waarmee  Hij zich gegeven heeft tot in de dood aan het kruis om verzoening en eeuwig leven te verwerven; gezien ook het reit, dat Hem alle macht is gegeven in hemel en op aarde. Wat gebeurt het vaak dat, als men nog iets verwacht en vraagt van Christus, net niet meer is dan een vragen om en een verwachten van een nood-oplossing, zoals die verlamde man bij de schone poort bedelde om wat geld, waarmee hij heus niet voor altijd geholpen was. Wat is dat beledigend voor Christus, alsof Hij met meer kan en wil  schenken, alsof Hij niet Zichzelf kan en wil geven tot een volkomen verlossing.

En toch... Christus helpt, hoewel de kreupelgeborene geen enkele verwachting heeft. Christus helpt hem radicaal. Op dezelfde wijze voorkomt God ons dikwijls en wacht niet zolang, tot Hij  door ons wordt aangeroepen .(Calvijn). Dat is het meest verbazingwekkende: Christus doet boven bidden en denken. Altijd. En levend uit Zijn goedheid, die al ons vragen en verwachten te boven gaat, belijden wij: Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft lief gehad.

(Neder-Langbroek)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen