DE VERWORPENHEID

Uit de bovenomschreven situatie volgt, dat we de oorzaak onzer verworpenheid bij ons zelf moeten zoeken: in onze staat van ongerechtigheid en onze dadelijke zonden. Over de staat van ongerechtigheid, over ons van God vervreemd zijn, ja, onze doemwaardigheid voor God, hebben we reeds eerder gehandeld. In die staat is Adam, zo leert de Schrift, met zijn ganse nageslacht gevallen. „Door een mens is de zonde in de wereld gekomen en door de zonde de dood." {Rom. 5 : 12) Die verdoemelijke staat is erfelijk. Wij worden in ongerechtigheid geboren.

Worden we dan gestraft voor de zonden, die we niet bedreven hebben?

God heeft de mens uit énen bloede geschapen, zodat in de eerste Adam, het hoofd, de mensheid viel. In zoverre heb­ ben we deel aan de zonde van Adam.

Maar nu, de dadelijke zonden. Wij kunnen die staat van ongerechtigheid niet uitwissen, niet terug brengen tot een staat van gerechtigheid. We worden geboren en wij leven in die staat van ongerechtigheid en zijn daardoor verwerpelijk voor God. Het zijn de dadelijke zonden, waardoor ons persoonlijk leven verdorven wordt en schuldig jegens God. Onze verworpenheid is geen abstracte zaak, maar manifesteert zich in heel ons leven in de afkeer van God en van Zijn dienst, in onbekeerlijke wandel, in de uitvluchten van ons hart, in ongeloof en onverschilligheid. Geen lust in Zijn wegen, geen belangstelling voor Zijn Woord.

We spreken opzettelijk niet van vreselijke misdrijven, van een schandelijk leven, van uitbrekende zonden, liegen, bedriegen en stelen. Neen, we spreken van fatsoenlijke burgers, steunpilaren van de saamleving.

Dit beeld van de verworpenheid zal velen, naar wij vrezen, veel te kras zijn. Zij willen niets weten van een leer, die zo weinig plaats overlaat voor de „waarde van, de mens". Maar de Schrift getuigt: „De Heere heeft uit de hemel nedergezien op de mensenkinderen om te zien of iemand verstandig ware, die God zocht. 

Zij zijn allen afgeweken, tezamen zijn zij stinkende geworden; er is niemand, die goed doet, ook niet één." (Psalm 14 : 2 en 3)

't Ligt met die verworpenheid dus nog heel anders dan men zou denken, 't Is ook veel ernstiger dan velen zich bewust zijn. Ja, dat is misschien wel het allerernstigste. De mens leeft, naar hij meent, van dag tot dag zijn eigen leven, en hij weet niet in welk een staat hij verkeert. Hij gaat op in zijn arbeid, zijn zaak, zijn liefhebberijen, in de wereld. Hij voegt zich naar de wereld, hij spreekt naar de wijze der wereld, hij handelt, zoals men handelt, hij wordt gevierd of niet opgemerkt, heeft verdriet en heeft vreugde, het einde is de dood.

In dit alles drijft een geest, die door de Schrift de „geest der wereld" wordt genoemd (1 Cor. 2 : 12) en die in zijn uitbundigheid wordt getypeerd: „Laat ons eten en drinken, want morgen zullen we sterven". (Jes. 22 : 13)

Hoe verlegen staan we tegenover dit vernietigend oordeel: „niemand, die goed doet, ook niet één", met onze eigenwillige godsdienstigheid of onvenschillige goddeloosheid. Ik geloof niet in de verwerping. Kan niet aannemen, dat God zo is. God is toch liefde? Moet niets hebben van al die normen en vormen. Dogma's, wat zou het. Menselijke bedenksels, enz.

Al deze dingen praten het oordeel en het gericht Gods niet weg. Bangmakerij! Daardoor laat een mens, die met zijn tijd meegaat, zich niet meer misleiden.

Voorzichtig! Gij kunt de eeuwige God niet ontvluchten. Ook niet in de dood. Hoeveel te minder in de wereld uwer verbeelding;  Al zoudt gij een schuilplaats in de hel zoeken, ook daar zou Hij u vinden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen