GODS WET, INGESCHREVEN IN DE HARTEN

Het meest typerende woord voor het Pinkstergebeuren is het woordje: „vervuld". Zij werden allen vervuld met de Heilige Geest. Vervuld was de wachtenstijd der discipelen; vervuld was de belofte Gods uit het Oude Testament; vervuld werd ook de voorafschaduwing van de Oud Testamentische gebruiken.

Het Nieuw Testamentische Pinksterfeest viel precies op de dag van het Oud Testamentische Pinksterfeest. Onder het oude verbond had God als het ware het fundament gelegd, op dat fundament bouwt God nu de vervulling.

Het Oud Testamentische Pinksterfeest was allereerst een oogstfeest. In de weken tussen Pasen en Pinksteren viel de tijd van de oogst. Het koren werd gemaaid, de schoven werden thuis gebracht en van het allereerste tarwegraan werden de eerste twee broden gebakken, om die als de eerstelingen van de oogst de Heere ten dankoffer te brengen. Zo is ook het Nieuw Testamentische Pinksterfeest een oogstfeest. God zamelt de eerstelingen der volken in als leden van Zijn gemeente.

Maar niet alleen was het een oogstfeest. De Joden hadden in de loop der tijden er ook aan verbonden het feest van de wetgeving. Men gedacht met dankbaarheid aan de wetgeving op Sinaï, waar God het verbond met Zijn volk bekrachtigd had door de afkondiging van Zijn Wet als regel voor het verbondsleven.

Ook deze zijde van het Pinksterfeest gaat nu in vervulling. God maakt waar de oude belofte, uitgesproken door de profeet Jeremia: „Ik zal Mijn Wet in hun binnenste geven en zal die in hun hart schrijven en Ik zal hun tot een God zijn en zij zullen Mij tot een volk zijn".

In het oude verbond, bij de wetgeving op Sinaï, had God Zijn Wet ingeschreven in twee stenen tafelen. Tafelen, dat wil hier zeggen: tabletten, stenen platen. Die tafelen waren gelegd in de ark des verbonds onder het verzoendeksel. Op die stenen tafelen stonden dus de tien geboden met hun tienvoudig: Gij zult; gij zult. Als een dwingend gebod stond daar Gods eis. Wij kunnen die Wet ook zien naar zijn wezenlijke inhoud. Dan eist zij liefde; liefde tot God en liefde tot de naaste. Want zo omschrijft Christus de eis der Wet: „Gij zult liefhebben de Heere uw God met geheel uw hart en met geheel uw ziel en met geheel uw verstand ... en gij zult uw naaste liefhebben als uzelf" (Matth. 22 vers 37—39). Nu belooft God, dat Hij die Wet zal inschrijven in onze harten, zodat wij niet alleen de Wet kennen, maar ook willen doen, ja gedrongen worden die te doen.

Wij zingen zo graag de woorden van Psalm 81: „Al wat u ontbreekt, schenk Ik, zo gij het smeekt, mild en overvloedig". Nu dat zien wij hier vervuld. God geeft, wat Hij van ons eist. Dat is het geheim van Gods genade: Hij geeft, wat Hij van ons eist. Hij eist geloof en bekering en ... Hij schenkt het. Wie dat niet gelovig verstaat en gelovig omhelst, die staart zich blind op de eis, de eis van het: „Doe dat, en gij zult leven". Wie gelooft en het verstaat, die omhelst met vreugde het wonder: God geeft, wat Hij eist. Alles wat wij nodig hebben ten leven is in Christus geschonken en uit die volheid ontvangen wij genade voor genade (Johannes 1 : 16).

Vele mensen zitten beklemd in de benauwende gedachte: ik kan niet. Dat komt door het ongeloof. Daardoor hebben zij geen uitzicht op God, op Christus. Wie gelooft in het Woord en in de waarachtige beloften Gods, die verstaat: ik behoef niets te kunnen. God kan alles en in Christus doet Hij alles. Wat gebeurt er als de Wet Gods wordt ingeschreven in onze harten? Dan worden wij gewillig en bekwaam gemaakt om Zijn wil te eren en naar Zijn wil te leven. Met andere woorden: de liefde wordt in ons hart ingeschreven, de liefde als kern van Gods Wet; de liefde tot God en de liefde tot onze medemensen.

Die liefde doet onze harde zelfzucht breken; die liefde leert ons af hard en onbillijk te oordelen. Alle lust om te oordelen vergaat ons, zelfs als wij anders over de dingen denken dan de ander. Wij zijn toch zelf in onszelf verdoemelijk en verdorven, wat hebben wij dan voor recht om anderen te oordelen!

In 1 Corinthe 13 hebben wij een beschrijving, een loflied op de liefde: „De liefde is lankmoedig, zij is goedertieren; de liefde is niet afgunstig; de liefde handelt niet lichtvaardiglijk, zij is niet opgeblazen; zij handelt niet ongeschiktelijk, zij zoekt zichzelve niet, zij wordt ' niet verbitterd, zij denkt geen kwaad; zij verblijdt zich niet in de ongerechtigheid, maar verblijdt zich in de waarheid; zij bedekt alle dingen, zij gelooft alle dingen, zij hoopt alle dingen, zij verdraagt alle dingen",

Lees en herlees de beschrijving van deze liefde eens en vraag uzelf af, of deze liefde ook in uw hart staat ingeschreven door de Heilige Geest. Dan is God alleen groot en heilig en rechtvaardig en wij nietig, onwaardig en verdoemelijk in onszelf,

Dan zweren wij niet meer bij mensengeboden en kennen maar één norm: „Heere, wat wilt Gij, dat ik doen zal? " Helaas wordt deze liefde in de gemeente veel te weinig gevonden. Er wordt blijkbaar ook veel te weinig naar verlangd. Wij hebben het nog te goed bij onszelf en met onszelf. Hoe geheel anders is het leven des Geestes. Dan zuchten wij over onszelf, ja . . . wij verliezen onszelf om Christus' wil.

Pinksteren is geen oud iets en zeker geen verouderd iets. De Heere maakt het nog Pinksteren. Hij graveert nog Zijn wet en waarheid in onze harten; Hij wederbaart nog zondaarsharten door het geloof en dat geloof brengt de liefde mee.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen