EEN NIEUW REVEIL?

Een briefschrijver — geen klager van beroep — maakt zich zorgen. Hij vraagt zich af wat er over 20 jaar van de kerk in het algemeen en van sommige hervormd gereformeerde gemeenten in het bijzonder over zal zijn. Dat is een moeilijke vraag. Wie kon daarop antwoord geven?

De gemeente is een stichting van Christus. Hij zegt: Ik ben met u tot aan de voleinding der wereld. De gemeente ligt in de hand van Christus. Dat is haar vastheid, haar waarborg, haar onvergankelijkheid.

Tegelijk weten wij, dat bij de onaantastbaarheid en zekerheid van Gods belofte, dit niet betekent, dat er in elk land, waar het Evangelie verkondigd is, er een gemeente blijft. Er zijn landstreken aan te wijzen, waar het Evangelie geweest is. Denk aan Klein-Azië en Noord-Afrika. De kandelaar kan verplaatst worden. Dat is Schriftuurlijk.

Intussen hebben wij met conclusies voorzichtig te zijn. Het verplaatsen van de kandelaar staat in de Schrift in de bewogen omtrek van de vermaning: Indien gij u niet bekeert!

Dat wil zeggen: de verplaatsbaarheid van de kandelaar geeft geen aanleiding tot speculaties en conclusies, maar tot bekering, radicaal en totaal. Merken wij die bekering vandaag op?

Ge zult zeggen: dat weet de Heere! En dat is waar. Maar de bijbel is te vol van deformaties en reformaties dan dat wij niet zouden weten waaraan een reformatie te speuren is.

Een nieuw reveil! Dat is een geschenk van God. Maar voor God ligt de zaak altijd open in Zijn oordeel èn Zijn genade.

Het eerste is verdiend. En wij kunnen sidderen, wanneer God onze zonden gaat bezoeken aan ons land en onze kerk. Het is niet te ontkennen, dat de fundamenten van onze kerk onder veel bloed en tranen gelegd zijn in de tijd toen wij als eigen natie geboren werden. En het is op zijn minst opmerkenswaard, dat deze fundamenten worden weggeruimd nu ons land bezig is in bredere verbanden op te gaan. Natuurlijk is daarmee niet gezegd, dat de gemeente staat en valt met haar verbinding met de natie. De kerk beleefde na de ineenstorting van het Romeins Imperium één van haar krachtigste bloeiperioden.

Voor God ligt de zaak open. Hij kan ook vandaag een Luther of Calvijn geven, die met zulk een geestelijk en theologisch overwicht optreedt en met zoveel Heilige Geest geladen is, dat er een opwekking komt in het dal vol doodsbeenderen.

Elk reveil, elke opwekking begint in het klein. Dat is puur welbehagen van God.

Intussen heeft ieder onzer in 'grote afhankelijkheid te bidden om de Heilige Geest. Wij mogen ons, behalve aan enkele geschriften in het heden — het Woord Gods is schaars in onze dagen! — laven aan de bronnen van de reformaties der eeuwen. Daarbij is de reformatie van de zestiende eeuw voor ons kerkelijk leven bepalend geweest. Dr. W. Aalders zegt in zijn: „Theologie der Verontrusting", blz. 11, 12, dat wij niet in een heimwee naar het verleden het oude moeten gaan restaureren. Het is de inspanning niet waard om gerestaureerd te worden. Het is een verleden, dat wij door een gemeenschappelijke afval onder het oordeel hebben gebracht en verspeeld. Dat is een harde realiteit, die wij als schuld te aanvaarden hebben. Dr. Aalders duidt die schuld nader aan.

Dit zijn harde woorden. Wanneer ik Dr. Aalders goed begrijp, bedoelt hij niet, dat de reformatorische theologie niet de moeite waard is. Integendeel. Van de waardering en de bewondering van deze reformatorische theologie zijn zijn werken vol.

Maar hij bedoelt ons te zeggen en zegt het ook, dat wij de reformatorische erfenis gemeenschappelijk verspeeld hebben onder het oordeel Gods.

Dat is een woord om dwars door je hart te laten gaan. Want het doet pijn. Het is een waar woord, wanneer wij bedenken dat het reformatorisch verleden onder veel lijden, beproeving, vervolging, tranen, gebeden verkregen werd. En wij kunnen er zeker van zijn, dat de inhoud van deze schat in een worsteling en strijd door Gods genade van geslacht tot geslacht opnieuw wordt verworven en behouden.

Die worsteling is er maar zeer ten dele geweest. Wat een laksheid en een lauwheid in de eeuwen die achter ons liggen, en de eeuw waarin wij leven! Wat een schuld! Welk een doem ligt er op onze kerk ten opzichte van de afgescheidenen en de Doleantie, enz.!

Het is waar: de reformatorische erfenis functioneert alleen in een reformatorisch geloof. Dat maakt ons behoedzaam om al te vlot over de belijdenis te spreken, wanneer wij zelf de diepten van het reformatorisch belijden en lijden ten dele of nauwelijks kennen.

De belijdenis — de reformatorische confessie — is een schat, maar geen versteende erfenis om er anderen mee om de oren te slaan.

Maar een andere vraag is — en dat is geen restauratiepoging — of de inhoud van het geloof, dat in de confessie aan het woord is, veranderd is.

Daarop antwoordt Dr. Aalders ongetwijfeld met: neen! Maar hij zal er onmiddellijk op laten volgen: dit belijden zal kerkelijk — als God dat geeft — opnieuw geboren moeten worden. En dat is niet minder dan een reveil, een opwekking, een reformatie.

Het zal zaak zijn de inhoud van dit geloof in een nieuw kerkelijk geloofsbeleven door te geven en te bewaren.

Hoe? Dat weet alleen de Heere. Hij heeft ons Zijn belofte geigeven, waarop wij mogen pleiten. Wanneer de Heere werkt, vallen alle maatstaven uit de hand en zal Hij ons ook de weg wijzen.

Katwijk aan Zee   G. Boer

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen