EEN KERNWOORD

II.

Daar moet Habakuk het van hebben. En Israël straks in de balUngschap. Zij moeten het hebben van dat geloof, dat een vaste grond is der dingen, die men hoopt, en een bewijs der zaken, die men niet ziet.

Dat geloof geeft Noach kracht en moed om het uit te houden 120 jaar lang tegen heel de ongelovige en onboetvaardige wereld rondom hem. Dat geloof sterkt Mozes om tot Farao te gaan met de boodschap Gods: laat Mijn volk trekken. Het heeft de martelaren in staat gesteld een gruwelijke dood tegemoet te gaan en toch te geloven in de wereldoverwinnende macht van het Evangelie.

Door dat geloof levende kan Habakuk de trotse wereldmacht zijn telkens herhaald „wee" toeroepen (vs. 6, 9, 12, 15, 19). Maar door dat geloof getuigt hij ook van het werk Gods, dat Hij niet laat varen, maar in stand houdt in het midden der jaren. De gangen der eeuw zijn Zijne en door alle eeuwen is Hij gekomen met gericht en met verlossing: in de zondvloed, in de verwoesting van Sodom en Gomorra, in de verlossing van Israël uit Egypte, in de woestijn en in Kanaan. In dichterlijke taal zingt Habakuk zijn psalm. Én hij eindigt met het geweldige lied des geloofs: „alhoewel de vijgeboom niet bloeien zal en er geen vrucht aan de wijnstok zijn zal, en dat het werk des olijfbooms liegen zal, en de velden geen spijze voortbrengen, dat men de kudde uit de kooi afscheuren zal en dat er geen rund in de stallingen zijn zal, zo zal ik nochtans in den HERE van vreugde opspringen, ik zal mij verheugen in den God mijns heils”.

De man, die begonnen is met te schreeuwen: „HERE, hoe lang schreeuw ik", eindigt met voeten zo licht als der hinden, om het goede te boodschappen en tot Sion te zeggen: uw God is Koning.

Dat is de practijk van Habakuk en van de levende Kerk van zijn tijd van dit woord: „dé rechtvaardige zal door zijn geloof leven”.

God heeft dit woord in Habakuk's tijd aan hem persoonlijk op een bijzondere wijze bekend gemaakt. Maar Hij brengt het ook aan ons op een speciale manier onder de aandacht. Want we vinden dit woord wel viermaal in de Schrift. Niet alleen hier, maar ook als het thema van de brief aan de Romeinen, als kernwoord in de Galatenbrief en nog weer in verband met de lange weg der beproevingen en der lijdzaamheid in Hebreen 10.

Dat is geen wonder. Wat zouden de Bijbelheiligen zijn zonder het geloof? Wat zou Abel zijn zonder het geloof? En Abraham en Mozes en al degenen, wier namen opgesomd worden in Hebr. 11? Het is goed en nodig, dat we waarschuwen voor een oppervlakkig gebruik van het woord „geloof" en dat we met ernst telkens de vraag naar het ware geloof aan de orde stellen. Dat ware geloof begint misschien net zoals in Hab. 'l met schreeuwen en roepen tot God. Het kent z'n wandelen en z'n wankelen en vraagt menigmaal: waarom.

Habakuk is niet met één sprong gekomen van het begin van Hab. 1 tot het jubelende slot van Hab. 3.

Het geloof heeft z'n hoogten en diepten, al is het éne land vlakker en het. andere bergachtiger. Maar er loopt door heel dit boekje die lijn des geloofs, die gekenmerkt wordt door dit kernwoord: de rechtvaardige zal door zijn geloof leven. Daar is die tollenaar, met al die zwarte bladzijden van zijn levensboek, die vlucht naar de tempel, waar God woont, en die roept: o God, wees mij zondaar genadig. En hij gaat gerechtvaardigd naar zijn huis. Want de rechtvaardige, d.i. de zondaar, die tot Christus vlucht en God aan Zijn Woord houdt, zal door zijn geloof leven. En dan is dat een man, die nog maar een glimp heeft opgevangen van dat profetische woord, dat zeer vast is.

Dat bedoelt Luther met zijn sola fide, door het geloof alleen. Dat betekent zich verlaten op God, wachten op Hem, alles, z'n wijsheid, z'n vrijspraak, z'n leven, de gang van de wereldregering van Hem verwachten.

Want het Woord is van den Heiligen Geest. En het is het werk des Geestes in het hart te leren bouwen op het Woord, dat Hij gesproken heeft.

Zo kan de kerk ook alleen leven in deze tijd. In allerlei crisistijden van het persoonlijk leven, in ziekte en in aanvechting, onder de last van de schuld en in verzoeking en strijd. Ook in de crisistijden van de wereldgeschiedenis en van de kerkgeschiedenis, plaatselijk, landelijk en over het hele wereldrond, zodat we vragen: wat moet er van komen? Dan kan het geloof alleen zien op Hem, in Wien God Zijn gerechtigheid zo vlekkeloos en ongeschonden heeft geopenbaard, in Wien al Zijn beloften ja en amen zijn en-die gisteren en heden Dezelfde is en tot in eeuwigheid. In dat licht winnen Bethlehem en Nazareth het van Athene en Rome.

Maar God laat het daartoe vaak donker worden in het leven, zo donker als voor Habakuk. Opdat wij niets ter beschikking zouden hebben en afstand zouden doen van al het onze. Daarbij blijft het geloof, zoals Luther gezegd heeft, een onrustig ding. Maar in beginsel is het ge­ loof van Habakuk 1 evengoed als dat van Habakuk 3 hetzelfde geloof, dat bedoeld wordt in Habakuk 2 : 4. Alleen heeft het niet zo maar in eens zijn volle wasdom.

God de Here oefene ons in de practijk van dit woord. Hij lere ons als wachters op de wachttoren luisteren naar Zijn Woord en uitzien naar den morgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen