Kind van de gelofte

Hanna is nog niet uitgesproken, zij heeft nog meer op haar hart: Daarom heb ik hem ook aan de Here overgegeven, al de dagen die hij wezen zal. Hoe komt ze daar nu bij? Een moeder die afstand doet van haar kind en dat niet noodgedwongen, maar vrijwillig, terwijl dat kind door haar zo vurig was begeerd en zo blij ontvangen. Dat is geen kleinigheid, dat is het grootste offer dat ze kan brengen. En het is ook een offer. Zij geeft haar zoon aan de heilige dienst des Heren. Ze heeft hem er voor over. Hij zal aan de Here gewijd zijn, gedurende heel zijn leven. Zij maakt zich niet goedkoop van het dankoffer af; wat haar het meeste waard is, geeft ze hier weg. Toch moet u geen medelijden met haar hebben; straks keert ze getroost huiswaarts. Haar gave wordt door de Here aanvaard.

Al wat wij uit Gods hand ontvangen moeten wij Hem wedergeven, toewijden. Doen we dat eigenlijk niet als we onze kinderen laten dopen? Zeker, u laat ze niet in de kerk achter, maar toch werden ze de Here aangeboden. Van U, Here! Voor U, Here! Wanneer u ze groot brengt voor de wereld, handelt u in strijd met de doopsbediening. De Here moet klagen: ze hebben hun kinderen van Mij ontvangen en even scheen het, als gaven zij hen weer aan Mij terug. Sindsdien heb Ik daar echter niets meer van gemerkt, in de opvoeding niet, in de voorbede niet, in het voorbeeld niet. Wat een ondankbaarheid. En hoe wordt de doop van uw kant, een ijdel spel, een gebaar dat nergens toe verbindt en niets betekent.

Wat van de kinderen geldt, geldt van alle gaven, die wij uit de hand des Heren ontvangen. Vooral, wanneer er om gebeden werd. U bent gezond, het gaat u goed? Hoe besteedt u die gezondheid en die welstand? Ten eigen bate, of in de dienst des Heren. Dat laatste kost de meestal moeite, geneigd als we zijn alles naar ons toe te halen en voor ons vast te houden.

Het is bij Hanna een bijzonder geval. Haar offer is een gelofte offer. Haar gebed was een gelofte: Zo zal ik dat de Here geven. Samuel was door zijn biddende moeder voor de dienst des Heren bestemd. Hij zou een Nazireër zijn, net als Simson en Johannes. Die gelofte wordt nu betaald. Doet geloften en betaalt ze aan de Here, zo luidt het vermaan. Liggen er geloften in ons leven? Bijna zou ik zeggen: indien niet, dan liggen er geen gebeden. Bidden is niet naar zich toe bidden, maar de Here bedoelen in al wat wij vragen. Wie bidt houdt geen slag om de arm, de gelofte behoort daarom bij het gebed. Het zou niet zo vreemd zijn, als vaders of moeders een gelofte deden, om hun zonen voor de dienst des Heren af te zonderen. Let er eens op, wat voor grote rol het gebed en de gelofte spelen in de roeping van menige dienaar des Woords. Als er nieuw leven in de kerk gaat ritselen, dan hier. Een voortdurend predikantentekort kon wel eens samenhangen met het verwaarlozen van gebed en gelofte beide.

Maar.... Nee, Hanna gaat niet te rade met vlees en bloed; dan had ze Samuel niet hier gebracht. Ze verwacht het ook niet van haar kind, daar is het nog te klein voor. Ze vertrouwt het eenvoudig aan de Here toe, die te Silo woont. Here, hier hebt U hem. Daar is ze niet beschaamd mee uitgekomen, met de Here niet. De geloften worden geborgen in de beloften Gods, Hij zal er verder voor zorgen. Zij worden in het geloof betaald. Wanneer Hanna haar kind aan de dienst des Heren wijdt in zeer bijzondere zin, ziet ze niet aan wat voor ogen is: Samuel. Zij stelt de Here gedurig voor zich. Zij laat Samuel te Silo. De dienst des Heren is hier in droevig verval geraakt. Hofni en Pinehas geven in het heiligdom de toon aan en de oude priester Eli kan daar niet tegen op. Is dat nu de plaats om Samuel te vormen voor zijn dienst? Wij zouden het Hanna ten sterkste ontraden. Neem hem liever mee terug naar huis en leer hem daar de beginselen van de dienst des Heren. Het is Hanna beter toevertrouwd dan Eli. De omgeving hier is eerder verleiding dan voorbereiding. Is dan de Here niet te Silo? Hanna heeft ondervonden van wel. Al zal haar zoon dienen voor het aangezicht van Eli en de gruwelen die in Silo bedreven worden van dichtbij zien, doorslaggevend is, dat hij voor het aangezicht des Heren mag dienen en de wonderen van zijn heil mag aanschouwen. Hier heeft de Here haar verhoord en hier zal Hij voor Samuel zorgen, daar is zij vast van overtuigd. Zij waagt het uitsluitend met de Here.

Wij leven in een tijd van verwarring, verschraling, vervlakking, in éen woord van verval. Het verval in de kerk en de afval in de wereld hangen nauw met elkaar samen. Zou de Here in zo'n tijd onze kinderen niet kunnen bewaren voor Zijn dienst en bij Zijn woord? Het is toch nog de tijd, waarin Hij hoort en redt. Hij leeft toch nog! Klagen wij over het verval van de kerk, van onze vaderlandse kerk, dan zijn wij geneigd maatregelen te nemen, beschermende maatregelen. Wij hielden Samuel thuis, wij gaven zijn vorming niet uit handen. Het geloof vertrouwt hem aan de Here toe en geeft hem zodoende uit handen. Hij is in goede handen, daar in Silo. De Here die Hanna hoorde, houdt de wacht over haar kind. Samuel, de hervormer van Israel, wordt hier gevormd. Opdat geen vlees zou roemen bij God. Als de Here Silo verlaat, dan zal Samuel er niet langer blijven. Hanna loopt de Here niet vooruit, daarom loopt ze Hem niet voor de voeten.

Wat denkt Eli ervan? Hij kijkt onwillekeurig naar dit kind, Elkana en Hanna volgen hem met hun blik. Daar staat de kleine Samuel, onbewust van wat over hem besloten wordt. Dan, onder de indruk van het ogenblik, knielt hij neer. Was het een wenk van zijn moeder; deed hij het eigener beweging? En hij bad aldaar de Here aan. Dat is het ontroerende einde van deze geschiedenis; liever gezegd een ontroerend begin. Hanna heeft haar kind al vroeg bidden geleerd. Moeders, die dit leest, doet u dat ook. Brengt hen eerbied bij voor de Here; handjes vouwen, oogjes sluiten, gebedswoordjes brabbelen, dat is het prille begin. Het schijnt zo gering en het is toch zo gewichtig. Het eerste wat ons van Samuel zelf verteld wordt is, dat hij daar de Here aanbad. Dat is kenmerkend gebleven voor deze grote bidder en voorbidder.

Wij moeten de schouders niet ophalen over dit kinderlijk aanroepen van de naam des Heren, want het geschiedt voor het aangezicht des Heren: aldaar. De Here ziet het en hoort het. Samuel doet reeds dienst. Het mocht wat, een kind dat nog niet tot zijn verstand gekomen is. Beginnen wij daar weer met onze wijsheid? Het dwaze Gods is wijzer dan de mensen. Zeg niet: Samuel was een bijzonder kind. Straks lezen wij: doch Samuel kende de Here nog niet.

Zoekt het niet bij Samuel, zoekt het bij de Here, de God des verbonds. Ziet hoe Hij te werk gaat. Hij maakt de aanvang en de voortgang. Hij houdt er de hand aan. Hij zal Samuel onderwijzen in Zijn we­gen. Samuel wordt groot, en de Here mag hem graag — dat is genade — de mensen trouwens ook. Later roept de Here hem, nog later antwoordt Samuel. Zo gaat de Here zijn gang met dit kind, dat Israël zal wederbrengen tot de Here. Het is een kind van het gebed, het is een kind van de gelofte. Het is een kind van de belofte des Heren: Het zaad zal Hem dienen; het zal de Here toegeschreven worden tot in geslachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen