In gesprek met het gezin

We kunnen ons goed voorstellen, dat het probleem van de ontspanning op de zondag heel wat stof tot gesprek en discussie heeft gegeven in onze gezinnen.

Laten we dit vooral positief zien. Je kunt en mag de vragen, die er werkelijk zijn, niet uit de weg gaan. Dat zou zeer kwalijke gevolgen hebben. En wat een zegen in onze gezinnen om samen de weg te zoeken en af te tasten, die voor de Heeré bestaan kan.

Het is, ook voor onze kinderen, van zo'n groot belang je telkens weer te bezinnen op de Dag des Heeren en de vulling daarvan. Met grote nadruk wijs ik daar opnieuw op. De vanzelfsprekendheid van dingen, die je wel of niet doet, leidt zo erg gemakkelijk tot een dode vorm. Het is geen kleinigheid, waartoe de apostel Paulus oproept in 1 Corinthe 11 : 31: Hetzij dan dat gijlieden eet, hetzij dat gij drinkt, hetzij dat gij iets anders doet, doet het alles ter ere Gods'.

Het christelijk gezinsleven, ook op de zondag, is niet iets, wat je zomaar vanzelf afgaat. Dat kost strijd, overleg, bezinning en bovenal gebed.

Het probleem van de week-enden elders

Zoals de vorige maal aangekondigd, moeten we hierop nog nader ingaan. Het aantal gezinnen, dat een tweede huis bezit of een groot gedeelte van het jaar met een caravan of een tent de weekenden elders doorbrengt, is misschien onder ons nog niet zo groot. Het ligt echter wel duidelijk in de lijn, dat dit aantal gaat groeien, naarmate de verstedelijking en de flatbouw toeneemt.

Het is volkomen te begrijpen, dat deze weekend-trek zich voordoet. Een paar dagen rust zonder het rumoer van een opeengepakte mensenmassa en het geraas van auto's is niet te versmaden. Stelt u het uzelf maar voor, wanneer u op het platteland woont, vlakbij natuurgebieden van bos en duin en hei.

Op zichzelf is dat weekend-verblijf elders ook bepaald niet te veroordelen.

Alleen ... er zitten intussen wel grote consequenties aan vast. In de eerste plaats: het meeleven in de gemeente, waar het gezin thuishoort. Vele weekenden elders, brengt daar een ingrijpende verstoring in. Het kan zelfs heel duidelijk vervreemding betekenen van de gemeente. Dit vooral dus, wanneer er sprake is van een tweede huis voor de weekenden. Het zal dan voorkomen, dat gezinnen veel meer 'in den vreemde' naar de kerk gaan dan waar ze eigenlijk thuishoren. Hier moet u nog zeer essentiële punten bijvoegen als de viering van het H.Avondmaal en de mogelijke verkiezing tot ambtsdrager. Om even bij dit laatste stil te staan: iemand, die erg veel de weekenden elders vertoeft, sluit zichzelf practisch uit voor de benoeming tot ambtsdrager. Ik vind dit alleen al een ingrijpend gevolg, juist ook, wanneer de weekend-trek meer uitgebreide vormen gaat aannemen. Laten we dit toch met alle ernst bedenken.

Hoe moeten we nu in het algemeen staan tegenover onze mensen, die vele weekenden niet in de eigen gemeente vertoeven? Vooral positief in die zin, dat we toch vooral elkaar vasthouden. Om het wat concreter te zeggen: Laat ook de kerkeraad £ian deze gezinnen wat extra aan­ dacht besteden. Maar eveneens de gemeente zelf. Je kunt over die weekendtrek wel eenvoudig een puur negatief oordeel vellen, waar tenslotte niemand mee gebaat is. De tijd, waarin we vandaag leven, brengt nog veel meer dan vroeger met zich mee, dat we veel meer verantwoordelijkheid voor elkaar moeten dragen en elkaar moeten vasthouden. Het kost wat het kost, moeten de gezinnen, die vele weekenden weg zijn, toch met de gemeente contact houden. We moeten daar met elkaar aan werken. Wederzijds. Doet u dan toch vooral mee aan het verenigingsleven en andere activiteiten, die er in de gemeente zijn.

Een ander practisch punt, waar in één van de brieven naar is gevraagd, betreft de viering van het H. Avondmaal. Hoe moet dat?

Wel, zegt iemand, in elk geval die zondag thuisblijven en niet naar de tweede woning.

Het bezwaar, aangevoerd in de brief, is: gedurende een lange tijd is men niet ter plaatse in de kerk geweest, maar elders. Nu op de avondmaalszondag is men ineens weer in de kerk en neemt men deel aan het H. Avondmaal. Kleven daar ook geen bezwaren aan?

Hoe kom je er uit? Er is ook de overweging en de uitvoering er van, om in de gemeente, waar men de weekenden doorbrengt, het H. Avondmaal mee te vieren. Kan dit echter zonder meer?

Op z'n minst moet over een mogelijke viering van het H. Avondmaal met de predikant daar ter plaatse en met de kerkeraad gesproken worden. Is het dan, naar ik me voorstel, wellicht mogelijk, dat er door middel van een consent van de kerkeraad uit de gemeente, waar men toe behoort, gelegenheid gegeven kan worden om in die gemeente, waar men 's zondags steeds naar de kerk gaat, ook aan het H. Avondmaal deel te nemen. Laten we deze zaak in elk geval, zowel met de ene als met de andere kerkeraad doorspreken om er een begaanbare weg in te zoeken.

We spraken daar zoeven over het contact opnemen met de predikant en de kerkeraad van die gemeente, waar men zo dikwijls vertoeft. Dit is zonder meer erg nodig, nog afgezien van de vraag van de avondmaalsviering. En laat er ook van die gemeente zelf een stuk gastvrijheid uitgaan ten aanzien van deze gastgezinnen. Dat geeft een zo noodzakelijke binding. Misschien gebeurt dit wel eens veel te weinig.

Juist omdat met name de weekendgasten in de recreatie-centra zo gemakkelijk in de verleiding komen de zondagse kerkdiensten te verzuimen, wanneer daar practisch geen contact komt.

De uitnodiging tot een kopje koffie na de kerkdienst kan al zoveel doen. En niet te vergeten het gesprek over de gehoorde preek, die alle aanleiding geven kan om met elkaar te spreken over het leven des geloofs. Al met al: problemen te over. Ik ben er mij van bewust er nog maar even aan geraakt te hebben. Ik hoop echter wel wat stof te hebben aangedragen in deze reeks van artikelen over de zondag tot verder gesprek en bezinning. De zaak is het zo ten zeerste waard.

Graag willen we eindigen met een gedicht, wat me werd toegezonden:

De zondag 
De zondag
is de lach van God
die over alledingen straalt
de lente
van Zijn Koninkrijk
met bloemen die op springen staan.
De zondag
is des Heeren feest
waarop Hij al Zijn kinderen wacht
de eerste van de nieuwe week
heeft Hij de mensen toegedacht.
De zondag
is een goed begin
het hele werk heeft God gedaan
Kom mensen
vier van harte feest
de Heer' is er voor opgestaan.

Zeist

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen