’Kerkelijk overtrouwen’

Inleiding

Na ons gesprek over de 'Jezus-beweging', hebben we deze keer een heel ander onderwerp, wat ter tafel is gekomen. Eveneens een practisch onderwerp.

Een vader uit een gezin met grotere kinderen zou erg graag een gesprek willen over de noodzaak van de kerkelijke huwelijksbevestiging bij het trouwen van de kinderen.

Het komt namelijk nogal eens voor, dat jongeren uit trouw kerkelijk meelevende gezinnen toch hun huwelijk niet kerkelijk laten bevestigen. Inderdaad een zaak om ernstig met elkaar over door te spreken. Eerst een opmerking vooraf.

Er doet zich namelijk deze vreemde situatie voor, dat het heel sterk van de streek in ons land blijkt af te hangen, hoe men tegenover de kerkelijke huwelijksbevestiging staat.

Op de Veluwe namelijk laten jongeren uit kerkelijk meelevende gezinnen hun huwelijk practisch altijd in de kerk bevestigen. 'Stel je voor, dat je dat niet zou doen. Je behoort toch bij de kerk.’

Op Goeree-Overflakkee bijv. vindt de huwelijksbevestiging in de kerk in opvallend mindere mate plaats, zo niet in sommige gemeenten sporadisch. 'Stel je voor, dat je dat wèl zou doen. Je zou je er op laten voorstaan, dat het heel wat met je was.’

De traditie speelt dus kennelijk een grote rol. In het ene gebied van ons vaderland ligt dit heel anders dan in een ander gebied.

Hoe ziet men dan die kerkelijke huwelijksbevestiging of zoals dit in het Westen van ons land genoemd wordt: de kerkelijke overtrouw.

Wel, in de ene streek ligt deze duidelijk in het verlengde van het kerkelijk meeleven. De kerkelijke verbondenheid sluit bij het trouwen de kerkelijke huwelijksbevestiging in.

In andere streken lag of ligt dat helemaal niet in het verlengde van het kerkelijk meeleven. Je moet eigenlijk wel een bijzondere reden hebben, wanneer je je laat overtrouwen.

Het is deze traditie, die nog heel sterk uit vroegere tijd leeft: Wanneer je niet duidelijk kunt spreken van bekering in je leven, kan er ook geen sprake zijn van een kerkelijke huwelijksbevestiging. Deze traditie nu leeft, veel meer onbewust dan bewust, voort.

Practisch zonder er bij na te denken, wordt de kerk op de huwelijksdag overgeslagen, want daar leeft de traditie, dat dit slechts bij uitzondering gebeurt.

Ik kan me ook goed voorstellen, dat een trouwpaartje, dat eigenlijk graag in de kerk zou willen trouwen, daar de grootste moeite mee zou kunnen hebben. Immers hoe zal men dat opvatten in de gemeente. Wat zal men er wel van zeggen?

Wat is de zin en de bedoeling van de kerkelijke huwelijksbevestiging?

We hebben dus samen gezien, dat de traditie soms een grote rol kan spelen. Ook wel eens een gevaarlijke rol. Dat geldt met name ook ten aanzien van de kerkelijke huwelijksbevestiging.

Hier snijdt het mes naar twee kanten.

Aan de ene kant is daar de vanzelfsprekendheid om in de kerk te trouwen. Het is nu eenmaal traditie om dat te doen. Wat hebben we het nodig om er echt bij stil te staan, wat die huwelijksbevestiging inhoudt en wat de consequenties zijn. Het is zo beledigend voor de Heere en zo erg voor onszelf, wanneer die huwelijksbevestiging geen wezenlijke inhoud voor ons zou hebben en alleen maar een brok kerkelijke traditie is.

Aan de andere kant is daar de vanzelfsprekenheid van het eenvoudigweg de kerk maar overslaan op je trouwdag. Wat is het erg voor de Heere en voor jezelf, dat je op zo'n belangrijke dag van je leven de zegen des Heeren en de bediening van Zijn Woord maar uit traditie laat voor wat het is. De vraag dient zich aan: Wat ga je eigenlijk doen, wanneer je in de kerk trouwt?

In de eerste plaats geef je er in te kennen, dat je zonder de zegen van God de weg van het huwelijk samen niet op kunt. Wanneer de Heere vanaf het prille begin van je leven zo onnoemelijk veel gunsten heeft betoond, je jaar en dag heeft aangesproken met Zijn Woord, thuis, via de school, de catechisaties, de kerkdiensten, roept dit alles dan niet om een antwoord? En ook met name om dit antwoord, dat je op je trouwdag samen voor de Heere knielt om Hem ootmoedig te vragen om Zijn zegen over je zo juist gesloten huwelijk.

Kom, aanstaande trouwpaartjes, bedenk dit toch tot eer van God en tot heil van jezelf.

En wat is het een weldaad om op de dag van je huwelijk te mogen vertoeven onder de bediening van het Woord. Van meetaan is daar het onderwijs, de troost en de vermaning uit het Woord. Alzo spreekt de Heere. Bovendien krijg je dat Woord zelf nu mee, wat ook bij je thuis zo'n belangrijke plaats innam. De Bijbel wordt aan je uitgereikt als een bijzonder geschenk van de kerk, in wier midden je bent opgegroeid en in wier midden je verder mag leven.

Die overhandiging van de huwelijksbijbel is niet zomaar een aardig gebaar. De predikant of de ouderling bedoelt er mee te zeggen: Laat je toch leiden door dit Woord alleen, als de reisgids voor je leven. Het is een Lamp voor je voet en een Licht op je pad. Aan het leven uit dit Woord hangt de zegen van je huwelijk.

Tenslotte is daar het bijzondere gebeuren: je bevestigt je ja-woord aan elkaar voor Gods aangezicht. 'Getrouwe Heere, Gij hebt ons bij elkaar gebracht, in liefde naar elkaar doen toegroeien, we ontvangen nu ons huwelijk als een geschenk uit Uw hand en bevestigen dat in ons jawoord met de consequenties, die Uw Woord er aan verbindt.

We willen een volgend maal het gesprek hierover nog voortzetten, vooral in verband met nog enkele bijzondere aspecten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen