Het onkruid tussen de tarwe I

In het eerstgenoemde Schriftgedeelte vertelt Jezus de gelijkenis van het onkruid tussen de tarwe. In de tweede perikoop volgt, op verzoek van de discipelen, de verklaring. (U zult er goed aan doen beide perikopen aandachtig vooraf te lezen.)

Het begin van de gelijkenis is erg simpel; de ontwikkeling bijzonder dramatisch; het geheel loopt uit op een allesbeslissend einde.

Het begin

Een andere gelijkenis heeft Hij — Jezus — hun voorgesteld. Let goed op het woord voorstellen. Het is meer dan gewoon vertellen wat Jezus hier doet. Hij, gaat Gods plan met de Kerk en de wereld ontvouwen, openleggen tot het einde, waarbij het van Gods beslissing afhangen zal wat naar de schuur gaat en wat voor het vuur bestemd is. Dit zijn de verborgenheden van het Koninkrijk der hemelen. Compleet met tekst en uitleg.

We zien de boer over zijn akker gaan; met vastberaden stappen gaat hij het bouwland op en neer en strooit onderwijl zijn volle zaadbak leeg. Links-rechtslinks-rechts-over de hele breedte. Een kind kan het begrijpen.

Goed zaad strooit hij; zaad dat geselecteerd is en gekeurd, 't Is zo'n simpel begin wat er in de zaaitijd gebeurt op de akker. In onze ogen haast te simpel. Toch wil de Heiland dit eenvoudige beeld gebruiken om er de hoge werkelijkheid, de geweldige zaak van het Koninkrijk-der hemelen mee aan te duiden.

Wonderlijk overigens. Immers het woord koninkrijk roept bij ons heel andere voorstellingen op. Wij denken daarbij aan een vorst of vorstin, toegejuicht door een menigte onderdanen, onderwijl minzaam buigend en wuivend naar alle kanten. Een koninkrijk betekent macht, eer en aanzien.

Maar weet u dan niet dat Jezus eens gezegd heeft: 'Mijn koninkrijk is niet van deze aarde'? Daar zit het 'em in dat Hij hier het hoogste Koninkrijk, het Koninkrijk der hemelen vergelijkt bij een stuk land, waarin een eenvoudige boer met een brede zwaai in wijde boog zijn zaad strooit.

Die simpele landman is niemand minder dan de Zoon des mensen Zelf. Die het goede zaad zaait is de Zoon des mensen (vs. 37).

Mens geworden onder de mensen. Koning van het Rijk van God, maar in gedaante gevonden als een mens, een, neen. De Zaaier.

Hij betreedt in Zijn nederige geboorte de akker der wereld. Immers de akker is de wereld (vs. 38). Hij zaait in Zijn leven, tijdens Zijn omwandeling op aarde. Overal waar Hij komt strooit Hij het zaad van de waarachtige woorden Gods. Heel de wereld is Zijn gebied. Niet de tempel alleen, niet de synagoge alleen; niet de kerk alleen waar de gemeente samenkomt om Gods Woord te horen of de besloten kring alleen.

Zeker ook deze gebieden zijn zaaiterrein voor de Zoon des mensen.

De Gemeente zoals zij samenkomt onder Woord en sacramenten is een gedeelte van de wereldwijde akker. Maar verder, veel verder wil Hij zaaien.

De akker is de wereld. Haar heeft God op het oog, zoals zij reilt en zeilt. Daarom zaait Christus overal. Tussen de schare, die de pretentie voerde de Wet — dat is de openbaring van God aan de vaderen — te kennen. Maar ook tussen de schare, die veracht was en vervloekt in de ogen van Schrift-en Wetgeleerden. Over die schare is Hij met innerlijke ontferming bewogen. Hij zaait onder de kinderen, die Hij de handen oplegt en zegent, aan de Jakobsput te Samaria waar die beruchte vrouw smeekt: 'Geef mij van dit levende water.' Bij de vijgeboom waar Zacheüs in verscholen zat. Zelfs wanneer Hij reeds hangt aan Zijn kruis gaat Hij voort met zaaien als Hij de moordenaar op zijn bede de poorten van Zijn paradijs opent. De akker is de wereld. Hebt u dat goed verstaan?

Het lijkt er op dat velen van dat eenvoudige zaaiwerk af willen. De kerk en de christenen moeten zich werpen op ontwikkelingshulp. Ik wil niet beweren dat we onze naaste voorbij moeten lopen, doen alsof er geen nood in de wereld is. Maar wel krijg je de indruk dat er tegenwoordig meer wind gezaaid wordt dan het goede zaad. Men heeft het maar over 'tekenen oprichten van het rijk van God'. We moeten tonen wat we waard zijn; we moeten ons schamen dat 2000 jaar christendom de wereld niet verder heeft gebracht. We moeten wat meer tam-tam maken. We moeten de revolutie voorrang geven boven het evangelie en we moeten maar eens ophouden met preken.

En nu open ik temidden van al dat geroezemoes van stemmen mijn Bijbel, ja, nu staat het daar weer zo heerlijk eenvoudig — o ergernis en dwaasheid des kruises — net andersom.

Zaaien zegt Christus, niets dan zaaien. Méér doe Ik niet, althans voorlopig niet. Laat ze maar schimpen dat je met al dat preken niets opschiet. Zaai maar! Wie meer wil doen dan hem is opgedragen loopt de kans zich aan dat tekenen oprichten te vertillen. Ziet men dan niet meer dat het Koninkrijk Gods binnen u-lieden is, opgericht niet door menselijk vermogen maar door Woord en Geest in de harten der ware Christgelovigen?

Zaaien, niets dan zaaien! Christus doet het nu niet meer op dezelfde wijze als toen Hij op aarde wandelde. Maar als Koning der Kerk houdt Hij de zaak stevig in handen. Wij, die uw dienaren zijn om Christus' wil zijn de handen waarmee Christus Zijn goed zaad strooit over de akker der wereld.

Doch wij niet alleen.

Maar ook u, die Hem vreest en dient; en alle vaders en moeders, die de liefde van Christus kennen. Zaait u ook?

Onder uw collega's, bij uw onkerkelijke buren, in uw gezin, op school of onder je vrienden?

De akker is de wereld. Breed is het terrein, onafzienbaar.

Heilig is uw roeping. Het hart van de grote Zaaier klopt van eeuwige zondaarsliefde. Hij zoekt en zaligt wat verloren is. Dat heeft Paulus goed begrepen. Hij gewaagt ervan in zijn brieven. 'De liefde van Christus dringt ons.’ U ook?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen