De kinderen van het Verbond 1

Deze welbekende uitdrukking richt onze aandacht op Hand. 3 : 25. Daar vinden we met zoveel woorden: Gij zijt kinderen der profeten en des verbonds, hetwelk God met onze vaderen opgericht heeft'. Petrus spreekt tot een menigte in de tempel, die voornamelijk bestond uit joden. Hij begint zijn prediking immers met: Gij Israëlitische mannen', vs. 12. Die prediking is de verkondiging van Christus in Wie de belofte van het verbond met Abraham en de vaderen is vervuld. En nu zijn deze Israëlitische mannen kinderen van het verbond. De zegen van de vervulde belofte komt het eerst tot hen, vs. 26. Hun wordt eerst het heil in Christus verkondigd. Zij hebben echter ook een grote verantwoordelijkheid, ze waren immers bij de woorden van de profeten en de belofte van het verbond opgegroeid.

Het woord kind geeft hier niet een bepaalde leeftijd aan, maar geeft aan dat de Israëlieten tot het verbond behoren in algemene zin. Kinderen van het verbond behoren tot het verbond, zoals kinderen Israels tot het volk Israël behoren. Dit behoren tot het verbond stelt hen in een bijzondere verhouding tot de zegen van de in Christus vervulde verbondsbelofte. Het is een verhouding van voorrecht en verantwoordelijkheid. Ze is geestelijk van aard. Deze geestelijke verhouding sluit echter de vleselijke afstamming niet uit, maar in. Ze veronderstelt die. Immers juist als Israëlieten, als vleselijke afstammelingen van Abraham zijn ze kinderen des verbonds. Deze visie ten aanzien van het volk Israël komen we in het Nieuwe Testament meer tegen. De Heere Jezus noemt hen in Matth. 8 : 12: kinderen des koninkrijks', en tegen de Kananese vrouw spreekt de Heere Jezus van het koninkrijk en de krachten, die daarin geschieden, als van het brood der kinderen. Dit zien we ook bij Paulus, Hand. 13 : 39 en vooral Rom. 9 : 4 en 5.

Gans Israël

Hetzelfde vinden we heel duidelijk terug in het Oude Testament. Een man en zijn nakomelingen vormen een hechte eenheid. Een familie wordt in het Oude Testament genoemd met en in de naam van de stamvader. De stamvader is het hoofd, de representant. De band des bloeds wordt diep gevoeld en is haast onverbrekelijk. Dit op zichzelf scheppingsmatige gegeven neemt de Heere in Zijn verbondssluiting met Abraham op. Zo ontvangt het ganse huis van Abraham het teken en de belofte van het verbond. 'Ik zal u tot een God zijn en uw zaad na u in hun geslachten', Gen. 17 : 7. De lijn loopt langs Izaak en Jacob naar de twaalf stammen van Israël. Geheel Israël ligt onder het verbond. Allen kunnen kinderen van het verbond genoemd worden. Deze uitdrukking vinden we in het Oude Testament niet, maar de zaak die ze aangeeft wel. Israël wordt genoemd kind of zoon van God, en de Israëlieten kinderen van God, o.a. Ex. 4 : 22; Deut. 14 : 1; Hos. 1 : 10, Jer. 4 : 14, 22. Israël is Gods eerstgeborene; Hij heeft Zich eraan verbonden. Als een Vader wil Hij ervoor zorgen. Dat is de belofte. Het brengt echter meteen met zich mee dat Israël Zijn eigendom is en Hem heeft te gehoorzamen. God heeft er recht op.

Dit heeft ook direct betekenis voor de jonge kinderen der Israëlieten. Zij zijn ook van de Heere. Onder geen voorwaarde mogen ze dan ook aan de afgoden geofferd worden, Ex. 16 : 20, 21. Het zijn kinderen die door het verbond heilig, afgezonderd zijn van de kinderen der volkeren. De. besnijdenis spreekt hen van dat anders zijn en ze moeten erin worden opgevoed. De opvoeding in het Oude Testament bestaat uit het overleveren van de grote daden des Heeren, waardoor de Heere Israël tot Zijn volk verkoos, al of niet op de vragen van kinderen. Ex. 12 : 6; Ex. 13 : 14; ps. 78; Deut. 6. Daarom moeten ze dan ook onderwezen worden in de geboden des Heeren. In het houden van Gods geboden immers komen de verbondskinderen openbaar als waarachtige kinderen van het verbond. Juist de voorrechten stellen Israël en haar kinderen onontkoombaar onder de rechten van God. In die rechten moeten ook de kinderen worden opgevoed. Gen. 18 : 19; Deut. 4:32; ps. 78 : 7, 8; Deut. 11 : 19.

Verbondsbreking en bekering

Israël verbreekt met haar kinderen het verbond telkens weer. Het geeft zich over aan de afgodendienst en keert zich van de Heere af. Het zijn afkerige verbondskinderen. Ze slaan al Gods woorden in de wind en hoereren met hun zaad de afgoden na, zodat in Deut. 32 : 5 wordt gezegd: Het zijn Zijn kinderen niet'. Zo klinkt heel het Oude Testament door een krachtige oproep tot bekering. Het is er dus ver vandaan, dat de verbondskinderen zich ter ruste kunnen leggen op hun afstamming van Abraham. Ernstig klinkt het woord van Amos: Wee de gerusten te Sion, en de zekeren op de berg Samaria', Amos 6:1. Bekering is dringend noodzakelijk en dat niet maar uiterlijk, maar innerlijk, Jes. 29 : 13. De voorhuid des harten moet besneden worden, Deut. 10 : 16. Niet de klederen, maar het hart moet gescheurd worden, Joel 2 : 14. Het is maar een deel van Israël, dat aan deze oproep gehoor geeft. En dat is Gods eigen werk. Hij doet zichzelf een rest van Godsgetrouwen overblijven, 1 Kon. 29 : 18; Zef. 3 : 12. Zij zijn de ware verbondskinderen, de ware kinderen Gods, ps. 73 : 15. Er zijn dus als het ware verschillende kringen van verbondskinderen reeds onder het oude verbond. Men kan in ruimere, algemene zin kind van het verbond zijn, maar in eigenlijke zin niet. Het onderscheid tussen kind en kind ligt in de innerlijke vernieuwing door de H. Geest. Zo spreekt Jeremia in de naam des Heeren van een nieuw innerlijk verbond, Jer. 31:31.

Het nieuwe verbond

Het nieuwe verbond is in wezen gelijk aan het oude verbond. Ook hier vinden we enerzijds het volgen van de lijn der vleselijke afstamming. Allereerst komt daarbij natuurlijk het joodse volk in het vizier. Zij waren met hun kinderen, kinderen des verbonds. Dat hebben we al gezien. We mogen hier nog aanhalen Hand. 2 : 39. Aan de joden allereerst komt de belofte toe en aan hun kinderen. Maar juist daarom komt de oproep tot bekering zo ernstig en dringend naar voren. Een beroep op vleselijke afstamming alleen betekent niets. God kan uit stenen Abraham nog wel kinderen verwekken, Matth. 3 : 9. Ja, de kinderen van het koninkrijk zullen buitengeworpen worden, Matth. 8 : 12; Joh. 8 : 44. Daarom zegt Paulus: die zijn niet allen Israël, die uit Israël zijn', Rom. 9 : 6. Binnen die grote kring van afstamming is er van Godswege een overblijfsel der verkiezing. Paulus zelf is daar een voorbeeld van, Rom. 11 : 1 en 5. Maar hoe is het nu als het Evangelie doorbreekt naar de heidenen? Blijft dan het genadeverbond in haar bediening de lijn der geslachten volgen? Mag ook onder de heidenen gelden: en uw zaad na u in hun geslachten' ? Dit ontkennen zou tekort doen aan de rijkdom en de heerlijkheid van de nieuwe bedeling van het genadeverbond. Trouwens er zijn duidelijke aanwijzingen voor in het Nieuwe Testament. Telkens weer lezen we dat er heidenen worden gedoopt met hun ganse huis: Hand. 11 : 14; 16 : 15, 33; 18 : 8. In 1 Cor. 7 : 14 wordt gesproken van een heiligheid van kinderen, die meer slaat op een algemeen afgezonderd zijn, dan op een werkelijke innerlijke heiligheid. De doop vervangt de besnijdenis. Het nieuwe verbond waaiert dus ook uit in de geslachten der heidenen, en ook hier geldt daarom juist: Bekeert u tot de Heere uw God'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen