De verborgen omgang met God 4

Het Bijbellezen

Hoewel bij de bespreking van de verborgen omgang met God haast vanzelf het gebedsleven aan de orde komt, mag toch ook niet veronachtzaamd worden de grote betekenis van de omgang met de Schrift. Het zal onder ons nog wel algemeen gebruik zijn, dat aan tafel gelezen wordt uit Gods Woord. Drie maal per dag, naar analogie van de drie maaltijden per dag was vaak goede gewoonte. Soms ook nog aan het einde van de dag.

Op deze gewoonte kan niet genoeg de nadruk gelegd worden. En vooral in deze tijd, waarin zo veel van ons gevraagd wordt.

Toch zal het met opgroeiende kinderen moeilijk zijn tot een geregeld bijbellezen te komen, vooral als de jongens en meisjes bovendien verschillende scholen bezoeken.

Zij gaan 's morgens al vroeg de deur uit en ze komen 's middags op verschillende tijden thuis. Laten we toch zoveel mogelijk het geregeld lezen in stand houden, in een geheel of ook kleinere gezinskring. Hoe verarmt ons leven, als we er de hand niet aan houden. Soms zijn de gezinsleden alleen 's avonds allemaal thuis. Voor moeder betekent dat ook nog in mening geval, dat zij twee maal per dag voor warm eten moet zorgen. Ook dan is het met elkaar lezen een voornaam ding. Laat ons leven dag aan dag onder de beademing en de tucht van het Woord Gods staan. Hoeveel van de wereld gaat via het oog en het oor naar binnen. Betrekken we biddend de wacht bij het leven en de harten van onszelf en van onze kinderen, maar vergeten we toch de beïnvloeding door middel van het Woord niet.

Ik meen, dat Schortinghuis ergens de vraag stelt: waarom kenden de predikanten vroeger beter de gezinnen en gemeenteleden en waarom behoefden zij toen geen informaties in te winnen over overledenen, die zij moeten begraven? Als antwoord geeft hij: 'vroeger waren onze ge­ zinnen kleine kerkjes, waarin de dagelijkse oefening in Woord en gebeden plaats vond'. U kent misschien ook nog de benaming - ook de praktijk? - van 'huis-(elijke') godsdienstoefeningen?

Hoe en wat wordt er gelezen?

Er zijn natuurlijk verschillende methoden bij het geregeld bijbellezen. Men kan gewoon de Bijbel lezen op volgorde, dus: hoofdstuk voor hoofdstuk, bijbelboek na bijbelboek, en beginnend bij Genesis uiteindelijk bij Openbaring uitkomen. En dan weer van voren af aan. Deze methode wordt nog wel gevolgd, hoewel, naar ik meen, in mindere mate. Er zijn voordelen aan verbonden, en wel dat men niet slechts leest 'wat trekt of u ligt', maar dat geheel de Schrift aan de orde komt, zoals ook Calvijn cursorisch las en preekte, bij voorbeeld midden in de zomer Lucas twee, want dat was aan de orde. Toch zullen velen liever enigszins de orde van het kerkelijk jaar volgen en ook liever de Schrift in verband lezen. Voor dit laatste biedt het pericopen-stelsel, het lezen van gedeelten uit een hoofdstuk, door opschriften van elkaar gescheiden, goede uitkomst.

Vaak wordt ook gebruik gemaakt, en dat vooral met het oog op het eerste punt, de orde van het kerkelijk jaar, van dagboeken, dagkalenders, etc. Naast de lezing van een bijbelgedeelte ontvangt men ook een toelichting of verklaring. Men zij wel behoedzaam. Het gebeurt nogal eens, dat een dagboek de Schrift verdringt. Inplaats van het Woord komt dan een mensenwoord. Zo zijn de dagboeken ook niet bedoeld. Maar omdat het stukje wat groter is dan op een kalenderblad, vervalt men gauw tot dit kwaad. Of is het geen kwaad als bij het lezen de Schrift Zelf niet (meer) opengaat? Bij een kalender, b.v. die der GZB loopt men minder gauw kans aan dit kwaad toe te geven, vooral als er weinig tijd voor het lezen genomen wordt.

Het is dacht ik geen kwade gewoonte om het bijbellezen om beurten te doen geschieden. Waarom zouden ook onze oudere kinderen, wanneer zij redelijk kunnen lezen, niet meedoen en hun bijbeltje erbij gebruiken, om beurten vers voor vers lezen uit de Schrift? Ze vinden het doorgaans fijn erbij betrokken te worden en leert u hen gebruik te maken van de/hun Bijbel.

En wat lezen we? Een rare vraag! Natuurlijk de Bijbel. Ja, maar welke? Laat ik u uit de droom helpen: ik heb vooral op het oog de kleintjes nu. Dus de kinderbijbel, letswat aarzelend antwoord ik bevestigend. We moeten oppassen, dat de Bijbel niet overkomt als een boek met mooie, spannende verhalen. Al merk ik direct daarbij weer op, dat goed vertellen ongelofelijk moeilijk en van belang is. Anderzijds moet de kinderbijbel ook niet de bedoeling hebben om het Woord een beetje geestelijk te maken. Niet prekerig zijn. Dan wordt het Woord verknoeid en geminacht. Toch zie ik duidelijk grotere voordelen: onze kleintjes worden kinderlijk eenvoudig bij de huisgodsdienstoefening betrokken, luisteren beter en krijgen een stuk parate kennis van De Schrift, die vooral in deze tijd heel belangrijk is. Als u toch eens wist, hoe weinig men van de Schrift weet. '

Persoonlijke omgang met de Schrift

Neemt u er nog tijd voor om ook voor u-zelf met de Bijbel bezig te zijn? We horen vaak te pas en te onpas het excuus: geen tijd! Maar van wie is de tijd? Wie maakte de tijd? Juist, God! En als u nooit tijd had, hebt u wel tijd om straks te sterven en God te ontmoeten? Geen tijd betekent vaak: geen zin!

Moeders, als vader maar zijn werk is en de kinderen naar school, kan er geen ogenblik af om te lezen in 'het Boek der boeken'? Als u het meteen 's morgens kunt doen, dan komt het niet in de verdrukking.

Jongens en meisjes, jullie hebben een eigen Bijbeltje? Fijn, gebruiken jullie deze ook? Zondag in de kerk, ook thuis, voor jezelf? Wen je er eens aan om 's avonds, voor het slapen gaan een stukje voor jezelf te lezen. Begin daar eens aan, en be-

(Vervolg op pag. 117)

(Vervolg van pag. 116)

gin dan eenvoudig, bij voorbeeld in het Nieuwe Testament, de Evangeliën.

En onze mannen en vaders? ! Voor u te ruste gaat, neemt u de tijd om het Woord te laten spreken? In een van de gemeenten, die ik dienen mocht, hoorde ik van een ouderling, dat hij 's morgens eerder opstond, als hij fris was en een half uurtje of een uurtje nam om theologische lectuur te lezen, maar steeds de Bijbel erbij, gravend in het Woord. Wat kan men er een profijt van hebben.

Hoevaak zaten in de oorlogstijd mensen gevangen, zonder iets bij zich. Alles was afgenomen, tot een Bijbel of psalmboek toe.

Maar ze krasten, niet alleen voor tijdverdrijf, maar ook omdat het zo bijzonder sprak, een Schriftwoord of een psalmvers in de wand van hun cel. Zo was Gods Woord toch bij hen. Ze kenden de Bijbel en machtige vertroostingen waren hun deel. Het lied van de Kerk der eeuwen weerklonk in hun hoofd en hart en daarom graveerden zij het als het ware in de muur.

Gods verborgen omgang vinden zielen, daar Zijn vrees in woont. Ja, in de Bijbel staat: 'de verborgenheden des HEEREN zijn voor degenen, die Hem vrezen'.

Ede

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen