De zin van het lijden

Wat ons het Nieuwe Testament leert

Wanneer we willen nagaan wat in het Nieuwe Testament ons wordt duidelijk gemaakt over het lijden, vinden we ook hier dezelfde noties terug, die we in het Oude Testament zagen. Maar er is ook verschil. We trekken een paar grote lijnen.

1. het lijden kan straf op de zonde zijn

Bemerkten we reeds in het Oude Testament dat het lijden als een oordeel Gods over de zonde kan komen, ook het Nieuwe Testament wijst ons daarop. Zo kunnen we bijvoorbeeld wijzen op de verwoesting van Jeruzalem, door de Zaligmaker herhaaldelijk voorzegd. Denk aan het droevig lot van Ananias en Saffira, in Handelingen 5. Werd koning Herodes Agrippa niet geslagen met een vreselijke plaag, omdat hij de eer Gods schandelijk geroofd had. Handelingen 12 ? En hoe verging het de tovenaar Bar-Jezus, omdat hij Paulus in zijn prediking tegenstond bij de stadhouder Sergius Paulus, Handelingen 13 ? Paulus wijst er de gemeente van Corinthe op, dat wegens de onwaardige wijze van Avondmaalvieren het ongenoegen Gods op deze gemeente duidelijk rust, 'want er zijn velen, die krank zijn en slapen'. De Heere Jezus zegt tot de door Hem genezen lamme man in Bethesda, dat hij niet meer moet zondigen, opdat hem niet wat ergers geschiede. Wad dus deze verlammingsziekte ook een oordeel Gods over zijn leven, of over bepaalde zonden ?

2. het lijden kan ook werk van satan zijn

Zagen we met name in de geschiedenis van Job in het Oude Testament, dat satan daar de hand had in het vreselijk lijden van deze oprechte, hoe God satan ook beperkte speelruimte liet, ook in het Nieuwe Testament ontmoeten we de boodschap, dat bepaald lijden werk van de boze is. In Lucas 16 wordt ons verhaald hoe de Heiland een lamme vrouw op de sabbat genas, van wie Hij zelf zegt, dat 'zij een dochter Abrahams was, door de satan achttien jaar gebonden'. In Handelingen 10 : 38 getuigt Petrus tot Cornelius en allen in diens huis, dat Jezus van Nazareth het land is doorgegaan, genezende allen, die van de duivel overweldigd waren. Dit getuigenis vinden we trouwens ook in de Evangeliën zelf. In 1 Corinthe 5 schrijft Paulus dat hij vastbesloten is om de betreffende boosdoener aan de satan over te geven tot verderf van zijn vlees. En aan Timotheüs (1 : 20) bericht dezelfde apostel dat hij Hymeneüs en Alexander aan de satan heeft overgegeven.

Met nadruk wil-ik echter tegenspreken dat alle lijden zonder meer werk van de duivel is. U weet wellicht dat met name in de Pinksterbeweging deze stelling aangehouden en verkondigd wordt. Deze moeten we als onbijbels en onbarmhartig van de hand wijzen. Dat lijden steeds werk van de duivel is, dat lijden en ziekte tekenen van ongeloof zouden zijn is al te simplistisch en onwaar. Reeds het bovenstaande, onder punt 1, leert ons dat lijden ook straf kan zijn, denk ook aan Lucas 19:41. En de Heere Jezus zelf weet dat Zijn eigen lijden Hem overkomt naar Gods wil, Mattheüs 9 : 12.

3. het lijden gaat niet buiten Gods raad om

Zelfs ook al weet de Bijbel ervan dat in het lijden de satan vaak de hand heeft, toch heeft ook dat, op een voor ons vaak verborgen wijze, een plaats in Gods raadsplan. In het Oude Testament is de geschiedenis van Job daarvan een sprekend voorbeeld, ook in het Nieuwe Testament wordt ons dat geopenbaard. Ik denk hierbij met name aan Paulus zelf. Hij klaagt in de tweede brief aan de gemeente van Corinthe (12:7) over een doorn in het vleess. Hij weet zelfs, dat een engel des satans hem met vuisten slaat. Hij bad vurig om verlossing van dit lijden. Zou hij dan, naar zijn gedachten, ook niet veel meer kunnen betekenen voor de dienst, het Koninkrijk van God ?

Maar... wat maakt de Heere duidelijk ? Dat Zijn genade genoeg is. En de doorn blijft. Paulus heeft ook begrepen waarom. 'Opdat ik mijzelf niet zou verheffen'. Achter het werken en woeden van de duivel staat de raad en het bestuur Gods. Dat vermogen wij niet te doorgronden. Dat behoeft ook niet. Laat het voor ons, zo we behoren tot Gods kinderen, genoeg zijn te weten, dat de duivel ook niet meer kan dan God hem toelaat. Noemde Luther de duivel niet de herdershond van God, die wel kan te keer gaan maar aan de, zij het voor ons gevoel soms al te lange, ketting zit ? Wat ligt daar een troost in.

4. het lijden beslist niet over de schuldvraag

We mogen nooit uit een bepaald lijden of een droevig levenslot de conclusie trekken, dat er in dit geval een schuldvraag is, een onbeleden zonde, een bepaald vergrijp is gepleegd. Helaas was dat wel in grote trekken de volksopvatting bij het jodendom. De vrienden van Job vertegenwoordigen deze stroming, ten onrechte. Maar we vinden deze ook in het Nieuwe Testament. Hoe oordeelden de mensen, blijkens de woorden van de Heiland in Lucas 13, over de Galilese slachtoffers van Pilatus en over de dodelijk gewonden bij het ongeval van de toren van Siloam ? Men stond ook toen zo gauw met zijn oordeel klaar.

Nog aangrijpender wordt ons dat getekend in de geschiedenis van de genezing van de blindgeborene, Johannes 9. De discipelen vragen of zijn ouders of hij zelf de oorzaak van zijn blindgeboren-zijn zouden kunnen zijn door hun zonde. De Kanttekeningen S.V. merken reeds op, dat in die tijd in het jodendom de leer van de zielsverhuizing werd aangehangen. In een volgend bestaan zou iemand, die veel kwaad tijdens zijn leven had bedreven, daarvan de vergelding ontvangen. De discipelen blijken op het spoor van de vrienden van Job te zitten. De Heere Jezus echter maakt duidelijk, dat hier van geen bepaalde zonde sprake is. Integendeel, het gaat juist hierbij om het tegendeel: de openbaring van de werken Gods in en door de blindgeborene.

Maar verreweg het duidelijkst wordt dit aangetoond door de boodschap, dat de meest bittere lijdensbeker tot op de laatste druppel is geledigd door Hem, die geen zonde had. Plaatsvervangend trad Christus tussenbeide. Hoe heerlijk wordt profetisch dit al in het Oude Testament verkondigd in het lied bij uitstek van de lijdende knecht des Heeren, in Jesaja 53. Het lijden wordt plaatsbekledend ondergaan. De vervulling in de Heere Jezus en diens Borgwerk van dit alles is de centrale boodschap van het Nieuwe Testament.

Ede

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen