Geloofsmoeilijkheden

6

Wezen en wel-wezen:

Wanneer we in de Heidelberger het waarachtig geloof zo schoon omschreven vinden in zondag zeven — weet u tussen haakjes, dat men vroeger bij het horen van een dominee heel graag de man, die men op het oog had, over deze stof hoorde preken ? — als geestelijke, hartelijke kennis en vast vertrouwen; door de Heilige Geest in het hart gewerkt door middel van het evangelie, dan zitten eenvoudige zielen nog wel eens in de knoop met de vastigheid van dat geloof. Ze kunnen zo door twijfel worden geplaagd. De vraag: 'ben ik wel van en in Christus, en moet men dat ook zeker weten om zalig te worden, of behoort dat meer tot wat maar enkele christenen meemaken ?

Het is dacht ik niet ongegrond, niet onbijbels wanneer we in dit verband onder­ scheiden tussen het wezen en het welwezen van het geloof. Neen, we pogen geen vreemde leringen voor te staan of het onnodig moeilijk te maken, maar wel om u pastorale handreiking te doen toekomen. Het wezen van het geloof is het afzien van zichzelf en het zien op de Heere Jezus alleen. Hij is het enige fundament onzer zaligheid. Maar het welwezen is de gezonde, bijbels-funtionerende, levende beoefening van het geloof, en deze kan verschillend zijn, soms, voorzover wij zien afwezig zijn. Eén ander onderscheid is dat tusse de 'hebbelijkheid van het geloof', dus dat de Heilige Geest dat geloof werkte in ons hart, en 'de dadelijkheid van datzelfde geloof', de beoefening er van. Het is maar een onderscheiding.

Toch is er wel strijd en onenigheid geweest over de vraag, of het vaste vertrouwen, waarvan zondag zeven spreekt, be­hoort tot het wezen of alleen maar tot het welwezen van het geloof. In het eerste geval moeten al Gods kinderen dat vaste vertrouwen kennen, wil het wezen des geloofs er zijn. Maar ? : zijn er niet veel schuchtere zielen ? Is er bij Gods volk ook geen toevluchtnemend geloof ? Niet als een soort derde weg. De driedeling: 'onbekeerden, bekommerden en bekeerden' heeft al veel kwaad gezaaid, omdat het voorkwam en het gevaar groot is om tot drie soorten mensen te besluiten. Daar zijn de onbekeerden, die onverschillig, goddeloos of juist heel godsdienstig zijn, maar 'niets van de hemel en van God in hun hart hebben'. Daar is ook het volk van God, dat weet, hoe de Heere kwam in hun leven en doorleidde door de stukken in de orde des heils. Maar daartussen in, en waar behoren zij toe, zijn de bekommerden. Ik geloof, dat zulk een separatie zeer gevaarlijk is. Enerzijds behoren ze erbij, want in de wereld kunnen ze niet meer zijn, maar aan de andere kant behoren de ook zeker niet bij Gods volk. Dus er tussen in, als een middengroep ? Wie kan bijbelse gronden daarvoor aanwijzen ? Ik lees, dat David belijdt: 'ik ben bekommerd vanwege mijn zonden'. Maar was en is dat nu zulk een bekommerde als daarover doorgaans wordt gesproken ? Dan vind ik bijbelser de uitdrukking in dit verband' verzekerd van de staat, bekommerd vanwege de zonden'. O, we horen' zelf zo graag ergens bij, bij Gods volk, we zoeken wegen om erbij te kunnen zijn, werden we er al eens vierkant buiten gezet ?

Ik wil wel graag een pleidooi voeren voor 'het onderscheidenlijk prediken' maar dan wel voluit bijbels, scherp ontdekkend, lieflijk vertroostend. Wat een grote verantwoording rust op ons. Hoe nodig is het droggronden te ontmaskeren en de enige grond der zaligheid aan te wijzen en hoe we daarop worden gefundeerd. Gods Woord is een mes dat aan twee kanten snijdt. We ontmaskeren al wat goed van zichzelf denkt en hoop koestert waar geen reden tot hoop is. Maar we vertrappen ook de tere plantjes niet. Onbekeerden vermanen we dringend niet voort te gaan op hun boze weg. Maar ook bidden we dat 'versterkt wordt wat de Heere wrocht' en dat Gods kinderen bovenmate worden vertroost.

Om op het onderscheid wezen-welwezen terug te komen, wijlen ds. Van Sliedregt heeft er op gewezen, dat het waarachtig geloof naar zijn aard onbepaald vertrouwen en vaste zekerheid in zich sluit. Hierin is het toevluchtnemend en verzekerd geloof een, dat het vast en zeker gelooft en weet dat alleen in de Heere Jezus zaligheid is voor eeuwig. Hij is de ware en levende Vrij stad voor alle vluchtelingen, achtervolgd door de bloedwreker en voor hen, die binnen gebracht werden.

In verband met dit onderscheid is ook gevraagd of ook bij het wezen des geloofs troost wordt genoten aan de dis des Verbonds. Behoort voor een zegenrijke viering niet veeleer het welwezen des geloofs aanwezig te zijn ? Ik moge er op antwoorden, dat het wel eens kon zijn dat juist de kleinen in de genade het meest de zegen van het Lam ervaren.

Er wordt in het avondmaalsformulier ook nog wel eens verkeerd verstaan en gelezen. Niet staat er: 'of gij ook deze belofte Gods gewis gelooft ', maar wel: — en dat is wezenlijk verschillend: 'óf gij ook deze gewisse belofte Gods gelooft '. De mate van het geloof is verschillend, de gewisheid der belofte Gods is onaantastbaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen