Belijdenis en diakonaat

Tot Uw dienst

Op zeer verschillende manieren kan men weergeven, wat 'belijdenis doen' en 'belijden' is. Ik wil het hier kenmerken met de bekende psalmregel: 'Mijn hart, o hemelmajesteit, is tot Uw dienst en lof bereid'. Het is een bereidverklaring. We stellen ons ter beschikking. Aanvaardend dê roeping des Heren. O, zeker, daar is geen sprake van parmantigheid of triomf. Alles is afhankelijkheid. Het is de afhankelijkheid van een gegrepene, die niet anders meer kan en niets liever meer wil dan de Here dienen. Hoe wezenlijk is dan Paulus' woord, uitgesproken op dat onvergetelijkste moment van zijn leven: 'Heere, wat wilt Gij, dat ik doen zal? ' Ja, dat is belijden in de kern: tot Uw dienst! En het bijbelse woord dienst, dat dan valt, is 'diakonia'!

Catechismus

Over die beschikbaarheid tot dienst lezen wij ook in de Heidelberger Catechismus. Eerst in zondag 12, als het gaat over de christen. Deze is verbonden met de Christus door het geloof en belijdt niet alleen zijn Naam, maar offert zichzelf voor Hem töt een levend dankoffer. Dat tekent wel een volkomen beschikbaarheid tot de dienst des Heeren. En in zondag 21. Ook daar wordt over de beschikbaarheid tot dienst geschreven, maar dan in het kader van de Kerk als gemeenschap der heiligen, n.l. in vraag en antwoord 55. De gelovigen hebben aan Christus gemeenschap. En elk moet 'zich schuldig weten zijn gaven ten nutte en ter zaligheid der andere lidmaten gewilliglijk en met vreugde aan te wenden.' Het 'tot Uw dienst, Heere', gaat gepaard met: 'tot uw dienst, broeders en zusters'.

Belijden is dienen. Dat is niet, eenzijdig, het één en het al. Het is geen definitie. Belijden is ook: bidden, horen, geloven, loven. Allemaal werkwoorden, die het belijden kenmerken of typeren. Daarbij mag men dat 'dienen' niet vergeten. Het hoort er wezenlijk bij.

Christus is ons voorgegaan

Het dienende leven van een christen behoort tot de navolging van Christus. Hij is de grote Diaken van zijn gemeente. Hij was in het midden van Zijn volgehngen 'als Eén die dient'. Men leze Marcus 10 : 42-45. Daar lezen we in het laatste vers: Want ook de Zoon des mensen is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen en zijn ziel te geven tot een losprijs voor velen'. Belangrijk is ook Johannes 13 : 1-17. Het verhaal van de voetwassing. Christus heeft daar laten zien, wat het is dienstbaar te zijn. Hij, God de Zoon in menselijk vlees, heeft Zich vernederd, 'de gestalte eens dienstknechts aangenomen hebbende' (Filipp. 2:7). Hij stelde zich ter beschikking van de discipelen als een nederige slaaf, om hun de voeten te wassen. Hij wilde de minste zijn, hoewel Hij de meeste was. Daarin gaf Christus een zwijgend, maar welsprekend beeld van Zijn totale lijden en sterven voor ons. We moeten echter goed letten op het slot van deze pericoop, vers 13 tot 17. Daarin zegt de Heere: Want Ik heb u een voorbeeld gegeven, opdat gelijkerwijs Ik u gedaan heb, gij lieden óók doet'. Hij wijst er op, dat de dienstknecht niet meer is dan zijn heer. De Meester gaat voor op de weg van de dienst. Zijn lidmaten hebben Hem daar te volgen. Hem belijden is dienstbaar leven

De gemeente van het Nieuwe Testament

Waar de Geest des Heeren was uitgestort, riep Hij mensen op tot bekering en geloof. De trekkracht van Woord en Geest haalde mensen uit het duister en bracht hen in het licht. De verhoogde Heiland roept, mensen horen en volgen Hem. Dat is het getuigenis van het Nieuwe Testament. En wanneer we de volgelingen zien samenkomen tot gemeenten, vergaderd rondom Woord en Sacrament, dan bloeit ook de dienst open. Het dienende leven voor de Heere en voor de naasten. De eerste gemeente in Jeruzalem volgt haar Heiland in een zelfverloochenende liefde. De lidmaten van de levende Christus dienen elkaar 'elk naar zijn gaven'. Allen, die geloofden hadden alle dingen gemeen. De nood der armen drong tot vrijgevigheid en hulpverlening (Handelingen 2 : 44 en 45). Het dienende leven van deze diakona'le christenen verdreef gebrek en armoede (Hand. 4 : 32-35). Als er mensen tussen wal en schip dreigen te raken worden zeven mannen verkozen, die een speciale diakonale dienst verrichten aan de weduwen (Handelingen 6 : 1-7). Er is tweeërlei diakonia (dienst): ie des Woords en die der barmhartigheid. In een onlosmakelijke verbintenis. Waar het Woord verkondigd wordt, geschiedt tevens de daad derliefde, want waar de Heilige Geest werkt stellen mensen zich beschikbaar, om te helpen waar geen helper was. Belijdenis en diakonaat gaan samen.

Avondmaal en dienst

De lidmaten der Kerk van de Heere Jezus Christus leren hun volstrekte afhankelijkheid beleven aan de tafel des Heeren. Daar viert de gemeente het, dat de Heiland de zijnen dient. Maar vanuit deze viering wordt het getuigenis van Gods reddende zondaarsliefde uitgedragen in de wereld, ook als getuigenis met de handen, als tastbare hulp. Nergens leert God zijn gemeente dieper de eenheid der lidmaten en nergens voelen we sterker onze verantwoordelijkheid, om de ontvangen gaven uit te delen, 'gewilliglijk en met vreugde'. In de Vroege Kerk werden na de viering van het H. Avondmaal in tal van gemeenten de door de gemeente meegebrachte levensmiddelen langs de huizen aan de behoeftigen uitgedeeld door de diakenen. In onze tijd gaat het weer anders. Maar het principe is gebleven: als de Heere ons, arme zondaren, zó uitdeelt van Zijn rijkdommen, hoe zouden wij dan niet dienend en helpend gereed staan, om de armen dichtbij en verweg te dienen? Het diakonaat is geen bijkomstigheid, geen luxe of extra, maar behoort tot het wezen van de gemeente. Dienstbetoon is vanuit het Evangelie innerlijk onontkoombaar en noodzakelijke vorm van beleving. Het behoort bij het zijn van de Kerk zelf. Het is bestanddeel van haar belijden. Mede daaraan dient Christus' Kerk herkenbaar te zijn ('Ziet, hoe lief zij elkander hebben'). En dat geldt onverminderd voor de ene lidmaat afzonderlijk.

Diakonie en diakonaal

We kennen in onze Kerk de diaken als ambtsdrager. Zijn taak is een bijzondere dienst, als voorganger en vertegenwoordiger van de gemeente. Er zou veel te schrijven zijn over de taak van de diakonie in deze tijd. Die taak is geenszins voorbij of overbodig. Er is nog veel te doen aan dienstbetoon, in bijsteun, jeugdzorg, hulp aan gehandicapten, bejaardenwerk, maatschappelijke dienstverlening, werelddiakonaat en nog veel meer. Mogelijk wordt een lidmaat der Kerk tot dit bijzondere ambt geroepen. Een kans om de belijdenis in het diakenambt te vervolgen.

Even belangrijk is de persoonlijke aandacht en het meeleven als belijdend christen met mensen om ons heen. Het gaat om een diakonale houding. Bereidheid tot financiële inzet is één, beschikbaarheid tot persoonlijk geven van krachten en gaven is soms veel belangrijker.

Nee, het gaat er niet om wat we allemaal moeten doen. Ook niet om onszelf 'als christenen waar te maken'. Geen wetticisme of werkheiligheid. Het gaat er wel orri goed te onderkennen, dat belijden niet alleen met de mond maar ook met de daad geschiedt. Zoals Johannes schrijft in zijn eerste brief (1 Joh. 3 : 17 en 18): Zo wie nu het goed der wereld heeft en ziet zijn broeder gebrek hebben, en sluit zijn hart toe voor hem, hoe blijft de liefde Gods in hem? Mijn kinderkens, laat ons niet liefhebben met het woord, noch met de tong, maar met de daad en waarheid'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen