Bij de drempel van de eeuwigheid (1)

‘Een man ligt op zijn sterven én als zijn lichamelijke pijnen een hoogtepunt bereiken hoort hij hoe zijn dokter hem dood verklaart. Dan verneemt hij een onaangenaam geluid, een luid gerinkel of gezoem, en tegelijkertijd voelt hij dat hij met grote snelheid door een lange, donkere tunnel ]gaat. Daarna bevindt hij zich plotseling buiten zijn stoffelijke lichaam maar nog steeds in de onmiddellijke omgeving ervan, en hij ziet zijn lichaam van een afstand, alsof hij een toeschouwer is. Vanuit deze ongewone positie slaat hij de pogingen hem weer tot leven te wekken gade en hij verkeert in een staat van emotionele beroering.

Na een poosje herkrijgt hij zijn zelfbeheersing en raakt hij iets meer aan zijn vreemde toestand gewend. Hij merkt dat hij nog steeds een 'Hchaam' heeft, maar dat heeft een heel andere aard en andere vermogens dan het stoffelijke lichaam dat hij verlaten heeft. Nieuwe gebeurtenissen volgen dra. Er komen anderen naar hem toe om hem te helpen. Hij ziet vluchtig de geesten van verwanten en vrienden die reeds dood zijn en een liefde en warmte uitstralende geest van een hem volkomen vreemde aard - een wezen van licht - verschijnt aan hem. Dit wezen stelt hem een woordeloze vraag, om hem zijn leven te laten evalueren en helpt hem daarbij door hem een panoramische terugblik te tonen op de voornaamste gebeurtenissen uit dat leven. Op een zeker ogenblik merkt hij dat hij een soort grens of barrière nadert, die kennelijk de scheiding tussen het aardse leven en het hiernamaals voorstelt. Toch merkt hij dat hij terug moet naar de aarde, dat zijn stervensuur nog niet geslagen heeft. Op dat moment verzet hij zich, want hij wordt zo in beslag genomen door zijn ervaringen in het hiernamaals dat hij niet terug wil keren. Hij wordt overweldigd door intense gevoelens van vreugde, liefde en vrede. Ondanks zijn houding echter, wordt hij toch op een of andere manier met zijn stoffelijke lichaam verenigd en hij leeft voort. Later tracht hij anderen van zijn ervaring te

Later tracht hij anderen van zijn ervaring te vertellen, maar hij ondervindt moeilijkheden bij die poging. In de eerste plaats kan hij geen woorden vinden die toereikend zijn om deze on-aardse episodes te beschrijven. Ook ondervindt hij dat anderen er de spot mee drijven en daarom doet hij er verder het zwijgen toe. Doch de ervaring heeft^grote invloed op zijn verdere leven, vooral wat betreft zijn gedachten over de relatie tussei^dood en leven.’

Bovenstaand breed citaat, ontleende ik aan het boek 'Leven na dit leven - ervaringen van mensen tijdens hun klinische dood' van de Amerikaanse medicus-filosoof dr. Raymond A. Moody. Het komt ook voor in het vervolg ^Gedachten over leven na dit leven' (heide boeken zijn uitgegeven bij A. J. G. Strengholt te Bussum en kosten ƒ 12, 50 per deel). De auteur heeft gesproken met vele mensen die 'klinisch dood' zijn geweest of een bijna dood-ervaring hebben gehad. Daarbij werd hij niet alleen getroffen door het gegeven van die ervaringen zelf, maar ook door de vele punten van overeenkomst die binnen deze ervaringen te constateren waren en wel bij mensen van heel verschillende religieuze, culturele en sociologische achtergronden. Moody meent niet minder dan 15 puntep te kunnen opsommen die in zeer veel veslagen terug bleken te ko­ men. Zonder dat hij nu direkt wetenschappelijke waarde aan zijn bevindingen wil toegekend zien, vraagt hij er toch uitdrukkelijk aandacht voor. Hij weet zich daarbij gesteund door een autoriteit als de psychiater dr. Elisabeth Kübler-Ross die stelt dat zij in een eigen onderzoek dat geheel onafhankelijk van Moody gevoerd is, tot parallelle resultaten is gekomen. In het gegeven citaat vindt u een kunstmatig samengestelde model-ervaring, waarin alle 15 elementen die het meest in dergelijke getuigenissen blijken voor te komen zijn verwerkt. Moody onderstreept herhaaldelijk dat hij een en ander niet uit zijn duim heeft gezogen, maar opgetekend uit de mond van mensen die óf klinisch dood zijn geweest (hun hart heeft stilgestaan en is door massage weer aan de gang gebracht of hun 'dood' was door artsen geconstateerd, maar spontaan keerde de ademhaling en hartslag terug en dergelijke gevallen meer) of rakehngs langs de dood zijn heengegaan.

De voornaamste elementen uit de doodservaring

Alle ondervraagden zeggen dat hun woorden in feite te kort schieten om hun ervaring tot uiting te brengen, de taalschat 'van deze kant' is niet toereikend voor de realiteiten 'van de andere kant' (1). Verscheidene van hen hebben hun dood horen constateren door een arts of andere omstander (2). Meestal ging het loslaten van dit aardse leven met gevoelens van rust en vrede gepaard (3). Ook werd er nogal eens een geluid gehoord bij of vlak na het intreden van de dood - sommigen beschrijven het als een akelig geraas, anderen spreken van mooie muziek, luidende klokken (4). Men had het gevoel weggezogen te worden door een donkere tunnel, een vacuum of buis (5). Daarna was er het gevoel buiten het hchaam te zwerven, het zelfs te zien liggen op het bed, terwijl verplegenden en medici er nog mee bezig zijn. Deze toestand buiten het aardse lichaam wordt door enkelen beschreven als een 'puur' bewustzijn-, een volstrekte onhchamelijkheid - maar de meeste anderen spreken van een ander lichaam, dat puntgaaf is en heel anders dan het 'oude' lichaam (6). De aanvankelijke eenzaamheid in dit drempelgebied tussen leven en dood, wordt wat weggenomen door dé vluchtige ontmoeting met anderen, reeds eerder gestorvenen (7), maar veel méér indruk maakt de confrontatie met 'een Wezen van Licht' (afhankelijk van opvoeding en religieuze opvoeding noemt de een hem Jezus, de ander een engel, de derde Mohammed en de vierde vermeldt geen naam). Dit Wezeq stelt de (bijna) gestorvene een evaluerende vraag, waardoor deze zijn/haar hele leven als in een flits voor ogen krijgt gesteld. Dit is dan het oordeel - maar vanuit een alomvattende liefde en mildheid, ja zelfs weet het Wezen met een zekere humor tegenover de in het leven gemaakte fouten te staan (8). Deze terugblik op het leven betekent een leerschool. Voornamelijk twee lessen komen er naar voren: het gaat in de levenstijd om het leren liefhebben van mensen én om het verwerven van kennis (9). Maar dan kregen vooral de mensen die langere tijd in het grensgebied tussen tijd en eeuwigheid verkeerden, de ervaring dat ze bij een grens of barrière kwamen. Er wordt ook wel verteld van een tocht op een bootje tot vlak bij de oever. Daar wenken de mensen: familieleden en vrienden. Maar er is het besef: gaan we over de grens heen, gaan we op de oever, dan is terugkeer naar het tijdelijke, aardse leven niet meer mogelijk (10). Min of meer valt dan de beslissing tóch terugkeren-hetzij naar eigen wens, met Gods toestemming of op Zijn aandrang. Enkelen zeggen dat ze als het ware door de liefde of de gebeden van anderen werden teruggehaald (11). Verder zijn er nog de constanten: het moeizame vertellen van de ervaringen aan anderen (12), de invloed op het verdere leven, dat meer waarde kreeg, nieuwe zin, meer door naastenliefde gestempeld (13), de bhk op de dood werd veranderd, angst voor het sterven is er niet meer (14), derden bevestigden de juistheid van observaties die door mensen in hun drempelsituatie zijn gedaan (15).

Nieuwe elementen

In het tweede deel van zijn werk dat in het oorspronkelijk een jaar later verscheen, kon Moody op grond van nieuwe gesprekken nog een aantal nieuwe elementen aan de lijst van min of meer constante bijna-dood-ervaringen toevoegen. Het gaat dan om een alwetendheidsvisioen, de geheimen van het gehele universum werden op éénmaal geschonken. Deze alomvattende kennis wordt echter weer geblokkeerd bij de terugkeer naar het aardse bestaan (16). Ook zijn er getuigenissen die spreken van steden van louter licht, beelden die sterk herinneren aan wat de Openbaring zegt over het nieuwe Jeruzalem (17). Maar ook is er sprake van een rijk van 'verbijsterde geesten', schiipachtige figuren die als kettinggangers in een bepaalde zinloosheid en moedeloosheid maar heen en weer blijven schuifelen (18). Dat zou dan min of meer overeenkomen met wat de bijbel zegt over de hel, de buitenste duisternis. Overigens onderlijnt Moody dat de beelden van verlorenheid en oordeel niet teveel accent moeten krijgen. Het Wezen van Licht heeft immers alle begrip-en is bij uitstek • vergevingsgezind? Kenmerkend is wat op pagina 33 van deel 2 gezegd wordt. Moody beweert dat hij alleen maar normale, aardige , mensen heeft geïnterviewd. 'Het lag dus niet in de verwachting dat ze... in de helleput zouden worden geworpen. Doch ik ben ook nooit op een geval gestuit dat de mogelijkheid van een hel geheel uitsluit.' Volgende keer het een en ander over de beoordeling van dit alles.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen