Het voorrecht der kinderen

Deze apostolische vermaning om te volharden hebben de Hebreeën wel nodig.

Ten bloede toe'hebben zij immers in hun beproeving weerstand te bieden in de strijd tegen de zonde.

Zij mogen in die worsteling niet verslappen. En dit gevaar was niet denkbeeldig.

Uitzichtloosheid en moedeloosheid bedreigden hen.

Het lijden drukte hen neer.

Zij gingen hun weg met slappe handen en knikkende knieën.

En zij vergaten de vermaning en de vertroosting der kastijding.

Die de Heere liefheeft, kastijdt Hij.

Het lijden kan inderdaad verwarren.

De raadselen van het leven kunnen alle moed benemen.

In de onbegrepenheid van het leed dolen wij veelal rond.

Vele vraagtekens versperren ons de weg om het te verstaan.

En het komt ons vaak zinloos voor.

Nu is het lijden der heiligen wel te onderscheiden van dat der wereld. De apostel duidt het aan als kastijding, tuchti­

ging-Dit woord doet ons het nut ervan verstaan. Kastijding beoogt het welzijn van het kind. Zij is nodig om te leren kind te zijn. Zij behoort bij de vorming en opvoeding. Het is het voorrecht van het kind om getuch­

tigd te worden. Want de kastijding staat in dienst van de liefde.

Zij geschiedt door de vader. Een vreemde slaat, maar een vader kastijdt. Zij is een'bewijs van wakende en opvoedende liefde.

Zij is het teken van vaderlijke zorg. Daarom kan zij in het leven van het kind niet ontbreken.

Wel wordt in die kastijding het meest aan die liefde getwijfeld.

Onder Gods slaande hand wordt diep geweend.

Hoe wordthet 'waarom? ' uitgeschreeuwd, als

Hij in de diepte leidt.

Hoe onrustig is veelal het hart der vromen onder de geselingen Gods.

Wij zullen over de kastijding niet gering denken.

Maar evenmin zullen wij klein denken over de zégen ervan.

Al schijnt zij droevig, zij is heilzaam. Want in de diepte der verdraagzaamheid rijpt haar edele vrucht.

Opdat wij Zijn heiligheid deelachtig zouden worden.

Daar legt de apostel dan ook de vinger bij. Indien gij de kastijding verdraagt!

Ook bastaarden worden gestraft, maar zij verdragen het niet.

Hun slagen zijn niet gemengd met vaderlijke liefde.

Daarom geeft het lijden op zichzelf geen zekerheid een zoon te zijn.

Het verbittert dan ook velen, en maakt opstandig.

Maar wat een bastaard niet neemt, wil het kind verdragen.

Het buigt eronder en vernedert zich.

Tegen de stem van hart en verstand in weet de liefde te verdragen.

Zij doet volharden 'in de loopbaan.

Temidden van de wolk der getuigen doet zij alle last en zonde, die de gang vertragen, afleggen. ^

En ziende op de overste Leidsman en Voleinder van het geloof wil zij onder de kastijding blijven. *

Het mysterie van het lijden wordt wel niet doorzichtig.

Het kind kan de Vader niet narekenen.

Maar de vaderlijke kastijding vervreemdt het kind niet van zijn vader.

Want een vader (!) slaat zijn kind niet van zich af, maar naar zich toe.

Zo houdt God door de hemelse tucht Zijn kinderen bij Zich. Zal ook de tuchtiging het kind niet in ontzag tot zijn vader doen opzien? Hoeveel te meer zullen wij dan de Vader der geesten onderworpen zijn en . . . leven!

Ja, dat is het doel van de kastijding: de ontplooiing van het leven.

Niet beperkt en met een tijdelijk resultaat, zoals bij de vaders van ons vlees, die naar hun goeddunken tuchtigen.

Maar onbeperkt en eeuwig, onvergankelijk en volmaakt.

En dat doel wordt bereikt. Want het resultaat van Gods kastijding is niet twijfelachtig.

Zij kweekt de vrucht van een heilig leven in diepe vrede.

Zij doet der zonde afsterven en blijmoedig het kruis dragen.

Zij doet jagen en uitzien naar de volkomenheid.

Zij doet navolgers Gods zijn als geliefde kin-; ., deren.

Dat geschiedt niet zonder pijn.

Tuchtiging doet altijd zeer.

Het doel van de goddelijke Opvoeder niet ziende, zo is de kastijding zwaar.

En wij verzetten ons daartegen.

Welk kind wil de kastijding niet ontlopen?

Maar in de vernedering onder Gods slaande hand wordt de vrede geboren.

In de verdraagzaamheid ontwaren wij het nut der kastijding.

Dan achten wij haar niet klein, maar beschouwen wij haar als een grote genade.

Hem aanmerkend, die de tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, zo verdragen wij de kastijding.

Dan zullen wij er niet onder bezwijken, maar erdoor geoefend worden.

Geoefend in liefde en geloof, in zelfverzaking en eenswillendheid, in ootmoed en volharding.

En deze oefening is het rijpingsproces van de vrucht der gerechtigheid.

Dan moge de eerste smaak der kastijding bitter zijn, de nasmaak ervan is de voorsmaak van de eeuwige vreugde.

É. F. Vergunst

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen