Kerkelijke zending en geloofszending (2)

Wat doen we nu verder?

In hoeverre kunnen kerkelijke en geloofszendingen samen verder? Met alle verschillen in een duistere wereld waar Jezus Christus Zijn Rijk wil laten komen.

In het eerste deel - vorige week - vermeldden we dat diverse jongeren onder ons en uit onze gemeente de geloofszendingi; n opzoeken om in de zending te gaan. Kerkeraden en zendingscommissies worden benaderd om hen een kerkelijke status, een officiële uitzending en eventueel steun te geven. Kunnen de GZB en een bepaalde geloofszending niet samenwerken?

De geloofszendingen hebben het daarin niet zo moeilijk. Ze denken niet zo kerkelijk. Zij beschouwen de bestaande kerken als het viswater van waaruit oprechte gelovigen zich kunnen opgeven als zendingsarbeiders in spe, van waaruit ook gaven en offers mogen komen van mensen die zich aangetrokken voelen tot het radicalisme van de geloofszendingen of die de zending van hun eigen kerken niet vertrouwen. Dit wantrouwen wordt door geloofszendingen ook dikwijls gevoed.

Voor de kerkelijke zending, en ook voor de GZB, ligt zo'n samenwerking wat moeilijker. Samenwerking mag niet bij voorbaat afgewezen worden, maar samenwerking kan slechts op grond van een gemeenschappelijk beleid. Dat is dus niet dat er slechts gemeenschappelijke verantwoordelijkheid is voor een individuele zendingsarbeider die zich 'uit onze kring' bij een geloofszending heeft aangemeld.

Ook de financiële armslag en reserves van de GZB mogen geen aanleiding zijn om geloofszendingen en hun arbeiders maar te gaan steunen.

Evenmin het feit dat vooral veel jonge mensen zich aanmelden bij geloofszendingen. Dit mag geen aanleiding zijn om dan maar zonder duidelijk gemeenschappelijk beleid deze mensen uit te zenden of te helpen uitzenden. Ook al zouden ze dan niet-Arminiaans en meer verbondsmatig denken. Ook al hebben we niet direct voor de wei-opgeleiden een passende plaats in de uitvoering van het overeengekomen beleid. Het evangelie leert ons dat dienen niet is dat onze aspiraties vervuld wórden, maar dat de behoefte van de ander bepalend is voor onze inzet.

Het beleid van de GZB is dat we vanuit de kerk en de gemeenten naar een zelfstandige kerk willen toewerken. De ontwikkeling van een zelfstandige kerk mag niet door grote aantallen zendingsarbeiders worden tegengewerkt. In een verder stadium is behoefte aan een niet te groot aantal goed opgeleide, ervaren krachten.

Het beleid van de GZB is dat we vanuit de kerk en de gemeenten naar een zelfstandige kerk willen toewerken. De ontwikkeling van een zelfstandige kerk mag niet door grote aantallen zendingsarbeiders worden tegengewerkt. In een verder stadium is behoefte aan een niet te groot aantal goed opgeleide, ervaren krachten.

Belangrijker is echter dat de geloofszendingen de missionaire gemeente hebben ingeruild voor een groep zendingsvrienden, ja vaak de bestaande gemeente hebben afgeschreven of ingeruild, wanneer die niet mee wil doen in hun activiteiten.

Dr. J. H. Bavinck schreef in 1954: 'Het is de Kerk op wie de zware zendingsverantwoordelijkheid rust. Wanneer ooit een kerk zodanig zou wezen, dat zij onmogelijk als orgaan van Christus' reddende liefde kan dienst doen, dan moet niet een groepje van haar leden die taak overnemen, maar dan moet die kerk zelf tot reformatie geroepen worden, opdat zij weer worde wat zij behoort te zijn.' (Inleiding in de zendingswetenschap, pag. 69.)

Dit moeten geloofszendingen en de GZB zich aantrekken. Het missionair bewust maken.van de gemeente is een van de taken van de zending, niet als noodzakelijk kwaad om toch maar fondsen voor de arbeid te werven.

We moeten ons wel realiseren dat het voor jonge mensen gemakkelijker is te behoren bij een jonge, enthousiaste groep van gelijkgezinden en van daaruit te arbeiden, dan te behoren tot en te werken in een kerk en gemeente met een bepaalde gegroeide traditie. Daarom bereikt bijvoorbeeld ook Youth for Christ soms gemakkelijker buitenkerkelijken dan de kerkelijke jeugdevangelisatie. Maar wordt daarmee een missionaire gemeente gebouwd? Het zal wel waar zijn dat op sommigen de GZB en haar bestuur een wat starre indruk maakt die inherent geacht wordt aan de Hervormd-Gereformeerde gemeenten, maar is daarmee de GZB als ongeschikt veroordeeld? Vanuit de USA is nu ook in onze kerk en gemeenten gegroeid dat jonge a.s. zendingsarbeiders hun eigen kerk, gemeente en zending gaan wantrouwen en zich tot geloofszendingen aangetrokken voelen. Of waren het soms al wat buitenbeentjes? Het kan ook voorkomen dat met een onvoldoende vooropleiding of ervaring er voor hen geen plaats is in de kerkelijke zending. Alleen het allerbeste is geschikt om aan anderen te geven.

Tot het vereiste gemeenschappelijke beleid behoort ook de bezinning op het verbond. Naast individuele bekering is ook de kinderdoop van evengroot belang. God richt Zijn verbond op met de gelovigen en hun zaad. Dat dit bij geloofszendingen zo gemakkelijk wordt vergeten hangt samen met de gedachte dat zendingswerk slechts voorbereiding is op het einde. We moeten letten op de verhouding enkelinggemeente in het Nieuwe Testament. Van Paulus' zendingsarbeid kunnen we veel leren. Maar men lette er op dat zijn roep tot navolging bij Paulus niet betekent dat we zijn werkwijze moeten imiteren, zoals we bij de geloofszendingen dikwijls vinden, maar dat Paulus schrijft: eest mijri navolgers, zoals ik ben van Christus, een navolging in de leer. 1 Kor. 11:1, Efez. 5:1, etc.

Samenwerking op grond van gemeenschappelijk beleid betekent dat de geloofszending niet langer moet arbeiden op het fundament van anderen, verdeeldheid en het stelen van schapen moet afwijzen, maar zijn echte enthousiasme moet geven aan kerk en zending. Tot echt enthousiasme behoort ook volharding en geduld. Een echte roeping tot de dienst des Heeren zal te zijner tijd ook bevestigd worden door een roepende gemeente, en gaat geen eigen wegen.

Bezinning en enthousiasme behoren elkaar te beïnvloeden, het ene is niet voor het andere in te ruilen.

Van de geloofszendingen kan de kerkelijke zending leren welke nieuwe middelen er bij de zendingsarbeid in deze tijd mogelijk zijn. In het zoeken naar nieuwe wijzen van benadering is de geloofszending de kerkelijke zending vaak ver voorgeweest. Te noemen zijn:

- bijbelvertalingswerk, bijvoorbeeld het voortreffelijke werk van de Wycliffe Bijbel vertalers.

- radio-uitzendingen, bijvoorbeeld Radio

Andes, Radio Tanger, de EO. - gebruik van vliegtuigen, zoals de Missionary Aviation Fellowship.

- grammofoonplaten en cassettes met christelijke teksten.

- literatuur met eigen uitgeverijen.

- bijbelcorrespondentiecursussen. Op al deze terreinen hebben de geloofszendingen baanbrekend werk gedaan. Voor de zending maar ook voor de evangelisatie. Ook in ons land is dit duidelijk aan te wijzen.

Kortom: samenwerking moet rusten op een gemeenschappelijk beleid. Wanneer er eerst een gemeenschappelijk beleid is kan men samen verder, dat geldt ook van gezamenlijk uitzenden en gezamenlijke financiële verantwoordelijkheid. Dan weten ook de gemeenten wat van hen verwacht kan en mag worden. Nu dreigt dat naast de aangegane 'verplichtingen' er een andere onbeschreven verantwoordelijkheid bijkomt.

Bij zo'n gemeenschappelijk beleid zullen theologie en praktijk beide aan de orde moeten komen. De GZB zal daarbij niet van te voren afhaken.

De gemeente van Jezus Christus is geroepen om te getuigen van de heerschappij van Christus in deze wereld.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen