Gestalten van Christus (4)

De biddende Christus

Mogen we onze opmerkingen over enige gestalten van Christus vervolgen - door de vakantieperiode voor enige tijd onderbroken - dan vraag ik uw aandacht ook graag voor de biddende Christus. Tevoren mochten we nadenken over de predikende en genezende Christus. Vreemd zal het u niet zijn, dat over de biddende Christus dit artikel verschijnt, want in de Schrift lezen we menigmaal, dat de Heere Jezus gebeden heeft. Mij dunkt dat de biddende Christus juist voor de gelovigen van zulk een rijke betekenis is, omdat Hij nimmer met dit werk ophoudt. En moeten dan Gods kinderen zich vaak beschuldigen van biddeloosheid, of grove onachtzaamheid en traagheid, soms kunnen we niet eens meer bidden! Ook zijn velen om het verlies van een godvrezende vader of gelovige moeder bedroefd, juist ook als zij zo smartelijk gemist worden in hun gebedsleven. Maar hoe groot is het, als we dan bediend mogen worden uit Hem, Die ook voor ons bidt.

Vaste of stille tijden?

Het valt op, dat we van de Heiland lezen, dat Hij menigmaal 's morgens vroeg of laat in de middag en avond Zijn hart voor Zijn Vader en Zender uitstortte. Het is me eigenlijk tot voor kort niet zo opgevallen, maar ik ben er vanuit de Schrift opmerkzaam op gemaakt, hoe dikwijls de evangelist Lukas wijst op het gebedsleven van de Heere Jezus. Hij bad bij Zijn doop (Luk. 3 : 21). Hij trok Zich terug op eenzame plaatsen (5 : 16). Hij bracht een ganse nacht biddend door (6 : 12). Voor de eerste aankondiging van Zijn lijden had Hij Zich afgezonderd (9 : 18), en Hij gaat de berg der verheerlijking op om te bidden (9 : 29), ergens was Hij in gebed (11 : 1), en wie denkt niet aan Zijn gebedsworsteling in Gethsemane (22 : 41 en vooral 41)?

Nu zijn er mensen in en buiten de kerken, die pleiten voor vaste en vooral voor 'stille tijden', ook met een beroep op het gebedsleven van Christus. Ongetwijfeld hebben we te beseffen, dat de Heiland enerzijds op unieke wijze bidt, als borg en middelaar, anderzijds geeft Hij ook zeker vandaar uit Zijn volk een voorbeeld. Maar toch liggen hier gevaren. We moeten niet het gebedsleven organiseren, als ik het zo mag zeggen, en van onszelf uit opbouwen. 'Je openstellen voor God' is een term, die vaak wordt gebezigd maar ongelukkig, ook onbijbels is. Het is altijd weer een wonder, dat het hart geopend wordt, eens en voortdurend. Maar wel moeten we anderzijds beschaamd het hoofd buigen bij de erkentenis dat er zoveel onregelmatigheid, slordigheid, nalatigheid in het gebed is. Luther stond een uur eerder op, als hij wist een drukke dag voor zich te hebben, om de verborgen omgang met God te hebben. Zijn er in onze moderne huizen met veel glas en licht 'binnenkamers', bidvertrekken? Zoals de Heere Jezus de eenzaamheid zocht, en Zich terugtrok van dè scharen en van de discipelen zelfs, zo moeten ook wij in het gebedsleven heilig geconcentreerd zijn. Er was in de tempel het morgen-en avondoffer. Petrus en Johannes gingen op, omtrent de ure des gebeds (Hand. 3) en Daniël had drie tijden des daags afzonderingen voor Gods aangezicht. Dat wijst op heilige orde, zonder een strak schema van opzet en uitwerking.

Gebed en voorbede

Heeft de Heiland gebeden tot Zijn Vader, stortte Hij Zijn hart uit, zocht Hij daarin kracht en steun, laten we dan nooit vergeten hoe nauw Zijn Persoon en arbeid aan elkaar verbonden liggen. En is Hij ook biddend met Zijn middelaarsarbeid bezig, dan draagt Hij daarin ook Zijn gehele werk en ganse kerk. Telkens is daar ook de overgang van het gebed in de voorbede. Altoos denkt Hij aan anderen. Hij verheerlijkt Zijn Vader. Hij worstelt om en met Zijn discipelen. In de nood van storm, aanvechting, hoogmoed hebben zij een voorbiddende Zaligmaker. Zelfs in gevaren, die ze niet zien en niet onderkennen bidt Hij om hun behoud en zaligheid. Terwijl Simon Petrus zich totaal niet bewust was van het dodelijk gevaar op de zeef van de satan te zijn, bad Hij, had Hij gebeden, dat zijn geloof niet zou ophouden. Dan bidt Hij niet voor bewaring voor maar in de verzoeking. Ik denk, dat in dat opzicht, als ik het zo zeggen mag, ons gebed nogal eens egoïstisch is in de verkeerde zin van het woord. Er mocht enerzijds meer een 'heilig egoïsme' zijn in het gebed, als u begrijpt wat ik bedoel, 'och HEERE, och wierd mijn ziel door U gered', feit is, dat de voorbede zeer te kort kan komen. Voorbede voor de gemeente en ambtsdragers - doét u dat? Voorbede voor de zieken - doet u dat? Voorbede voor de overheden, ja, goed, dat gebeurt elke zondag in de kerk - doet u dat? Voorbede voor de vervolgden, voorbede voor de vijanden - doet u dat? Daar is zoveel gebedswerk aan Gods troon. Vooral de ouderen en zieken onder ons, - die misschien wel eens verdrietig denken uitgeschakeld te zijn, kunnen hierin zoveel betekenen voor anderen. Als de lezers en lezeressen van De Waarheidsvriend nu eens een biddende gemeente zouden zijn, wat ging er een kracht van uit. Maar ook dan en daarin worden we teruggeworpen op de grote Voorbidder, Die nimmer het laat afweten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen