Op de weg

De figuur van de lijdende Christus is de eeuwen door voorwerp geweest van stille overpeinzing, devotie en aanbidding. Beeldende kunst, muziek en letterkunde leggen daar getuigenis van af. Staande voor een oud schilderij, voorstellende de bewening van Christus, kom je onder de indruk van de liefde en innigheid die hier geïnvesteerd werden om het rechte zicht te krijgen op de Gekruisigde. Ook vandaag gaat het nog altijd om dezelfde zaak: hoe krijgen we Hem in het oog, zo dat Hij voor ons wordt als de slang in de woestijn, op Wie wij mogen zien tot ons behoud? Wij zijn in onze traditie huiverig om Hem in enigerlei vorm af te beelden. Toch staan ook wij juist in de lijdensweken, bloot aan de verzoeking om de Heere Jezus 'vast te leggen': niet op de gevoelige plaat, maar in onze gevoelige woorden en bewogen gedachten. Ik bedoel, dat Christus in Zijn lijden zo gemakkelijk het Voorwerp wordt, het Lijdend Voorwerp van onze bespiegelingen en beschouwingen - tot in de prediking toe. En dan wordt het bijbels 'zien op Jezus' tot een onbijbels beschouwen van Hem, zonder troost.

Hoe zullen wij Zijn lijden en sterven dan op de rechte wijze ter sprake brengen? Van wie zouden we dat beter kunnen leren dan van de Meester Zelf? Markus vertelt hoe Jezus Zijn kruis en opstanding aan de orde stelt, en als terloops vermeldt hij, dat dat gebeurt op de weg. En zij waren op de weg: dat lijkt een randopmerking, maar het is een kernwoord. Christus openbaart Zichzelf gaandeweg, gaande op de weg van het lijden. Terwijl Hij spreekt over het kruis, gaat Hij er naar toe: iedere stap brengt Hem dichter bij Golgotha. Zo maakt Hij Zijn Woord waar: woord voor woord en stap voor stap. En dat is immers het bevrijdende van het Evangelie (in tegenstelling tot welke theorie ook): dat Hijzelf het waar maakt, toen en nu nog!

Hoe ontdekken wij dat? Ook op de weg, in de navolging van Christus. Zien op Jezus is geen zaak van stilzitten, maar van de praktijk. Geen toeschouwers, maar deelnemers gevraagd!

Het lijdensevangelie is nooit een bespiegeling, maar altijd een dringende en hartelijke nodiging: volgt Hem. Hij wil u zo gaarne meenemen in Zijn dood en opstanding.

Jezus volgen op de (kruis-)weg: dat is voor ons misschien toch niet zo'n vertrouwde gedachte als het lijkt. Immers: kunnen wij Hem wel volgen? Kunnen wij enigszins doormaken wat Hij doorstaan heeft? Moet onze blik in de lijdensweken niet veel meer gericht zijn op wat Jezus alléén gedaan heeft, zonder ons? Ook hier wil het evangelie ons wegwijs maken: juist op de weg achter Hem aan (en nergens anders!) ontdekken we keer op keer, dat Hij het alléén moet doen, en doet: Ieder die gaat op deze weg, weet wat het is om te struikelen en te vallen, maar hij weet óók wat het is om opgeraapt te worden door de doorboorde handen van Christus. Wie thuis blijft zitten, weet niet van vallen en daarom ook niet van opstaan.

Een van Jezus' tochtgenoten. Petrus, kan ons daar het nodige over vertellen. Gaandeweg heeft deze discipel geleerd, dat navolgen niet betekent: enige bijdrage leveren. Maar hij heeft de waarheid ontdekt van Jezus' woord: indien iemand achter Mij wil komen, die verloochene zichzelf, neme zijn kruis op, en volge Mij. Alles is samen te vatten in het woord: zelfverloochening. Wat is dat anders dan jezelf opgeven en loslaten? Zo dat wij ons niet langer handhaven op ons stand-punt tegenover God, hoe rechtzinnig ook. Maar dat we innerlijk verbrijzeld worden tot wat we zijn: arme zondaars en berooide bedelaars. En dat we leven van genade. Dat is ons gekruisigd - worden, met Hem en achter Hem.

Al gaande leert men: zelfverloochening, kruisdragen. Maar ook vrolijkheid! Want de weg leidt naar Jeruzalem, langs de aloude pelgrimsroute. Hoe vrolijk gaan de stemmen op: dit lied klinkt ook op de kruisweg. En nog rijker dan tevoren, want de Grote Voorganger herschept het oude pad tot een verse en levende weg, die doorloopt tot in het binnenste heiligdom. Het doopformulier spreekt ergens over het vrolijk dragen van het kruis. Wonderlijke kombinatie, en toch de kern van het Evangelie. Zoals Jezus zei, ergens op de weg: Wie zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar wie zijn leven zal verliezen, om Mijnentwil, die zal het behouden - in blijde verwondering.

Hoe kom ik op de weg? Dat hoeft geen bange vraag te zijn: Hij kruist ons pad, vandaag nog. Jezus kiest niet de kortste weg naar Jeruzalem. Hij maakt een omweg, helemaal over Jericho. Daar moet Hij nog een blinde ophalen, die Hem gaat volgen op de weg (vs 52). Wat een kronkelwegen is Hij gegaan, voor Hij Jeruzalem binnentrad: via het duistere Galilea, via het heidense Samaria. Hoe grote omweg heeft Hij niet moeten maken om ons te bereiken in onze Lage Landen, in ons verzonken leven! Hier is Hij dan: om u op te halen. Want Hij wil nog altijd Jeruzalem niet binnengaan zonder u in Zijn gevolg. Daarom plaatst Hij ons zomaar op Zijn weg: wilt u Mij maar volgen?

De apostel geeft ons een duwtje in de rug: laat ons met lijdzaamheid (volharding) lopen de loopbaan, die ons voorgesteld is; ziende op de overste Leidsman en Voleinder (Hij is het allebei: het een niet zonder het ander!) van het geloof, Jezus. Die voor de vreugde, welke Hem voorgesteld was, het kruis heeft gedragen en schande veracht, en is gezeten aan de rechterhand van de troon van God.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen