Boekbespreking

Het getuigenis van de kerk, Uitgave Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten, Woerden 1982, 156 blz.

Dit boek (paperback) bevat de volgende hoofdstukken: Athanasius en de Drieëenheid (C. J. Meeuse), Genade, Augustinus' antwoord aan het Pelagianisme (B. van Ojen), Anselmus en de verzoening (I. A. Kole), Luther en de rechtvaardiging (ds. D. Rietdijk), Johannes Calvijn en de kerk (H. Lenselink), Gomarus en de predestinatie (ds. J. J. van Eckeveld), Voetius en de wetenschap (J. H. Mauritz), Smytegelt en de bevinding (ds. A. Moerkerken), Comrie en het geloof (drs, A..Vergunst). Boston en het genadeverbond (ds. C. Harinck), Kohlbrugge en de heiligmaking (C. Bregman) en De grote ontsporing: de moderne theologie (dr. P. C. Oele).

Men volgt in al deze bijdragen steeds het volgende schema. Eerst wordt wat verteld van de kerkhistorische figuur die men aan de orde stelt. Soms is dat enkel een bepaald boek van deze figuur, of een fragment uit zijn levensgeschiedenis. Dan trekt men de lijn door naar het heden; de een doet dat historisch, de ander doet het door eigen opvattingen ten beste te geven. Aan het slot van elk stuk staan wat Gespreksvragen. Het boekje is nl. in de eerste plaats geschreven voor het jeugdwerk.

Dat laatste: geschreven voor de jeugd, bepaalt ook sterk het karakter van het boek. Het is eenvoudig, min of meer populair.

Wij waarderen deze opzet en aanpak. Zo tracht men althans iets van de rijkdom van de geschiedenis van de kerk onder de jeugd te brengen. Met de* weergave van de historische gebeurtenissen hebben wij ook geen moeite. Elke auteur heeft getracht over zijn figuur wat zinnigs te zeggen.

Als wij met bepaalde stukken toch wèl wat moeite hebben, dan zit dat in hetgeen sommige auteurs aan eigen opvattingen en gedachten er in gelegd hebben. Maar dat geldt in ieder geval niet van de stukken van de predikanten Van Eckeveld en Rietdijk en de heren I. A. Kole en J. H. Mauritz. Ook voor verschillende andere bijdragen hebben wij waardering. Het minst vielen er bij mij in de stukken van B. van Ojen en de predikanten Vergunst, Moerkerken en Harinck. In het stuk van Moerkerken vindt men weinig over Smytegelt en veel van Moerkerken zelf-is dat de bedoeling van een boek als dit? Terwijl (terecht) op Augustinus en Kohlbrugge, zij het voorzichtig, enige kritiek wordt uitgebracht, mist men dat ten enenmale bij figuren als Smytegelt, Comrie en Boston. Hadden niet ook zij hun beperktheden en eenzijdigheden? Zij zijn toch niet canoniek? Waren er niet, bijv. bij Comrie stcikfilosofische invloeden, die door Kersten zijn overgenomen? Door Harinck worden naar alle kanten klappen uitgedeeld en worden ruwweg knopen doorgehakt, maar een échte oriëntatie aan de verbondsleer der reformatoren mis ik. Boston stond in een zeer bepaalde traditie ten aanzien van de leer van het verbond. De verbondsleer van Calvijn, en vele van de alleroudste gereformeerden was bepaald anders.

Een trek die bij sommigen in dit boek heel sterk naar voren treedt, is het verzet tegen de voorwer-pelijkheid. Ik erken: dat heeft zijn goed recht! Maar: er is ook een onbijbelse en schadelijke bevindelijkheid, en dat vergeten deze scribenten dan. De ware bevinding staat niet vijandig tegenover het Woord en de beloften Gods, die ons in het verbond der genade geschonken zijn, maar vindt daarin juist haar rust en zekerheid.

Ik meen bespeurd te hebben dat een aantal auteurs in dit boek daar enig begrip' van hebben, maar het geldt niet van alle. Wij zeggen dit niet om dit werk af te breken, integendeel, maar om te stimuleren, onder andere tot voortgaand kerkhistorisch en dogmatisch onderzoek.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen