Een hart gebroken

De geschiedenis van Handelingen, heilsgeschiedenis, gaat voort. Vorige week stonden we stil bij de bekering van de kamerling uit het verre zuiden. Hij was er één van de velen die tot het geloof komen. Het baanbrekende werk van de Geest laat zich overal zien en horen. Maar temidden van de blijdschap hierover is er ook een andere kant: de vijandschap. De satan heeft zijn aanval op de kerk ingezet. En Saulus, blazende nog dreiging en moord. Zo immers zet Handelingen 9 in. Het is waar dat de Naam van Christus vele harten heeft aangegrepen en velen tot discipelen gemaakt heeft, maar tegelijk is het een levensgevaarlijke zaak deze Christus te dienen. Zie maar hoe Saulus er op uit trekt. Tandenknarsend. Mannen en vrouwen zoekend. Zijn vijandschap was aangewakkerd nadat hij bij de steniging van Stefanus gniffelend had toegekeken, maar geïrriteerd werd door de glans op het gezicht van Stefanus, die sprak van een geopende hemel, waar hij de Zoon des Mensen zag staan aan de rechterhand Gods. Hoe kon hij zo over die gekruisigde Jezus spreken.

Saulus zou die gedachtenspinsels wel eens even uitroeien. En met de aanbevelingsbrieven op zak zet hij koers naar Damascus dat zo'n beetje vluchtelingencentrum aan het worden is, nu het die-van-die-weg (zo typeert Lukas de gedachten van de Joden over hen raak) in Jeruzalem te heet onder de voeten wordt. Saulus, één uit het geslacht van Benjamin. Had vader Jakob het op zijn sterfbed al niet gezegd: Benjamin zal als een wolf verscheuren! Wel, in Saulus wordt het vervuld. Met de hete adem van zijn lippen zal hij Gods volk bedreigen.

Maar Saulus had niet gerekend met de adem van Gods lippen, met de reuk van de Heilige Geest, Die zelfs de grootste der zondaren nog te machtig kan worden. Want daar op die weg naar Damascus gebeurde het. Een schitterende lichtflits, een stem die klinkt, en in een ogenblik tijd ervaart Saulus dat hij toch te doen krijgt - nee, niet 'met dié Jezus van Nazareth en Zijn volgelingen' - maar met de verhoogde Christus, Die Stefanus had gezien. En waar Saulus zijn tanden over geknarst had. Die verhoogde Christus, Die hij had afgewe­zen maar Die hij niet kon afwijzen. Want hij kreeg er mee te doen. Zijn stem, Zijn Woord, dat sprak hem aan. Saul, Saul, wat vervolgt gij Mij! Het was die stem die hem in een ogenblik tijds neerwierp voor de Eeuwige, de Opgestane. Die stem deed hem buigen voor Gods Almacht, die stem stelde hem voor de rechterstoel Gods waar Saulus zelf op dacht te zitten, met aanbevelingsbrieven uit Jeruzalem in zijn zak.

De hemel opent zich. En dan? Dan wordt Saulus niet geprezen voor zijn ijver. Vanuit zijn eigen standpunt en gevoel gaf hij zich immers op en top voor de dienst des Heeren. Vanuit zichzelf, ... ja wij die achter de geschiedenis van Saulus staan weten wel beter. Maar vanuit onszelf? Natuurlijk is er dit verschil dat Saulus Jezus van Nazareth niet erkende als de beloofde Messias en dat wij dat verstandelijk wel doen. Maar verder? Aanbevelingsbrieven hebben we genoeg. Nee, hier wordt de zondaar, Saulus, ikzelf, geenszins geprezen. Ook wordt hij niet zachtjes terecht gewezen. Hem wordt geen ultimatum gesteld dat hij niet moet proberen een van Gods Volk aan te raken. Nee, Saulus wordt een onverbiddelijk halt toegeroepen. Aan hem wordt niets van zijn eigen werk voorgehouden. Het wordt hem uit handen geslagen. Maar Gods werk, in Jezus Christus wordt hem voorgehouden. En dan gaat Saulus onderuit. De lastbrieven worden hem ontrukt, de schuldbrief wordt hem aangereikt. 'Wat vervolgt gij Mij.' Diep in zijn hart een vijand van vrije genade. Niet Gods wegen volgde hij die hij met zijn goed verstand aan de voeten van Gamaliël had geleerd, maar eigen wegen.

Lezer, herkent u hierin uzelf. Van zulke opzienbarende bekeringen horen we niet elke dag, zelfs in de Schrift maar weinig. Dat behoede ons ervoor hierin de wet voor te schrijven. Maar leidt de Heere niet steeds weer Zijn volk zo tot Zich, door de als een schuldige voor Hem te doen buigen. Saulus kwam in het stof terecht van de weg naar Damascus. Niet ieder komt zo letterlijk in het stof terecht. Maar hebt u op uw eigen plaats al eens gebogen voor de Heere. Midden in 't stof van uw eigen zonde, uw eerzucht, uw hoogmoed, van uw verzet tegen vrije genade. Van eigen werk, inzet voor de dienst des Heeren. Alles slechts schuldbrieven in plaats van lastbrieven als de Heere er Zijn licht op laat schijnen. Een Saulus-bekering hebt u misschien nooit meegemaakt, maar hoevele roepstemmen Gods zijn er al op uw weg geplaatst? Dat de Heere u tegenkwam in uw zondige wandel. En Hij Zijn eigen Woord voor u plaatste. We liepen er wellicht vaak omheen. De Heere plaatste Zijn eigen Zoon voor ons. In de prediking. 'Ik ben Jezus Die gij vervolgt.' Het kruis! Gods Zoon met schuld beladen! We liepen er vandaan. We 'vervolgden' onze weg. Als vervolgers. Geen boodschap. We wisten het mooi te zeggen: een mens is niet zo gauw getrokken en ontdekt aan zichzelf. Hoe waar is het wat tegen Saulus verder klonk: 'Het is u hard de verzenen tegen de prikkels te slaan. Hier gebruikte de Heere het beeld van een os die voor de wagen liep. Vanwege zijn mogelijke tegenstribbelen werd er achter de os een stok bevestigd met prikkels. Verhief hij zijn poten naar achteren, sloeg hij met de de verzenen, de hielen, achteruit, dan deed het des te meer pijn. Beeld van de wederstrevige zondaar. Saulus liet zich vallen. Hij moest wel, kon niet anders, maar daarbij liet hij zich vallen in de handen van de levende Christus. En hij liet zich leiden door het Woord van Jezus Christus. Zie maar in het vervolg op de tekst. Wat wilt Gij dat ik doen zal. Ja, zo worden mensen bekeerd. Die zich vallen laten in Gods handen. Die luisteren gaan naar Zijn Woord. Het Woord grijpt aan en in! En dat is de opvallende ondertoon - of moeten we beter schrijven: boventoon - bij al de bekeringsgeschiedenissen in het boek Handelingen: Het in het leven ingrijpende Woord van God. Het Woord dat alles verandert en alles op z'n kop zet. Het Woord dat geen spaan heel laat van alle eigen vonden en werken. En 't Woord dat Christus alleen verkondigt. Dat is het, als de Heere komt met Zijn Woord. Ja, het valt ons telkens weer op: dat heeft onmiddellijk gevolgen. Dat gaat niet langzamerhand, zoetjesaan. Maar onmiddellijk. Want Saulus wordt be-keerd. Om-ge-keerd. Van top tot teen. En Saulus geeft zich. Helemaal. Want heel zijn vurige karakter, waarmee hij een ijveraar naar de wet was, daarmee zet hij zich straks opnieuw in. Niet om brieven mee te nemen ter aanbeveling, maar om zelf brieven te gaan schrijven. Brieven die getuigen zijn van de reddende genade van Jezus Christus. Want het blijft een onuitsprekelijk wonder dat de Heere naar zulk een zondaar nog om wilde zien. Wat is de Heere dan nog bezig! Zijn Woord kan niet genoeg gepredikt worden. Zijn aandrang kan niét groot genoeg zijn. Dat u maar vallen mag. Met alles van uzelf. Want dan wordt Hij gezien. En groot gemaakt. Wil dan toch niet stug gelijk een paard weerstreven...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen