Opwekking en wij

Terug naar onszelf

In de vorige artikelen ging het over opwekking in Europa en in andere werelddelen. In beknopte vorm gaf ik door wat ik hoorde op de conferentie over opwekking, Oxford 1982.

De Heere leeft en werkt, ook in onze tijd. Geestelijke opwekking behoort niet slechts tot het verleden. God geeft dit ook vandaag. Er zijn oog- en oorgetuigen van; mensen die er zelf bij geweest zijn en die het zelf ervaren hebben. Hoe ook oordelen over één en ander, ontkennen kunnen we dit niet. Door deze berichten worden wij teruggeworpen op onszelf: Wie zijn wij? En hoe is bij ons het geestelijke en kerkelijke leven? Wij, in het westen, leven niet in een bloeitijd van geloof en kerk. Zijn er bij ons niet meer tekenen van achteruitgang en verval dan van geestelijke opwekking? Wij zijn dankbaar en blij, wanneer we tekenen van meeleven en opleven in de gemeente zien. Van tijd tot tijd horen we, dat er mensen tot geloof en bekering komen en dat er geestelijke doorbraak is. De dag van de kleine dingen mogen en willen wij niet verachten. Maar blijft het werk van de Geest niet veelal beperkt tot weinigen? Waar komt een christelijke gemeente in haar geheel onder het beslag van Gods Geest en Woord? Waar is er geestelijke opwekking vernieuwing in het volksleven, weten we eigenlijk maar van geestelijke opwekking uit het verleden en niet uit het heden in eigen omgeving? Onze geestelijke en kerkelijke armoede mag ons wel heel bescheiden maken. Kennen wij de Pinkstergeest en het Pinksterleven, persoonlijk en gemeentelijk? Ik heb de indruk, dat we de ingezonkenheid van het geestelijk en kerkelijk leven aardig gewend zijn geraakt. Wanneer er veel activiteiten in de gemeente zijn, die behoorlijk draaien, mogen we dan al niet tevreden zijn? Verwachten wij meer? Bidden wij om meer? Volgens Jonathan Edwards (1703-1758), die zelf een opwekking heeft meegemaakt en veel over dit onderwerp heeft geschreven, worden de meeste zondaren toegebracht tot de gemeente, die zalig wordt, in tijden van opwekking. In de tijd tussen opwekkingen worden er weinigen toegebracht. In tijden van opwekking is de gemeente echt gemeente naar Gods bedoeling. Zijn wij een abnormale situatie niet als normaal gaan beschouwen?

Terug naar de Bijbel

Op de conferentie in Oxford miste ik lezingen over de Bijbelse fundering van geestelijke opwekking. In de Engelssprekende wereld is opwekking (revival) blijkbaar zo'n bekend onderwerp, dat men deze Bijbelse fundering blijkbaar bekend veronderstelt. Toch zullen wij alle opwekkingen uit het verleden en in het heden moeten toetsen aan de Heilige Schrift.

Uit het Nieuwe Testament blijkt, dat Pinksteren een doorgaand gebeuren is. In dit opzicht is dit heilsfeit anders dan de andere heilsfeiten. Het werk van de Heere Jezus wordt ons toegerekend, maar de Heilige Geest vervult ons en woont in ons. Daarom lezen wij in het boek Handelingen en in de Brieven over een steeds opnieuw vervuld worden met de Heilige Geest. Het 'eenmalige' van het Pinksterfeest in Jeruzalern betekent niet, dat de Heilige Geest niet opnieuw zou kunnen worden uitgestort. Wat eenmaal voor het eerst gebeurde, kan opnieuw plaatsvinden. Het boek Handelingen en de kerkgeschiedenis leggen daar bewijs van af. Het komt er dan wel op aan om te ontdekken wat het meest eigenlijke van Pinksteren is. Is dat niet het overtuigende werk van de Heilige Geest, waardoor zonde en genade een levende werkelijkheid worden? Op Pinksteren werden de discipelen opgewekt door de vervulling met de Heilige Geest en de menigte ontwaakte uit de geestelijke dood.

Christus werd verheerlijkt en de gemeenschap der heiligen bloeide. De gemeente werd gevormd, opgebouwd en uitgebreid. De omgeving was onder beslag van wat er gebeurde.

De prediking en het onderwijs van de apostelen namen een grote plaats in. De begeleidende tekenen komen op de tweede plaats. In Pinksteren, verstaan vanuit het hart van het Evangelie: de Heere Jezus Christus en Zijn werk, is ons een goede maatstaf gegeven. In elke echte opwekking zal het gaan om de beleving van zonde en genade: verbrokenheid van het hart en een roemen van Gods genade in de Heere Jezus Christus. Aan de vruchten zal de boom van de opwekking gekend worden: een leven tot Gods eer en in liefde met de naaste.

Weg tot opwekking

Uit de verschillende berichten wordt duidelijk, dat aan opwekking 'kerkelijke' Godskennis en zelfkennis voorafgaat. Er ontstaat verontrusting over de geestelijke en kerkelijke situatie, waarin men zich bevindt. De geestelijke en kerkelijke nood wordt gezien en ervaren als schuld tegenover de Heere. Dit leidt tot gebed, persoonlijk en in kleine kring. God hoort en verhoort dit gebed op Zijn tijd en op Zijn wijze. Op het onverwachts komt de Heere met de krachtige werking van Zijn Geest. Uit de geschiedenis en uit opwekkingen in het heden blijkt, dat God vaak mensen-van-buiten wil gebruiken om Zijn gemeente tot opwekking te brengen. Zo valt de mens zelf ertussen uit en ontvangt God alleen de eer en alle eer.

Wij kunnen geen geestelijke opwekking maken. We kunnen ons echter wel bezinnen op de geestelijke en kerkelijke situatie, waarin we ons bevinden. Dan is er voldoende stof voor gesprek en voor gebed. Bezinning en gebed zijn eenvoudige middelen, die beproefd zijn gebleken. Wanneer ambtsdragers en gemeenteleden zich samen gaan bezinnen op de geestelijke en kerkelijke nood van onze tijd en daar samen voor gaan bidden, dan zal de Heere op Zijn tijd opwekking geven. 'En Mijn volk, waarover Mijn Naam genoemd wordt, zich verootmoedigt en bidt, en zij Mijn aangezicht zoeken, en zich bekeren van hun boze wegen; zo zal Ik uit de hemel horen, en hun zonden vergeven en hun land genezen' (2 Kron. 7 : 14).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen