Ter nagedachtenis aan ds. M. van Rennes (1922-1983)

Dinsdag 26 juli werd onverwachts ds. Melis van Rennes uit het leven weggenomen door een verkeersongeluk. Verslagenheid was er bij zijn vrouw en kinderen, maar ook in de bredere kring van vrienden en kennissen. Ik denk daarbij ook aan de drie gemeenten, die hij mocht dienen: Rouveen, Streefkerk en Oud-Beijerland. De Heere heeft Zijn dienaar tot Zich genomen. Zijn dienaar, verbi divini minister - dat was hij. Als zodanig blijft de herinnering aan onze overleden ambtsbroeder levendig. Hij heeft in de verschillende gemeenten het Woord mogen bedienen. En op de laatste zondag van zijn leven heeft hij dat nog mogen doen in Rouveen, zijn eerste gemeente.

Dienaar van het goddelijk Woord te zijn, dat was de begeerte, die de Heere al jong in zijn hart legde. Met warmte sprak onze collega over wat hij van zijn ouders en de kring van kennissen in Zeist geleerd had van de wegen die de Heere met Zijn volk gaat. Opvallend was daarbij, dat er getuigd werd van de zegen, ontvangen onder de bediening van Woord en sacramenten. Dit was mede het middel, waardoor al jong de begeerte ontstond in het hart van collega Van Rennes om in het predikambt te mogen staan. Die begeerte heeft de Heere vervuld. Wie hem van nabij kende, wist hoezeer de bediening van het Woord hem lief was. Door zijn zwakke gezondheid moest hij vervroegd emeritaat aanvragen. Dat viel hem zwaar. Toch was hij dankbaar, dat hij tijdens de 2 jaren van zijn emeritaat nog vele malen kon voorgaan.

Kenmerkend voor zijn prediking was, dat hij graag het volle licht liet vallen op Christus en Zijn borggerechtigheid. Treffend kwam dat uit in zijn afscheidspreek in Oud-Beijerland, waarbij de tekst was II Cor. 4 : 7 : we hebben deze schat in aarden vaten. De dienaar zal met het ambt nooit iets mogen worden, Gode alleen de eer - zo sprak hij daarbij.

Inderdaad, dat was ook onze vriend en collega: een zwak en gebrekkig mens. Hij leerde dat dieper in de loop der jaren. Toch mogen we weten, dat de prediking en het pastoraat van coll. Van Rennes tot zegen geweest zijn in de gemeenten, die hij diende. Hij gevoelde zich onder de prediking nauw verbonden met allen, die heilbegerig luisterden. Menigmaal getuigde hij, hoe hij zelf tijdens de prediking bediend werd uit de volheid van genade in Christus. Zelf ondervond hij, hoe de Heere werkte in de lijn der geslachten, krachtens Zijn verbond. In die weg onderwees hij de catechisanten in de catechismus. Maar zo stond hij ook als man en vader in zijn gezin. Vandaar zijn grote zorg voor het onderwijs van de kinderen der gemeente en van zijn eigen kinderen. Zo leeft de herinnering aan vader bij zijn kinderen voort. We denken hierbij ook aan mevrouw Van Rennes. Ze heeft - op de achtergrond - veel voor haar man mogen betekenen. Ze heeft hem zoveel mogelijk bijgestaan, vooral in de laatste langzamerhand steeds moeilijker wordende jaren van zijn leven. Moge de Heere haar nu sterken met de kinderen om verder te gaan zonder hem, die hun lief was. Bij al de droefheid mag er toch ook de troost zijn, dat de Heere zelf hem heeft thuis gehaald. Hier kreeg hij steeds meer last van moeheid. Hier leed hij aan veel in de kerk, waarvan hij wist dat het in strijd was met Gods Woord. Hier leed hij aan de verdeeldheid binnen de gereformeerde gezindte. Maar nu is hij uitgegaan in de sabbatsrust, die er over blijft voor het volk van God.

'Zalig zijn de doden, die in den Heere sterven, van nu aan. Ja, zegt de Geest, opdat zij rusten mogen van hun arbeid en hun werken volgen met hen' (Openb. 14 : 13).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen