Herauten van de Koning

Hemelvaart is het kroningsfeest van de Heere Jezus Christus. Hij vaart op vol eer om aan Gods rechterhand die dingen te regeren. Hem is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Het welbehagen des Heeren gaat door Zijn hand gelukkig voort. Daartoe gebruikt Christus mensen, die Zijn Woord verkondigen. Wanneer Zijn discipelen bij de hemelvaart van hun Heere op aarde achterblijven, hebben ze de belofte van de Heilige Geest ontvangen. Die op Pinksteren zal worden uitgestort. Maar tegelijk weten ze ook, wat straks hun opdracht zijn zal. Christus roept hen om Zijn herauten te zijn, die Zijn woord de wereld in dragen.

Die opdracht geldt vandaag nog. In Zijn Naam moeten gepredikt worden bekering en vergeving der zonden. Christus zendt Zijn knechten uit om het evangelie te verkondigen. Het griekse woord voor prediken verwijst naar het werk van een heraut, die de boodschap van zijn koning aan het volk overbrengt. Dat gebeurt luidop, met het gezag van zijn meester. Omdat zijn boodschap in de naam des konings is, heeft het woord kracht. Dat geldt overal, waar Gods Woord wordt gepredikt. De ten hemel gevaren Koning laat Zelf Zijn heilsboodschap uitroepen. Dat is een teken van Zijn genade. Hij is op ons leven uit. Ze moeten gepredikt worden. Dat woord wijst naar het welbehagen van de Heere, de vrije gunst die eeuwig Hem bewoog. Die verkiezing komt uit in de roeping, die geschiedt door de prediking. Daar werkt de Heilige Geest en wordt Gods Kerk gebouwd in het allerheiligst geloof. Daarom mag het ons altijd weer verwonderen, wanneer het Woord wordt verkondigd. Dat is een teken van de trouw en de heilswil van God. De Heere Zelf staat achter de prediking. Het gebeurt immers in Zijn Naam, dat wil zeggen; in Zijn volmacht en naar Zijn opdracht. Dat geeft de prediking haar diepe ernst. Het gaat daar over het scherp van de snede: eeuwig wel of eeuwig wee. Wie het Woord verwerpt, zoekt de dood, maar wie het aanneemt door het geloof ontvangt het leven. Dat wordt nog duidelijker, wanneer we letten op de betekenis van Christus' Naam. Daarin is alles samengevat wat wij nodig hebben om zalig te worden. In Zijn Naam openbaart Hij Zich als de Zaligmaker van zondaren. Ieder die Hem kent, weet welke kracht die Naam heeft. Hij is als een sterke toren, waarin een mens zich verbergen kan voor allen zijn echter de twee polen waartussen het vuur van de Heilige Geest overspringt. Tegen de donker achtergrond van de schuld blinkt de goedheid van Christus het meest. De herauten van de ten hemelgevaren Koning hebben de roeping alles op te ruimen en neer te slaan, wat Hem in de weg staat. Maar tegelijk moeten ze voortdurend naar Hem verwijzen: Zie het Lam Gods, dat de zonden der wereld wegneemt. We mogen voluit de vergeving der zonden verkondigen aan ieder die zich bekeert. Nooit spreken we te groot over de kracht van Christus' bloed. Het reinigt immers van alle zonden. Wie de boodschap van vergeving hoort, mag weten, dat hem geen mensenwoord verkondigd wordt, maar het evangelie van de grote Koning Jezus Christus. De Heilige Geest doet het doorklinken tot in het hart, zodat we door het geloof leren belijden: Ik heb het zelf uit Zijn mond gehoord. Er gebeuren dus grote dingen, waar Gods Woord wordt gepredikt. Daar komen alle stukken van het geloof aan de orde. Centraal staan telkens weer deze hoofdzaken: bekering en vergeving der zonden. Alleen de vraag is, aan wie dit verkondigd moet worden. Mag men zo maar vrij-uit spreken over vergeving? Moeten wij niet uitgaan van Gods verkiezing en alleen hen aanspreken, die zich van God verkoren weten? Opvallend is, wat Christus hier Zelf aan Zijn discipelen opdraagt. Hij spreekt van het goddelijk moeten, van Gods Raad, maar tegelijk van het goddelijk mogen, in het aanbod der genade. Het evangelie moet gepredikt wordt aan alle volken, beginnend te Jeruzalem. Heel de wereld moet weten, dat Jezus leeft. Iedereen heeft bekering en vergeving der zonden nodig. Daarbij sluit de Heere ook Jeruzalem in. Het werk van de discipelen moet er zelfs beginnen, hoewel Jeruzalem de stad is, die de profeten doodde en stenigde en Christus aan het kruis bracht. De Heere zet Zijn werk in, waar de toestand het meest hopeloos lijkt. Zijn Woord doorbreekt orthodoxe verstarring en vijandschap. De Heere schrijft Jeru­zalem niet af, maar gedenkt aan Zijn verbond. Daarom moet Israël bij voortduur , met het evangelie confronteerd worden. Maar van daaruit gaat het Woord de wereld in. Allen die de Koning van hemelvaart niet kennen moeten de blijde boodschap horen. Pinksteren zal deze opdracht nog eens extra onderstrepen. De grenzen worden doorbroken. Nabij en ver, ieder moet van Christus weten.

Die opdracht blijft nog steeds gelden voor de kerk van Christus. Daarbij hebben wij niemand af te schrijven. Jeruzalem én de volken, dat wil ook zeggen: Israël, heel de gemeente van Christus en allen die buiten zijn. Het roept ons op de Naam van de Koning groot te maken, anderen te winnen voor Zijn dienst. Tegelijk komt de vraag: Is Hij uw Koning al geworden? Kwam het bij u tot bekering en leerde u de vergeving der zonden kennen? Of deed het Woord u geen nut, omdat het niet met geloof gemengd was? Wie zich stoot aan het evangelie, houdt alleen de dood over. Maar wie buigt en met een verbroken hart bidt om genade, leert ook belijden: Ik geloof de vergeving der zonden. Dat maakt ieder die gelooft tot een heraut, die de boodschap van zijn Koning met blijdschap uitdraagt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen