Niet voor gezonden, maar voor zieken

Levi, de tollenaar, is door de Heere geroepen: Volg Mij, en hij is opgestaan, heeft zijn kantoor gesloten en is Jezus gevolgd. O, wonder van genade en barmhartigheid. Hij is er zo vol van, dat hij uit dankbaarheid een grote maaltijd aanricht, zijn vrienden en collega's uitnodigt, om hen deelgenoot te maken van de grote genade, die hem ten deel gevallen is. En ook Jezus is genodigd. Dit tot grote ergernis van de Farizeeën en Schriftgeleerden.

Al lange tijd hebben zij Jezus gevolgd, en nauwkeurig gelet op Zijn woorden en werken. Van dag tot dag hebben zij Hem geschaduwd, alleen schuilen in Zijn schaduw, de toevlucht zoeken bij Hem willen ze niet. Daar achten zij zich te hoog en te goed voor. Zij kunnen hun ergernis over het aanzitten van de Heere Jezus in dit gezelschap niet voor zich houden, en komen er mee bij Zijn discipelen. De spot snijdt door hun woorden, als zij opmerken: Wat is het, dat Hij (en we horen de minachting er in doorklinken) met de tollenaren en zondaren eet en drinkt? Wat een kritiek! Maar laten we hiermee eens inkeren tot onszelf. Wat zouden wij zeggen, als we Jezus zouden zien aanzitten met drugsverslaafden en allen, die zich begeven aan de rand van de samenleving? Zouden wij ook onze schouders er niet over ophalen? Toch zou het in-en indroevig zijn zo'n houding aan te nemen. Het zou een teken zijn, dat we nog niets verstaan hebben van het Middelaarswerk van onze Heere, Die gekomen is om zondaars te redden uit de macht van zonde en dood.

Het gaat er niet om, dat wij, evenals de Farizeeën en Schriftgeleerden loeren op Jezus. Want terecht heeft iemand opgemerkt: Zolang zij op de loer liggen, liggen zij nog niet op de vloer (in aanbidding). De Heere Jezus heeft vanaf de maaltijd het gesprek aangehoord, en richt zich nu tot hen met de woorden: Die gezond zijn, hebben de medicijnmeester niet van node, maar die ziek zijn.

De Heere Jezus spreekt hen aan als: gezonden. Zo dachten zij immers zelf. Lucas 18 zegt het zo, dat zij meenden bij zichzelf rechtvaardig te zijn en de anderen niets te achten. Zij hadden niemand nodig en meenden door hun stipt volbrengen van de wet voor God te kunnen bestaan. Hadden zij met de Schriftgeleerden maar meer geluisterd naar de Schrift. Dan hadden zij het kunnen weten. Zij waren niet gezond, zij waren ziek, doodziek, ja nog erger: dood, in zonden en misdaden. Zij hebben hun 'gezondheid' zich alleen maar ingebeeld.

En wij, hoe staat het met ons? Het zou toch kunnen zijn, dat we de houding van de Farizeeën en Schriftgeleerden zouden oordelen en veroordelen, en toch in hetzelfde oordeel vallen. Willen we ook niet graag zelf wat bijdragen tot onze zaligheid? Het te moeten hebben van genade en genade alleen is een uitermate moeilijke les. Zeker, als rechtzinnigen beamen we dit leerstuk wel, maar de praktijk is zo moeilijk. Daar moet de Heere Zelf aan te pas komen door het werk van de Heilige Geest. Tegenover de Farizeeën en Schriftgeleerden, die door de Heere bestempeld worden als gezonden, spreekt Hij nu over de tollenaars en zondaars als zieken, die de medicijnmeester nodig hebben.

Zonde is hier een ziekte, waarvoor vanuit de mens gezien, geen genezing is. Het is een dodelijke ziekte, waaraan we sterven moeten, en zo de Heere er niet aan te pas komt, voor eeuwig van Hem verstoten zijn. Dit is heel wat anders, dan wat men vandaag wel eens hoort. Dan is het, dat de zonde nu eenmaal bij de mens behoort. Je bent nu eenmaal zo, en maak je daar maar niet te druk om.

Neen, zegt de Heere, de zonde is heel ernstig te nemen. We zijn ten dode opgeschreven. De-bezoldiging der zonde is de dood! En om zulke ten dode opgeschreven mensen te helpen is de Heere Jezus juist gekomen. En dan is het een rijke troost, dat voor Hem geen geval hopeloos is. Niemand is nog ooit beter geworden door bij deze Medicijnmeester weg te blijven. Daarom hebben wij Hem al nodig leren krijgen? Want wie tot Hem de toevlucht neemt, zoals de dichter van Psalm 116 dit belijdt:

'Ik lag gekneld in banden van de dood, daar d'angst der hel mij alle troost deed missen.

Ik was benauwd, omringd door droefenissen, maar riep den Heer' dus aan in al mijn nood:

'Och, Heer', och wierd mijn ziel door U gered!'

die zal ervaren: Toen hoorde God. Hij is mijn liefde waardig.

Hiertoe is toch de Heere Jezus gekomen. En het medicijn, dat Hij reikt, voor deze dodelijke ziekte, is Zijn bloed. Zijn dierbaar bloed, gestort op Golgotha. Zijn bloed, dat reinigt van al onze zonden. Met recht heeft Hij dan ook bij Zijn vleeswording de naam: Zaligmaker ontvangen. Want Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden. En in deze weg van lijden en sterven, heeft Hij het recht Gods, dat door onze zonden geschonden was, hersteld, en mag de toegang tot het Vaderhuis en Vaderhart openstaan voor hen, die weten, dat zij ziek zijn.

Daarom: wie zijn wij? Menen we nog tot de gezonden te behoren, die geen Medicijnmeester nodig hebben? Vraag dan toch de Heere, dat Hij uw ogen opene, opdat gij hier en nu nog moogt bedenken, wat tot uw eeuwige vrede dienende is. Leef niet voort in de valse rust van vrede, vrede en geen gevaar.

Gelukkig als we door de genade van de Heilige Geest ons hebben leren zien als zieken, als dodelijk zieken, en in Hem gevonden hebben de vrede Gods, die alle verstand en begrip te boven gaat. Zodat we met Paulus kunnen belijden: 'Wij dan, gerechtvaardigd zijnde uit het geloof, hebben vrede bij God, door onze Heere Jezus Christus' .

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen