Aandacht voor doven (2)

(EEN VOORBEELD UIT DE PRAK­ TIJK)

Kerkdiensten voor doven

Zoals collega A. van Herk reeds aangaf, worden er sinds vele jaren aparte kerkdiensten voor doven gehouden. Soms op zondag, vaak op zaterdag. In Ede-Veldhuizen, waar een grote concentratie van doven is, worden deze diensten elke zondagmorgen gehouden in de kapel van De Gelderhorst. Het zijn officiële kerkdiensten, uitgaande van de vier in het vorige artikel genoemde kerken. Bij toerbeurt is één van de ouderlingen van onze wijk er 'ouderling van dienst' (eenmaal per maand). Als wijkpredikant leid ik er zo nu en dan ook zo'n dienst, als regel ook eens per jaar een Avondmaalsdienst.

Deze dovendiensten worden ook wekelijks vermeld in de kerkbode. Zodat ook zelfstandig wonende doven hiervan gebruik kunnen maken. Ik vraag me in dif verband wel eens af: Waarom lees ik in andere kerkbode's zo zelden de aankondiging van dergelijke kerkdiensten? Zijn we dan toch bezig om deze gehandicapte gemeenteleden 'weg te stoppen'? Of weten we als horende gemeente van het bestaan van deze dovendiensten niet eens af? In beide gevallen is er nog heel wat te verbeteren, dunkt me. Deze aparte diensten voor doven vervullen een belangrijke functie. Het Woord wordt verkondigd, de sacramenten bediend. En juist in deze kerkdiensten wordt de onderlinge gemeenschap heel sterk beleefd. Meestal volgt op zo'n zaterdagse kerkdienst ook nog een broodmaaltijd, bespreking van bepaalde zaken etc. Persoonlijk heb ik van deze dovendiensten in Ede en elders veel geleerd wat betreft de communicatie met doven. En hoe wezenlijk gemeenschap met elkaar is (in en rondom de kerkdienst), daarvan kunnen wij, horenden, nog heel wat van onze dove gemeenteleden leren!

Kerkdiensten voor doven én horenden

Toch kleeft aan deze diensten één bezwaar: de gehandicapte wordt op deze wijze weer extra geïsoleerd. Ze staan zelfs buiten de gewone samenkomst van de gemeente van Christus! En de horende gemeenteleden leven eraan voorbij. Daarom is het een verheugende ontwikkeling, dat steeds meer in allerlei gemeenten zo nu en dan een doven/ horenden-dienst wordt gehouden. Een gewone kerkdienst van de (wijk)gemeente, op de gewone tijd en plaats. De liturgie is ook die van elke zondag. Alleen 'technisch' houden we dan als gemeente rekening met onze dove leden, die in deze dienst aanwezig zijn. Ze zitten vooraan, er wordt gewerkt met een overhead-projector (zodat de te zingen liederen via een scherm zichtbaar worden). Als predikant spreek ik dan op halve snelheid, elke lettergreep articulerend, korte zinnen, en met ondersteunende gebaren. De jongere doven hebben deze gebarentaal

nauwelijks nodig. Zij kunnen gewoonlijk perfect liplezen. Maar oudere dove gemeenteleden, die in hun jeugd niet op een instituut geweest zijn of op latere leeftijd doof geworden, vinden 't wel erg fijn.

Terwijl de horende gemeenteleden zingen (normaal tempo), zeggen de dove kerkgangers het vers op. Een dove kan niet zingen. Maar zo mogen we toch als doven en horenden samen de lof des Heeren uit-zeggen. Na de kerkdienst wordt gewoonlijk een broodmaaltijd gehouden, waaraan diakenen en soms ook jongeren uit de gemeente dienstverlenend bezig zijn. Een prachtig stukje (jeugd)diakonaat!

En ook dan blijkt weer de hechte verbondenheid tussen dove christenen. Ze komen vaak uit verre omtrek naar deze diensten, uit verschillende kerkgenootschappen. Allerlei dingen, waar horende kerkgangers zich vaak druk over maken (wel of niet ritmisch zingen, welke bijbelvertaling, uit welke berijming gezongen wordt etc), ik heb nooit gemerkt dat dove gemeenteleden er een punt van maken. Voor hen is belangrijk, dat het Woord van God wordt overgebracht in'voor hen begrijpelijke taal. Ook iets om van te leren?

Persoonlijk ervaar ik deze 'gecombineerde diensten' als bizonder zegenrijk. Ik vind het telkens weer spannend om als niet-dovenpredikant (dus toch als 'amateur') zo'n dienst te leiden. Maar elke keer beleef ik het weer als een wonder, dat het mogelijk is om doven en horenden samen de Boodschap van Jezus Christus te mogen overbrengen. Ik zou dan ook een appèl willen doen op meerdere collega's om zich ook eens te wagen aan het leiden van zulke kerkdiensten. De interkerkelijke commissie (en de doven zelf!) willen u graag daarbij helpen. Mijn ervaring is: wie eraan begint, wordt zelf gezegend en verrijkt. En wat zou het fijn zijn, als de kerkeraden volop ruimte geven voor diensten van doven en horenden samen. Daarover nog wat meer in een volgend artikel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen