De kerk vóór de vakantie

Late Pinksteren

Dit jaar hadden we een late Pinksteren. Dat merk je ook aan de kerkelijke aktiviteiten. Bijbellezingen en bijbelkringen gingen wat langer door.

Vergaderingen ook. Maar dat scheelt slechts een paar weken. De maanden mei tot en met augustus vormen toch de meer rustige periode van het kerkelijk bedrijf Je merkt dat aan allerlei dingen. Er wordt minder vergaderd. De huisbezoeken zijn minder talrijk. Je merkt het ook aan de rubriek Vergader Varia in het RD. Oók duidelijk heel wat minder uitgebreid. Overigens heb ik bij deze rubriek weleens gedacht: wat zou Paulus daarvan vinden? '. Zou hij in het licht van Rom. 15 : 20 niet voor een aantal van deze door-de-weekse beurten hebben bedankt? Hoe dan ook, ook aan deze rubriek kun je het goed merken: e kerk is aan haar zomerslaap begonnen. Althans door de weeks.

Geen feestloze helft

Er is weleens gezegd: na Pinksteren begint de kerk aan de feestloze helft van het jaar. Tot kerst valt er niets meer te vieren. Nou ja, die vier adventsweken dan nog. Maar eigenlijk is het een halfjaar 'rustig'. Er gebeurt weinig. Maar, mag je dat wel zeggen? Belijden we niet elke zondag, dat na Pinksteren nóg een gedenkdag voor de kerk gaat komen? Christus' wederkomst. In de eerste eeuwen had deze gedenkdag in de zondagse liturgie een aparte plaats. Het gebed Maranatha, kom Heere Jezus. Het is tekenend voor het geestelijk leven dat dit gebed zo weinig wordt gehoord. Daarnaast hebben we dan ook nog de 'gewone' zondagse kerkdiensten. Die gaan door, ook in de tijd van de zomerslaap van de kerk. En als we daar wekelijks biddend naar toe leven, dan vormen ook de 'gewone kerkdiensten' toch een wekelijks hoogtepunt van het gemeentelijk leven. Tenslotte is iedere zondag voor de kerk een gedenkdag.

Maar het is een feit, in de zomermaanden is het op het kerkelijk erf rustiger dan in de andere maanden. En dat merken de dominee, de kerkeraad én de gemeente.

Dominee — seizoenarbeider?

Op Flakkee heb ik het nog een poosje meegemaakt. Het verschijnsel 'seizoenarbeider'. In de landbouw was voor veel mensen in de wintermaanden geen werk. Dus gingen zij jaarlijks voor een paar maanden 'in de WW'. Sommigen vonden dat prettig, maar de meesten niet. De verdiensten waren minder. En bovendien, het geeft geen prettig gevoel om jaarlijks een paar maanden 'onbruikbaar' te zijn. Soms voel je je als predikant ook 'seizoenarbeider'. In de wintermaanden (en daar horen dan ook wel de herfst-en de lentemaanden bij) vaak overbezet. Avonden te kort. Bij het bezoekwerk altijd het gevoel: eigenlijk had ik ook bij die en die nog langs willen gaan. Zoeken naar gaatjes in je agenda. Vaak op gespannen voet met 'het ambt in eigen gezin'.

En dan de zomermaanden. Zomaar een avond thuis. Ook overdag niet leven 'als een schichtige haas'. Gaat een dominee in de zomermaanden 'in de WW? Meer tijd om te Werken met het Woord? Meer tijd om te Wandelen in plaats van te rennen door de dagen? Meer tijd om na te gaan: waar Wonen eigenlijk mijn gemeenteleden en dan vooral: waar wonen ze geestelijk? Komen de preken wel aan, of waaien ze over? Is er iets te zien van geestelijke groei, in de diepte, in de breedte? En hoe is dat in je eigen leven? Zo worden het profijtelijke maanden, ook voor deze seizoenarbeider.

De kerkeraad in zomertooi

Niet alleen voor de predikant, ook voor de kerkeraad zijn de maanden mei tot en met augustus anders dan anders. Er wordt minder vergaderd. En daardoor zijn er ook vaak minder spanningen. Want kerkelijke vergaderingen roepen vaak meer spanningen op, dan waarvoor ze bedoeld zijn. Vaak is het huisbezoek ook al beëindigd, en dat is jammer, want daardoor wordt het contact met de gemeente toch wat afstandelijker. En ook 's zondags mis je in de consistorie regelmatig een aantal broeders. Soms, omdat ze met vakantie zijn, soms omdat ze gewoon bij hun gezin in de kerk zitten. Regelmatig komen er voorgangers van elders, omdat de eigen dominee er niet is. En vooral als de eigen voorganger met vakantie is, blijkt hoezeer onze kerk nog steeds een dominees-kerk is. Soms dankzij de dominees, die zo moeilijk iets uit handen kunnen geven, soms ondanks de dominees, die zo graag zouden zien dat er van kerkeraadsleden wat meer initiatief en leiding zou uitgaan.

Toch wil ik niet graag alleen maar negatieve dingen zeggen over de kerkeraad. Vaak blijkt juist in de 'stille maanden' van het kerkelijk jaar, hoeveel er soms door verschillende broeders gedaan wordt (in de vrije tijd, maar soms ook in de eigen werktijd) om het kerkelijke leven gaande te houden.

Het uitnodigen van de gastvoorgangers, en de herbergzaamheid. Het vervangen van de koster. Het meeleven met gemeenteleden voor wie de stille maanden juist de moeilijke maanden zijn. Of daar, waar onverwachte zorgen of verdriet binnenkwam. Ook kerkeraadsleden krijgen de gelegenheid om in deze maanden te laten zien, dat de Heere hen gesteld heeft in het ambt, niet voor een beperkt aantal maanden per jaar.

De wisselende gemeente

In de zomermaanden vertoont ook de gemeente een ander beeld dan anders. Regelmatig mis je 's zondags meelevende gemeenteleden. Soms hele gezinnen zijn weg. Jaren geleden was ik eens in een kerk, waar in de hal een kaart hing van Europa. Gemeenteleden werden uitgenodigd om een vlaggetje te plaatsen bij de plaats, waar zij met vakantie gingen. Je kon ook een kaart meenemen, met een groet in verschillende talen vanuit de eigen gemeente aan de gemeente in het vakantiegebied. Op zich een mooie gedachte. Als je zo het slot van de brieven van Paulus leest, worden er ook nogal wat groeten overgebracht. Maar bij al die Hollandse diensten in de vakantie-landen zal dat wat moeilijk worden. Hoewel, ... er kunnen zich dan heel interessante verwikkelingen gaan voordoen. Bijvoorbeeld in een kerk in Sauerland. Op de ene zondag groet een hervormd gemeentelid namens zijn eigen gemeente de dan dienstdoende predikant van de ger. gemeente (misschien wel uit dezelfde plaats) en de andere zondag is het andersom. En wie weet, als we in het buitenland en zo eensgezind en broederlijk met elkaar kunnen omgaan, leren we dat ook in eigen land. De vakantietijd, de stille zomermaanden leren ons niet alleen de landsgrenzen, maar ook de kerkelijke grenzen wat meer te relativeren. Dat gebeurt trouwens ook in ons eigen land. Velen gaan in de vakantie-tijd zo weleens 'elders kerken'. En heel vaak kan dat verrijkend zijn. Maar, daarover een volgende keer.

P. Vermaat. v.d.m.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen