Een kind van gebed

Herinnert u zich nog, dat we vorige week in gedachten met Hanna vertoefden in de tabernakel te Silo? Een vurig gebed was opgeklommen uit haar hart. Ze was kinderloos en deze stille smart in haar leven had ze uitgegoten voor het aangezicht des Heeren.

Na enige verwikkelingen — we treden niet in herhaling — mag Hanna tenslotte, met de zegengroet van de priester Eli in haar oren, huiswaarts gaan. Ze is bevrijd van een loden last. Ze heeft haar bekommernis op de Heere gewenteld en Hij zal nu voor haar zorgen.

De tijd verglijdt. Te Ramathaïm-Zofim gaat God een scheppend wonder verrichten. Hanna geraakt in blijde verwachting. Ze baart een zoon en noemt zijn naam Samuel. Die naam betekent: De Heere verhoort.

De kleine jongen groeit voorspoedig op en als hij drie jaar is neemt zijn moeder hem voor de eerste keer in zijn leven mee naar de tabernakel te Silo.

Kijk, daar gaat Hanna het heiligdom binnen! Een prachtig gezicht. Moeder Hanna houdt haar kereltje stevig vast en ik stel me zo voor, dat de kleine Samuel met grote ogen om zich heen heeft gekeken. Wat een belevenis, als je voor de eerste keer aan de hand van mama het Huis van God binnengaat!

Wat waren üw indrukken, toen u voor het eerst naar de kerk mocht? Misschien weet u het nog en anders moet u het eens aan uw eigen kind vragen, als u door Gods genade moeder mag zijn. Daar zouden wij, grote mensen, wellicht heel wat van kunnen leren.

Trouwens wacht u niet te lang om ze mee te nemen naar Gods Huis? En mag ik dan tegelijk aan al die voorgangers in de kerkdiensten vragen of ze toch eens wat meer rekening willen houden met al die kinderen onder hun gehoor? Niet alleen die kleuters, maar ook minstens hun ouders zullen u daarvoor dankbaar zijn!

Hanna koerst met haar Samuel recht op de oude priester Eli af Hij is nog altijd op zijn vertrouwde plaats te vinden. 'Och mijn heer, ' zegt ze, 'zo waarachtig als uw ziel leeft, mijn heer, ik ben die vrouw, die hier bij u stond om de Heere te bidden.' Weet u het nog? Het is alweer enige jaren geleden, maar misschien kunt u het zich nog herinneren. U meende, dat ik dronken was, maar u vergiste zich. Ik was in gebed verzonken en goot mijn ziel voor de Heere uit.

Of Eli het nog wist zal altijd een open vraag blijven, want Gods Woord zegt er niets over. Het is ook niet zo belangrijk. Van veel meer gewicht is het woord, dat Hanna vervolgens uitspreekt: 'Ik bad om dit kind en de Heere heeft mij mijn bede gegeven, die ik van Hem gebeden heb'. Er zou heel wat te zeggen zijn over onze tekst. Ik wil er één ding uit doen oplichten. Samuel was een kind van gebed. De gezinsuitbreiding was niet buiten het gebed om gegaan!

Wat staat zo'n woord haaks op het moderne denken. We spreken tegenwoordig over 'een kind nemen', om maar geen andere termen te gebruiken.

Hanna zegt: 'Ik bad om dit kind'. Hoe is dat bij ons? De auto staat voor de deur, de kleurentelevisie met videorecorder in de hoek van de kamer en de levensverzeke-: ring is afgesloten. Is nu de tijd rijp voor het krijgen van een kind? Het zou niet de eerste keer zijn, dat ouders in dergelijke bewoordingen hun egoïsme etaleerden. Hanna spreekt de taal van het geloof Zij wist, dat het nieuwe leven een scheppende daad van God was en niet het gevolg van een eigenwillige beslissing van egoïstische ouders. Wij mogen ons eigen huwelijksleven toetsen aan de woorden van deze vrouw. We worden geroepen om onze kinderen in het geloof biddend, te ontvangen uit de handen van de Schepper.

Intussen — het kan en mag niet anders — gaan onze gedachten uit naar dat andere Kind. Hoezeer was juist Jezus een Kind van gebed. Wat is er in het Oude Testament geroepen om de komst van Gods Zoon. En zoals de Heere het gebed van Hanna heeft verhoord, zo ook de roep om Christus.

Dat heeft wel lang geduurd. Hanna moest geduld oefenen, aleer zij de moeder werd van Samuel. Nag veel meer werd de verwachting beproefd van de vromen onder het oude verbond ter zake van hét Kind van Bethlehem. Evenwel, op Gods tijd werd de verhulde belofte vervuld. God

hoort! Zijn wij, mèt onze kinderen, op deze Jezus aangelegd? Dan kunnen we het leven aan, zelfs als ü kinderloos blijft. Uiteindelijk komt het er op aan, niet dat wij kinderen krijgen, maar dat wij kind worden. Wat is het een goede zaak om als een kind te rusten aan de voeten van Christus. Bij Hem kunnen we ons verdriet uitzeggen en onze vreugde uitjubelen.

Daar is heel wat voor nodig. Daar is genade voor nodig. We zijn en blijven in onszelf zo groot, zondig, schijnheilig. De Geest der genade en der gebeden breekt daar finaal doorheen. Door die Geest leren we onze zonden zien, belijden èn laten. Zo worden grote mensen tot kinderen.

'Ik bad om dit kind.' Reken er maar op, dat Hanna er met Samuel, zo klein als hij was, over gesproken heeft. Waarover? Over de Heere, die haar gebed had verhoord.

Hoe we dat weten? Aan het slot van dit hoofdstuk staat van de kleine Samuel geschreven, dat hij te Silo de Heere aanbad. Dat heeft zijn moeder hem geleerd! Dat moet toch een aangrijpend ogenblik zijn geweest. Daar in Silo, temidden van zoveel goddeloosheid, roept een kleuter zijn God aan. Een kind van gebed zet zich tot het gebed.

U leert het uw kleine jongen toch ook? We bidden u daarin veel v^ijsheid toe!

'k Sluit mijn oogjes, 'k vouw mijn handjes, 'k buig mijn knietjes voor U neer. Trouwe Vader in de hemel zie op mij in liefde neer.

Leer mij vroeg uw kind te worden. Neem mij aan, schoon jong en klein. Laat mij van uw grote kudde, toch een heel klein schaapje zijn. Amen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen