Onbegonnen werk?

(Enkele overwegingen voor 'nieuwe' ambtsdragers)
Binnenkort zullen er weer veel nieuwe ouderlingen en diakenen worden bevestigd in het ambt, of zijn reeds in de afgelopen weken bevestigd. Geen eenvoudige zaak, om opengevallen plaatsen weer zo snel mogelijk te bezetten. Zeker niet, wanneer er veel vakatures zijn. Moedeloosheid kan er zijn, bij die kerkeraden, die nog steeds met vakatures te kampen hebben (soms wel een jaar of langer). Dankbaarheid en verwondering evenwel bij die kerkeraden, wanneer het college weer voltallig is en de nieuw gekozen broeders hun ambt hebben mogen aannemen.

Afwegingen
Er zijn gemeenten, die nauwelijks iemand enthousiast kunnen krijgen voor het ambt. Gemeenteleden voelen het zó'n grote verplichting. Zij willen wel zo af en toe eens wat voor de gemeente doen, maar willen beslist niet voor vier of meer jaren gebonden zijn aan het ambt. Ook worden wel allerlei redenen aangevoerd om voor het ambt te bedanken, zoals: ongeschikt, onvoldoende tijd, tè drukke baan, onmogelijk vanwege de gezinssituatie en desinteresse. Redenen, argumenten genoeg om voor de 'eer' te bedanken, zo lijkt het. Anderen zeggen: 'Je moet ambtsdragers eens horen spreken: moeizaam werk, ondankbaar werk, je doet het nooit goed, gemeenteleden hebben zoveel kritiek op de gemeente, de predikant en de kerkeraad. Er zijn zo weinig geestelijke gesprekken tijdens de huisbezoeken. Je wordt als ambtsdrager niet meer gezien als ambtsdrager. Je moet altijd voorzichtig zijn, begrijpend, oppassen om iemand niet voor het hoofd te stoten, je moet overal verstand van hebben en niemand en niets over slaan'.
Anderzijds – en het is goed om ons oor te luister te leggen – zijn er de ambtsdragers, die al jaren stil en gerust met hun ambtelijke taak bezig zijn. Werken hard (wel eens tè hard), zijn bezield van hun taak, zijn bewogen met de gemeente, de gemeenteleden, ouderen en jongeren en 'dragen' de herder en leraar in zijn ambtswerk. Horen scherp naar de prediking en voelen haarscherp aan hoe het met de geestelijke toestand van hun pastor gesteld is. Bezoeken zieken en ontredderde mensen. Helpen waar geen helper is. Bouwen met veel vreugde aan Gods Koninkrijk. Zetten kringen op en zijn soms dag en nacht met de gemeente bezig. In de kerkeraadsbank zijn ze gespitst en spieden met de ogen de rijen langs, om te zien welk gemeentelid afwezig is. Of dat er wellicht één aanwezig is, die nog nooit in de kerk was geweest en in de afgelopen week zijn of haar hart heeft uitgestort tijdens een bezoek en aan het einde van het gesprek liet weten aanstaande zondag naar de kerk te komen.
Dan zijn er de ambtsdragers, die met een 'bloedend' hart afscheid moeten nemen, omdat ze 12 jaar in de kerkeraad hebben gezeten. Ambtsdragers, die zoveel hebben geleerd, meegemaakt en de gemeente door en door hebben leren kennen. Leegte vervult hun hart.
Het ambtswerk had hen in beslag genomen. Met veel liefde en door ijver aangespoord, mochten zij de gemeente voorgaan, als profeet, priester en koning. Waren zij trouw en nauwgezet, gedreven door Gods Geest om te zaaien, te arbeiden, op te wekken, te stimuleren en te bidden. Ja, veel te bidden voor de gemeente. Waren daar de worstelingen voor de troon van Gods genade, over de eigen onmogelijkheden, over de problemen in de gemeente, over de kerkverlating, over de crisis in dit of dat gezin. Werd er niet gerust, voordat God zelf, de rust geschonken had in het hart en leven en bij het ambtelijk werk. Het is goed als nieuwe ambtsdragers, bij die '12 jarigen' eens op bezoek gaan. Door hen onderwezen te worden en naar hen te luisteren. Alleen maar luisteren en verder maar helemaal niets te zeggen. Luisteren naar de levenswijsheid, de ervaringen, het geleerd hebben om de 'geesten' te kunnen onderscheiden. Om te horen van de noden en de moeiten van gemeenteleden. Trouwens, een '12 jarige' is na 12 jaar ambtswerk toch niet uitgediend? Hij mag toch staan in het ambt aller gelovigen en van daaruit de gemeente en gemeenteleden verder dienen? Om na 1 jaar van rust, weer opnieuw gekozen te worden? Dat zou best kunnen, maar hoeft natuurlijk niet! Mr. dr. Willem van den Bergh, eens predikant in Voorthuizen, merkte op, dat herkiesbaarheid van aftredende kerkeraadsleden niet wenselijk is, wanneer men na het aftreden geen bezoeken meer brengt en de nood in de omgeving voorbij loopt. Het blijkt dan, zo zegt Van den Bergh, dat de betrokkene nooit van harte ambtsdrager is geweest. Nu moet je met zo'n uitspraak wel voorzichtig zijn. De bedoeling van deze uitspraak is, dat aftredende ambtsdragers niet plotsklaps in een vacuüm terecht behoeven te komen, maar gezant van Godswege blijven. Het is belangrijk en ook van harte nodig om de van God geleerde zaken, de van God gekregen talenten en krachten te blijven gebruiken in Zijn dienst. Leeftijd mag daarbij ook geen rol spelen. Niet om te concurreren met de andere nieuw gekozen ambtsdrager in de wijk, maar om bijv. een nieuwe ouderling een half jaar te begeleiden. Beschikbaar te blijven als bezoekbroeder, zieken- of bejaardenbroeder, kringleider, evangelisatiemedewerker, ambtsdrager met een bijzondere opdracht in de meerdere ambtelijke vergaderingen enz. enz.

Zegen en bemoediging
Hoeveel ouderlingen en diakenen zijn er niet, die hun ambtswerk als een zegen hebben ervaren. Geestelijk werden zij verdiept, kwamen noden op het spoor en deden veel 'mensenkennis' op! Wellicht kunnen deze broeders anderen voor het ambt jaloers maken. Helpen om door een beslissing heen te komen. Een beslissing nemen kan velen wel eens slapeloze nachten bezorgen. Een oud-ambtsdrager kan dan iemand begeleiden en ondersteunen. Hij weet maar al te goed, hoe hijzelf destijds voor een beslissing stond. Wat kan iemand nog lang door blijven tobben over de vraag of een beslissing wel juist genomen is. Ook daar kan dan een bemoedigend en vertroostend woord nodig zijn.
We luisteren nog eens naar de stemmen, van die ambtsdragers, die menen het allemaal maar onbegonnen werk te vinden, of zich maar onbekwaam en ongeschikt achten. Nee, de tijd is beslist niet gemakkelijk om anno 1988 een ambt te bekleden. Maar wie is nooit eens ontmoedigd? Zelf werd ik op Oudejaarsavond bemoedigd door een preek over 1 Petrus 1 vers 4b en 5. Een preek die overigens ontmoedigend begon en wel over de kerkelijke situatie van de stad Almere. Twee op de honderd mensen, die daar wonen, is nog christelijk. De vraag is dan, of die twee nog wel naar de kerk gaan? Wat moet je als ouderling in die gemeente beginnen? Het is ploegen op rotsen. En toch… we hebben een machtige God. De christenen, die zich vreemdelingen voelden en verstrooid waren in Pontus, Galátië, Kappadócië, Azië en Bithynië, werden door de apostel Petrus geweldig bemoedigd. Hij zegt in vers vier en in vers vijf: Weet, dat er in de hemel een erfenis bewaard is voor u en dat deze erfenis in de kracht van God bewaard wordt. De apostel bedoelt hiermee te zeggen: God zendt ons een bewaarder, leidt ons door Zijn Heilige Geest. We stààn niet alleen, we zijn niet alleen en het hoeft ook allemaal niet uit eigen kracht. Het is Gods Geest, die ons leiden wil, ons kracht en moed geeft om ambtsdrager te zijn, christen te zijn in deze wereld. Ons als vreemdelingen en verstrooiden wil herbergen, een toevlucht wil bieden. God biedt door Zijn Geest ons als ambtsdragers een 'lijfwacht' aan. Vervolgens zegt Petrus, dat wij in de hemelen nog een biddende Hogepriester hebben. Het is Jezus, die bidt voor zijn gemeente, bidt voor het behoud van zijn gemeente en voor ons bidden wil! Wat een geweldige bemoediging, voor ontmoedigde mensen. Wie stelt op deze God zijn vertrouwen? Vertrouwen, wat is dat een belangrijk woord. Heeft u er vertrouwen in, dat God het zelf is, die Zijn gemeente bouwt? Stelt u er vertrouwen in, dat Hij het is, die u voor dit voortreffelijke ambt geschikt wil maken? Dan kunnen alle argumenten wel eens wegvallen. Dan blijft er niets meer over van onze overwegingen. Een oud-ouderling sprak eens tot een nieuw gekozen broeder, die het zo moeilijk vond om een beslissing te nemen: 'Vertrouwt u wel op de Heere'? In die weg, mogen we het ervaren, dat Zijn kracht in onze zwakheid volbracht wordt. O zeker, dan kan het nog zijn, dat we moeten bedanken, omdat daar geen vrijmoedigheid is. Omdat de Heere duidelijk te kennen geeft, dat we een andere weg hebben te gaan. Dan gaat het ten diepste om een heel persoonlijke reden, die bij de Heere bekend is. En als u dan in die weg duideijkheid mag ontvangen, dan volgt daar zeker ook rust op!

Omvattend werk
Lezen we aandachtig het bevestigingsformulier, dan zijn de taken voor ambtsdragers veelomvattend. Immers, in de gemeente gebeurt nogal wat. Daar is als het goed is een levendige gemeenschap. En in die gemeenschap gaat het om het hart van de zaak. De kern nu van het hart is de prediking, de verkondiging van het Goddelijkke Woord. Verkonigd door hen die staan in het ambt als dienaars van God en daartoe ook geroepen zijn!
Geroepen om te dienen, om te regeren en om te beheren, zijn de ouderlingen en de diakenen. In een levende gemeenschap dient orde te zijn en geen wanorde. Dienen goederen op een goede wijze te worden beheerd. Zijn we als diakenen rentmeesters en is beheren geen heersen! De ouderlingen in de gemeente mogen leiding geven. Zij leiden, onderwijzen en leren de gemeente. Zijn richtingaanwijzers voor de schapen van de kudde. De ouderlingen houden toezicht op alles wat er binnen de gemeente gebeurt. Met die taak dienen zij de kerk. Dienen ook de diakenen. Het woord dienen heeft hier voor de ambten gelijke betekenis. De diaken dient, wanneer deze oog en oor heeft voor de nood in de gemeente, de samenleving en de wereld. De ouderling dient de gemeente, wanneer deze op zoek gaat naar mensen, die hulp vragen bij ziekte, of 'geestelijk voedsel' nodig hebben, of geroepen worden te troosten, of proberen een gezinscrisis op te lossen. De ouderling zorgt ervoor, dat de doorstroming van het stuwende hart weer leven mogelijk maakt en het gemeentelid als 'ader' weer voluit kan functioneren. De ouderling houdt om het zo maar eens te zeggen 'de aders open'!
Dienen in de gemeente, is een rijke taak! Er valt inhoudelijk nog veel meer te zeggen over het ambtswerk in de gemeente. We willen hier in dit kader niet verder op in gaan. Wanneer we ervaren, dat de dienst in de gemeente een zaak van God zelf is, dan kunnen we toch zeker zeggen, dat het geen onbegonnen werk is? Het is dan Gods eigen werk! En Hij die roept, is getrouw en zal het ook doen. God is een God van Zijn Woord. Hij laat niet varen de werken van Zijn handen. Dat is een geweldige belofte. Op deze belofte mogen we als ambtsdragers pleiten. Het is de Heere zelf, die ons als middelen gebruiken wil om Zijn werk voort te zetten, te bewaren en te voleindigen. We mogen dan onze talenten en gaven gebruiken in Zijn dienst. Liefde voor de kerk is liefde voor Christus. Liefde voor het diakonaat is liefde voor Christus, omdat Hij het verachte en minderwaardige zeer hoog acht. Liefde als grondwoord en uitgangspunt voor ons ambtswerk. Liefde maakt ambtsdragers bewogen. Bewogen om het behoud van zondaars. Bewogen om het behoud van de kerk, die door God zelf hier geplant is. We zijn met innerlijke ontferming bewogen, gelijk de Barmhartige Samaritaan, om het behoud van één die gevallen is in de handen van rovers, moordenaars en onrechtvaardigen.
Nieuwe ambtsdragers: welkom, van harte welkom bij dit voortreffelijke werk in uw gemeente. Zingt u mee? 'Mijn hart, o Hemelmajesteit, is tot Uw lof en dienst bereid'.

A. Peters, Barneveld

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen