Onnodige tranen!

Er woorden veel tranen geschreid. Deze wereld wordt niet voor niets een tranendal genoemd. Er is zoveel te klagen, er is zoveel geween. Het heeft alles een oorzaak: door de zonde is het leed in de wereld gekomen. Toch zijn er tranen die niet geschreid hoeven te worden. Overbodige tranen. Omdat aan het grootste en heerlijkste dat er geschied is in het ongeloof wordt voorbijgegaan. Omdat de paasklokken wel geluid hebben maar wij aan het geklank van het Paasevangelie zijn voorbijgegaan.

Dat zien wij bij Maria Magdalena. Mogelijk kent u haar geschiedenis. Op de Paasmorgen is zij als een der eersten naar het graf van Jezus gegaan. Ze had ook zoveel aan Hem te danken. Beter gezegd: alles! Niet "minder dan zeven duivelen had Christus in haar leven uitgeworpen. De grote en echte bevrijding die in wezen elk mens behoeft, had zij aan lichaam en ziel ervaren. En nu is Jezus weg. Zelfs zijn lichaam is onvindbaar. En nu is haar verdriet overstelpend groot. Kunnen we dat verstaan? Wie door Jezus is bevrijd, is tegelijk voorgoed aan Hem verbonden. Zonder Hem is er geen leven en geen toekomst. Ons hart gaat naar Hem uit. Maar wel kan er duisternis zijn. Het licht van Zijn vriendelijk aangezicht te moeten missen is bitterder dan de dood!

En als wij Jezus missen kan niets ons troosten. We zien het bij Maria. Blikkend in het lege graf ziet ze twee engelen. Zoals er eens twee engelen waren op het verzoendeksel van de ark zo zijn er nu twee aanwezig op de plaats waar Christus Zijn overwinning heeft behaald. Maar het ongeloof is taai en het verdriet is groot. Het ware geloof is het meest hebzuchtige dat denkbaar is. Het kan het met de hele wereld niet doen, het kan het zelfs met de hemel niet doen. Evenmin kan Maria het hier doen met een bijzondere engelenverschijning. De lege hand van het geloof kan alleen maar gevuld worden als wij kunnen zeggen, dat de Heere ons deel is. De eeuwige onvergankelijke God in Christus ons deel! En dan staat daar vlak bij haar Jezus. Hier is de barmhartige Hogepriester, Die medelijden weet te hebben met onze zwakheden. Wij hebben geen harde en onbewogen Zaligmaker. Hij doet niets liever dan troosten. Om die troost te verwerven is Hij naar Golgotha gegaan, en om die troost uit te delen is Hij nu bezig mensen op te zoeken. En bij de armste en ellendigste komt Hij het eerst. Hij klopt aan op de deur van ons hart. Wat weent gij? Anders gezegd: Waarom weent u? Het is het eerste woord dat wij van de mond van de opgestane Christus vernemen. Hij weet van onze moeite en verdriet. Hij is geïnteresseerd in de droefheid van de Zijnen. Het mag een aanmoediging voor ons zijn ons hele hart voor Hem uit te storten.

Wat een meeleven! Maar tegelijk horen wij een stil verwijt door Zijn woorden heenklinken. O Maria, hoe kunt u zo verdrietig zijn. Het is vandaag toch de derde dag. Zo'n mooie dag is nog nooit eerder aangebroken in de schepping. De zon des heils is opgegaan. Achter de wolken van Gods toorn was zij ondergegaan, maar nu is zij opgegaan om nooit weer onder te gaan. O Maria, de kluisters van de dood zijn verbroken. De schuld is betaald. Gods deugden zijn verheerlijkt. De Levensvorst is uit het graf opgekomen. En u gaat met een neergebogen hoofd en diepbedroefde ziel over de aarde. Waarom? Wij stellen vaak onze 'waaroms' aan God, maar hier stelt Christus Zijn 'waarom' aan ons.

We mogen het ter harte nemen. Want de geschiedenis herhaalt zich. Nee, niet van Christus' verrijzenis. Die is eens en voorgoed geschied. Maar de geschiedenis van onze neerslachtigheid. De paasklanken klinken nog na in onze oren, maar wij gaan met neergebogen hoofd over deze wereld. Het ongeloof is zo taai. En ook als de kracht ervan gebroken is kunnen wij toch ook weer zo bevangen zijn door ons verdriet. Daar zijn ook zoveel dingen die ons kunnen drukken. Daar is de toestand van onszelf. Daar is de nood van de kerk. Daar is een wereld die bezig is zich rijp te maken voor het oordeel. En intussen staat de zon des heils te stralen aan de hemel. Het ongeloof is veel groter kwaad dan wij denken. Het doet God zo'n oneer aan en het doet onszelf zo'n schade. Een ziel aan het stof gekluisterd beseft Gods grote daden niet. En zo blijft het donker van binnen. Wat moet er gebeuren in mijn leven, zegt u. Nee, wij trekken onszelf niet op uit ons verdriet. Wij plaatsen onszelf niet in het licht. Er is maar één weg. Dat is dat Christus Zich gaat openbaren. En daar heeft de opgestane Levensvorst niet veel voor nodig. Eén woord kan voldoende zijn. We zien het bij Maria. Jezus noemt alleen haar naam. Maar door de kracht van de Geest dringt Zijn stem door tot in het diepste van haar hart. En nog steeds doet Christus dat. Hij is er al mee begonnen bij onze doop. En in de prediking van het Woord wil Hij Zich steeds weer aan ons openbaren. 'Zeg, Heer' tot mijn ziel in haar geween. Ik, Ik ben Uw heil alleen'. Nee, het is niet waar, dat er dan geen tranen meer opwellen. Maar wij mogen bidden, dat zich Zijn heil aan ons zal ópenbaren. In afhankelijkheid van de Heilige Geest mogen wij de woorden uit Psalm 42 tot de onze maken: 'Wat buigt gij u neder, o mijn ziel! en wat zijt gij onrustig in mij? Hoop op God'.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen