Huisbezoek

Het huisbezoekwerk vormt één van de meest ingrijpende werkzaamheden van de ouderlingen.

Wat mij in de loop van de jaren, waarin ik ouderling was, is opgevallen, is, dat er desondanks weinig of niets werd gedaan aan datgene wat toch bij dit soort werkzaamheden belatigrijk is, namelijk:

— het benaderen van mensen,

— het omgaan met mensen,

— het communiceren waarbij het onderdeel luisteren erg belangrijk is,

— het voeren c.q. leiden/sturen van een gesprek,

— bezinning op de onderwerpen waarover je spreekt of spreken wü,

— bezinning op onderwerpen die maatschappelijk in de belangstelling staan en waar gezinnen mee geconfronteerd worden en waarover het gesprek zou kunnen gaan,

— onderwerpen, die dus ook voor het geestelijk leven consequenties kunnen hebben of daarmee op gespannen voet staan.

Maar ook de manier waarop je het huisbezoek houdt of organiseert Imjgt te weinig belangstelling. Naar mijn indrukken wordt huisbezoek erg traditioneel gedaan. Als je daarover wilt praten blijkt dat erg moeüijk te liggen. Natuurlijk, het gaat om de geestelijke zaken, maar ook die kun je als ouderling door een onjuiste houding of benadering schaden of in de weg staan. Juist in dit soort werk liggen de zaken vaak zo gevoelig en is het belangrijk om te weten hoe je moet/kunt reageren op de situatie in het gezin waar je op bezoek gaat.

Graag geef ik dan ook door hoe ik zelf 'een-andere-vorm-van-huisbezoek-doen' heb ervaren.

Twee of één!

Het is gebruikelijk dat men met tweeën op huisbezoek gaat. Daar is op zich niets op tegen. Wel vind ik het jammer, dat dit toch erg vaak als een vaste regel wordt gehanteerd waar men niet van afwijkt of wil afwijken. Er zijn wellicht enkele bijbels onderbouwde motieven aan te dragen, die erop wijzen dat je met zijn tweeën moet gaan, maar het kan geen kwaad om daar eens van af te wijken.

Het is belangrijk wat achtergrondinformatie te hebben van het gezin, dat bezocht gaat worden. Er kunnen omstandigheden zijn, die 'erom vragen' dat het huisbezoek door één ouderling wordt gedaan. Als je alleen gaat kan dat vaak een vertrouwenssituatie scheppen, in elk geval eerder dan wanneer je met zijn tweeën bent.

Persoonlijk ben ik (zeer) vaak alleen op huisbezoek geweest en ik heb daar heel goede ervaringen mee. Niet alleen ik, maar ook het bezochte gezin, waarvan de leden dat (na afloop) ook te kennen gaven, vaak met de opmerking van: 'Als u niet alleen geweest was hadden we dit allemaal niet verteld.' Of, zoals ik een dame hoorde zeggen, die niet zo gemakkelijk over haar geestelijk leven durfde praten: 'U hebt me wel zover gekregen dat ik over mijn geestelijk leven sprak, maar dat had ik niet gedaan als u niet alleen geweest was.'

Overigens is het niet zo dat ik hier een pleidooi houd voor het 'alleen-huisbezoek'. Omdat de ervaringen erg positief zijn, geef ik graag door op welke andere wijze ook huisbezoek gedaan kan worden. Ruim van tevoren werd het te bezoeken gezin benaderd. In principe persoonlijk (aan huis) en bij uitzondering telefonisch. Als de datum vast stond vroeg ik aan de betreffende gemeenteleden of zij zelf een bijbelgedeelte wilden opzoeken en bestuderen en of ze dat enkele dagen vóór de bezoekdatum aan mij wilden doorgeven. Op de betreffende avond zouden we dan met elkaar dat bepaalde bijbelgedeelte bespreken. Ik liet de mensen vrij op welke wijze het bijbelgedeelte besproken zou worden. Bij dit 'voorbezoek' ontstond meestal een gesprek, waarin ik in elk geval stelde dat ze tegen deze manier bezwaar konden maken. We moesten er met elkaar mee instemmen. Tevens werd door mij gevraagd na te denken over het eigen geestelijke leven. Ook vroeg ik erover na te denken hoe hun geestelijk leven zich verhield tot de inhoud van het betreffende bijbelgedeelte. Eigenlijk dus een stukje huiswerk voorafgaande aan het huisbezoek.

De bezoekavond

Het heeft mij bij alle bezoeken getroffen, dat bij mijn binnenkomst de Bijbel open lag bij het afgesproken gedeelte. En het echtpaar/gezin... en de ouderling zijn 'gericht' op dat bijbelgedeelte. Ze zijn er intensief mee bezig geweest. Ze hebben dezelfde gerichtheid en wel op de Bijbel,

Gods Woord. Het is in zo'n geval ook geen enkel probleem om het inleidend praten met elkaar heel kort te houden. Je begint al vrij snel met het belangrijkste van zo'n bezoek, namelijk het geestelijke leven. De mensen waren als het ware 'gemotiveerd' om over dat afgesproken gedeelte te spreken.

De ervaringen hiermee waren zeer uiteenlopend. De één had het heel indringend en gedetailleerd voorbereid, de ander gaf liefst een algemene visie op dat gedeelte. Het was niet altijd even gemakkelijk de inhoud van dat gedeelte te verbinden met het eigen geestelijke leven. Wel heb ik gemerkt dat men zo gemakkelijker het eigen geestelijk leven aan de orde stelt.

Deze manier van werken had allerlei positieve effecten. Zo bezocht ik een gezin met vijf kinderen in de leeftijd van 17 tot 25 jaar. De moeder ontving mij aan de voordeur en zei: 'Wat het vanavond ook wordt, we hebben al de zegen dat we voor het eerst ons als totaal gezin hebben gebogen over dat bijbelgedeelte en er met elkaar indringend over hebben gesproken, wat heel fijn was.' Dat is ook in de loop van het huisbezoek gebleken.

Het was een belangrijk gegeven aan het worden, dat we elkaar als het ware met Gods Woord in de hand ontmoetten. Dan voorkom je als ouderling dat je je druk maakt over wat je daar in dat gezin moet zeggen, of dat je gespannen bent of het gesprek wel zal vlotten.

Aan het eind van zo'n bezoek las ik, zoals gebruikelijk, niet een bijbelgedeelte. We hadden ons toch de hele avond al op een bepaald bijbelgedeelte geconcentreerd! Meestal las ik een passend gedicht of een gedeelte uit een daarvoor geschikt boekje.

Het vervolg

Je kunt je afvragen hoe lang je dit kunt blijven doen. Als een gezin om de anderhalf of twee jaar wordt bezocht moet je dan steeds dezelfde manier hanteren? Dit is vaak een kwestie van aanvoelen. Je kunt best twee of drie keer op deze wijze het huisbezoek houden. Het kan worden afgewisseld door het initiatief van het opzoeken van een bijbelgedeelte te leggen bij de ouderling. Dus niet het gezin maar de ouderling geeft het bijbelgedeelte op.

Na nog langere tijd (ervan uitgaande* dat die ouderling erg lang dezelfde wijk heeft) kan worden gekeken of tijdens het huisbezoek een bepaald onderwerp besproken kan worden. In elk geval denk ik dat je met elkaar (gezinsleden en ouderling) erover kunt praten hoe 'het volgende huisbezoek' in te delen.

Conclusie

1. Positieve ervaringen met afwisselende manieren van huisbezoekwerk.

2. Het kan geen kwaad binnen kerkeraden aandacht te besteden aan onderwerpen als gesprekstechniek, communicatie, bezinning op gespreksonderwerpen enz. 3. Als 'oefening' zou je ermee kunnen beginnen om als kerkeraadsleden bij elkaar huisbezoek houdend, dit te doen op de hiervoor geschetste wijzen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen