Wereldgelijkvormigheid

Paulus' zorg voor de gemeente
Als er één gevaar is waar de gemeente van alle dag voor gewaarschuwd moet worden, is het wel het gevaar van de wereldgelijkvormigheid. Paulus die maar van één hartstocht vervuld is om de gemeente als een reine maagd aan één man voor te stellen nl. aan Christus, is er tegelijkertijd ook diep van doordrongen dat de gemeente van Christus er vele minnaars op na houdt. En één van die minnaars is: de wereld. Het is bitter om te constateren dat we nog met zulke hechte banden verbonden zijn aan de wereld. Dat is de klemmende achtergrond van Paulus' oproep: 'Wordt dezer wereld niet gelijkvormig.' Het vervulde hem met zorg wanneer hij zag dat de gemeente zo weinig geheiligd leefde in de dienst aan de ene God en Zaligmaker Jezus Christus. Wat kwam er weinig van die opoffering van hun lichamen tot een levende, heilige en Gode welbehagelijke offerande. Vandaar dat dringende apostolische vermaan om aan deze wereld niet gelijkvormig te worden. Een vermaan wat ook ons raakt.

Niet naar het schema van deze wereld
De vraag mag wel gesteld worden: Wat is dat nu die wereldgelijkvormigheid? We weten allemaal wel dat er mensen zijn die er de mond van vol kunnen hebben. Die precies weten: dit is wereldgelijkvormig en als je zo leeft ben je werelds. Het zijn mensen die al snel de meetlat klaar hebben liggen om anderen te meten in de mate waarin ze wereldgelijkvormig zijn. Anderen beoordelen en zelfs veroordelen en zelf buiten schot blijven. Laat het vermaan van de apostel echter ons allen aangaan. Niemand uitgezonderd. Want hoe we het ook wenden of keren de kiem van de wereldgelijkvormigheid zit bij ons allemaal. Hoe degelijk en hoe gereformeerd we ook zijn.
Maar goed, wat is dan die wereldgelijkvormigheid? Daar hebben we nog geen antwoord op. Laten we nauwkeurig nagaan wat Paulus hier zegt. Meer nog: hóe Paulus het zegt. Dat is niet onbelangrijk. Eigenlijk zegt Paulus hier: 'Leef niet in overeenstemming met het schema van de we­reld.' Het gaat Paulus niet om het verlaten van deze wereld. Zoals dat in het oude kloosterideaal verwezenlijkt werd. Zich terugtrekken in een klooster en zich afzijdig houden van de wereld. Zo zou je pas gehoorgeven aan de oproep van Paulus. Nee, Paulus wist het maar al te goed: we leven als christenen middenin deze wereld. Daar kunnen we ons niet aan onttrekken. Toch was het voor hem wel: in de wereld maar niet van de wereld. En dat wil hij hier in Rom. 12 onderstrepen. Wel als christenen in deze wereld staan en arbeiden maar toch niet gelijk te lopen met het schema van deze wereld. Deze wereld, die voor Paulus staat tegenover de toekomende wereld, is geborduurd op een bepaald stramien. En wat is dat stramien? Wat is dat schema van de wereld? Dat is het egoïsme, het op zichzelf gericht zijn. Als ik maar aan m'n trekken kom. Als ik maar gelijk heb. Als mijn wensen maar vervuld worden. Met een ander, en met de Ander niets te maken hebben. Eigen heer en meester zijn. Kortom, als Paulus het hier over het schema van de wereld heeft dan bedoelt hij die wereld die gestempeld is door de oude Paradijszonde. De mens die vrij wil zijn van alles en ten diepste van God. Vrij van de wet en het Woord van God. Kijk, en naar dat schema is ons leven van nature ingericht. Laten we maar geen stenen gooien naar anderen maar dit bent u en jij en ik ten voeten uit.

Niemand blijft buiten schot
Deze wereldgelijkvormigheid kan zich op velerlei wijzen uiten. De apostel Johannes zegt in één van zijn brieven: 'Want al wat in de wereld is nl. de begeerlijkheid van het vlees en de begeerlijkheid der ogen en de grootsheid des levens is niet uit de Vader maar uit de wereld.' U voelt wel aan hier wordt heel die begeerte naar bezit, naar luxe en welvaart, naar kleding en rijkdom als een schema van deze wereld onder kritiek gesteld. De begeerte om in allerlei opzichten meer dan een ander te hebben de begeerte naar alles wat uiteindelijk voos en inhoudsloos is, wordt aan de kaak gesteld. Het schema van de wereld is er duidelijk in te herkennen. Het 'ik' staat op de eerste plaats en God op de tweede plaats, zoal niet op de laatste plaats. Dit denk- en leefpatroon, laten we wel wezen, doortrekt ook onze Gereformeerde huizen.

We denken zo snel dat als het over wereldgelijkvormigheid gaat we als keurige, nette oppassende kerkmensen buiten schot blijven. Echter niets is minder waar. Dat 'ik' van ons zit op vele manieren op de troon. Ook op onze godsdienstige troon. Weet u wanneer we ook wereldgelijkvormig zijn? Wanneer we eigen heer en meester zijn en God in Zijn Zoon Jezus Christus nog niet de Koning van ons leven is. Dan zijn we immers nog autonoom en niet afhankelijk. En is dat juist niet de wereldgelijkvormigheid die er als een erfenis vanuit het Paradijs ligt? Het heft nog in eigen handen hebben en niet leven uit de innerlijke overgave aan de Heere. U merkt wel op die manier krijgen we allemaal een beurt. Niemand ontspringt de dans. Tot ons allemaal klinkt het, wie we ook zijn en wat we ook zijn: 'Wordt dezer wereld niet gelijkvormig'.

De wereld verzaken
Juist in onze tijd mag dit apostolisch vermaan wel klinken. Hoe dringt het schema van de wereld niet onze huizen binnen via de communicatiemiddelen, via de literatuur en lectuur die we zelf maar zeker ook niet minder onze kinderen onder ogen krijgen. Een geest van oeverloze tolerantie en normloosheid overspoelt onze gezinnen. Wie zal nog staande blijven? Wie zal in deze vloedgolf niet ondergaan? Alleen dan mogen we stand houden wanneer we iets verstaan van datgene wat het doopformulier zo weergaloos formuleert, dat we 'de wereld verzaken, onze oude natuur doden, en in een nieuw Godzalig leven wandelen mogen.' Daar gaat het om. De wereld verzaken d.w.z. afzweren en dat oude adamitische bestaan vaarwel zeggen en leven voor Gods Aangezicht. In de vroege kerk werd dit bij de doop van een volwassene prachtig gesymboliseerd. Bij de doopplechtigheid stond de dopeling barrevoets op een haren kleed. Dat kleed was het beeld van de zonde en die vertrapte hij. Zijn handen strekte hij uit naar het Westen, het gebied van de ondergaande zon, de plaats van de duisternis. Dan zwoer zo'n dopeling dat rijk van de duisternis af. Hij verzaakte daarmee heel dat schema der wereld. Daarna keerde hij zijn gezicht naar het Oosten. Zijn gezicht afge­wend van de plaats der duisternis, richtte hij nu naar het gebied van de opgaande zon. Hij wendde zich tot de Zonne der gerechtigheid Jezus Christus. Daar moest hij het nu van hebben. In Zijn dienst wilde hij staan. Een prachtige symbolische handeling, die iets uit wil beelden waar het in het christenleven omgaat. Nee-zeggen tegen het schema der wereld en ja-zeggen tegen Christus. Die het zegt: 'In de wereld zult ge verdrukking hebben, maar hebt goede moed. Ik heb de wereld overwonnen.' Ziende op Hem kunt u het schema der wereld verzaken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen