Boete, schuld en genade

Op uw verzoek wil ik proberen om over bovenstaande woorden iets te schrijven. Uw verzoek is door u niet nader gemotiveerd, maar als mij gevraagd is om kort onder woorden te brengen wat dit Schriftwoord voor mij vandaag betekent, dan meen ik de doelstelling van uw verzoek wel te begrijpen.

Er wordt geen meditatie van mij verwacht. Wat heeft het bovenstaande Schriftwoord ons te zeggen voor het Sion Gods van deze tijd? Het is de bedoeling van uw vraag, dat ik met enkele woorden mijn gedachten hierover zal weergeven. Nu, ik geloof dat Psalm 102 ons voor Gods kerk in deze tijd zeer veel te zeggen heeft. Een zelfde beeld vertoont ze als in de tijd van de dichter. En het ware te wensen, dat een zelfde gestalte der ziel hieronder als bij de dichter bij ons te vinden zou mogen zijn. De uitroep: Quis non fleret? (Wie zou niet wenen? ) wordt nogal eens gebruikt, als men over de droeve vervallen staat van Gods kerk in ons vaderland spreekt of schrijft. Maar is er wel waarlijk een wenen daarover gelijk als bij de dichter van Psalm 102? Als het zo was, er zou zeker nog wel verwachting kunnen zijn, dat de Heere het vervallen Sion nog herbouwen zal. Psalm 102 is een boetepsalm. Als er boete is, is er schuld. De dichter spreekt eerst van zichzelf in het enkelvoud. Er was bij hem zomaar geen schuldpraatje te vinden. Het eerste gedeelte van deze Psalm laat ons dat wel weten. Als hij de droeve toestand van Gods kerk aanschouwde en bij zichzelf vandaan gevoelde hoe de Heere toch zo ver geweken was, dan bleef er geen ruimte van leven meer voor hem over. De Psalm laat ons echter zien, dat als het daar komt, er dan ook wat gebeurt. We kunnen bovenstaande tekst niet los zien van de vorige. Het woordje 'want' doet ons dat weten. De dichter kreeg hoop. 'Gij zult opstaan, Gij zult U ontfermen over Sion, want de tijd om haar genadig te zijn. want de bestemde tijd is gekomen.'

God wil uit het gruis Zijn Sion weer doen herrijzen. Waar schuld is, is genade. Zo krijgen Gods knechten een welgevallen aan haar stenen. Maar daar wendt de Heere Zich ook tot het gebed desgenen, die gans ontbloot is. Dan vallen wij er tussenuit. Dan gaan wij niet bouwen, maar dan gaat God bouwen. Maar dan ook nooit over de schuld heen. En toch wil Hij naar de schuld niet handelen. Dat is het: De schuld Uws volk hebt G' uit Uw boek gedaan. Door het verzoenend bloed. Christus moest nog in de wereld komen, als Jeruzalem verwoest lag onder het oordeel Gods. Christus staat weer te komen. Wat heeft Psalm 102 ons te zeggen? We onthouden ons van profeteren. Aan profeten ontbreekt het op het ogenblik niet. De dichter van een gelijkluidende Psalm als Psalm 102, horen we in die Psalm (Psalm 74) klagen, dat er geen profeet meer was. We kunnen alleen weten dat de oordelen Gods over de zonden niet kunnen uitblijven. En het oordeel begint van het huis Gods en houdt bij de kerkdeuren niet op. Zouden we het elkaar niet van harte toewensen, dat we elkaar over de kerkmuren heen op het gruis van Neêrlands kerk eens zullen mogen vinden in een waar schuldbesef, wat zeker tot uitdrukking zal komen in een leer en leven naar Gods Woord? Dan is er geen sprake van een zelfgenoegzaamheid, maar zal God daarin aan Zijn eer komen tot heil van Zijn Sion, zoals dezelfde 102e Psalm ons doet weten. 'Opdat men den Naam des Heeren vertelle te Sion, en Zijn lof te Jeruzalem. Wanneer de volken te zamen zullen vergaderd worden, ook de Koninkrijken, om den Heere te dienen.'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen