Kunnen we zonder de kerk?

Er is vandaag in ons land sprake van een omvangrijke kerkverlating. Het proces van ontkerstening voltrekt zich vooral onder de jongeren, onder onze jongeren.
Het is heel erg als jongeren (en ouderen) de kerk verlaten en daarmee de dienst des Heeren vaarwel zeggen. Deze jongeren hebben eenmaal het teken en zegel van Gods verbond ontvangen. Nu zijn ze voor de kerk onbereikbaar geworden.
Uit onderzoeken is gebleken, dat de meeste jonge kerkverlaters zo'n jaar of vijf nadat ze het ouderlijk huis hebben verlaten, tot een definitieve breuk met de kerk zijn gekomen. Deze jongeren leven slechts voor hun werk, hun hobby's en hun vrienden. Tevens is gebleken, dat de kerkverlating veelal niet in de eerste plaats het gevolg is van de invloed van de onkerkelijke, geseculariseerde samenleving. Maar het is er veel meer het gevolg van, dat van huis uit de kerk, het christelijk geloof en de gereformeerde belijdenis zonder wezenlijke inhoud zijn gebleven.
In de verwereldlijking van binnenuit, een geloven-zonder-inhoud en het ontbreken van een betekenisvolle godsdienstige opvoeding liggen de oorzaken van de ontkerstening van jongeren. In de huiselijke sfeer merkten ze helaas nauwelijks iets van de betekenis van de Bijbel, het geloof en de kerkgang.

Onszelf niet uitsluiten
Wanneer we niet meer naar de kerk gaan, sluiten we onszelf moedwillig uit van de dienst van God. De Heere heeft de zondag gegeven om speciaal op die dag na te denken over de dingen van Zijn Koninkrijk. Hij zonderde die dag af, opdat wij ons in Hem zouden vermaken (H.C.). Het doel van de zondag is God groot te maken. Daartoe komt de gemeente samen.
Met de Kerk bedoelen we de bijeengeroepen gelovigen hier op aarde. Onze Nederlandse Geloofsbelijdenis zegt in artikel 27: 'dewelke is een heilige vergadering der ware Christgelovigen, al hun zaligheid verwachtende in Jezus Christus, gewassen zijnde in Zijn bloed, geheiligd en verzegeld door de Heilige Geest.
Wij denken nu na over de Kerk van vandaag, de Kerk als de vergadering van de gelovigen. Door de werking van de Heilige Geest belijden zij de Naam van God.
Niet onze belangen staan voorop – zelfs niet onze zaligheid – maar de wil en de eer van onze God. In het midden van de gemeente deelt God Zijn gaven en Zijn opdrachten uit. Daar wordt Zijn wil aan ons bekendgemaakt in de prediking van het Woord en in de bediening van de Sacramenten.

Onze kinderen
Waarom gaan onze kinderen naar de kerk? Omdat ze moeten gaan van vader en moeder? Of is er bij onze kinderen een verlangen om het Woord van God te horen? Voor hen geldt ook: Zoek de Heere en leef! Ze horen bij de gemeente. Ouders Imogen weten, dat hun kinderen in het gebed van en voor de gemeente betrokken zijn. Onze kinderen kunnen het elke zondag horen, ze staan er niet buiten.
De kerk is de plaats, waar de Heere vanuit Zijn Woord tot ons en tot onze kinderen spreekt. Het is de plaats waar de Heere zondaren tot bekering roept.
Graag zeg ik daarom tegen onze jongeren: 'Wie weet is de Heere er vandaag voor jou. En als jij er dan eens niet zou zijn...' Misschien zeg je: 'De Heere is toch almachtig. Hij kan toch ook op een andere plaats tot mij spreken als Hij dat wil?'
Ja, dat is waar. Maar onze God gebruikt Zijn eigen inzettingen. De zondag, de kerk, de prediking van het Woord en de bediening van de Sacramenten zijn Zijn instellingen. Als er slechts twee of drie in Zijn Naam bij elkaar zijn, dan is Hij daar ook aanwezig. Zorg ervoor, dat je er bent!
We vervreemden heel erg snel van de kerk. Het woord vervreemding geeft aan, dat het verlaten van de kerk en van de dienst van God niet een plotseling gebeuren is, maar een proces. Af en toe een keertje thuis blijven kan het begin zijn van onkerkelijkheid, van vervreemding van de kerk.
Jongelui, denk goed na over de keuze, die je maakt!

Zorg binnen de gemeente
In de gemeenten kennen we de zorg rond de vervreemding maar al te goed. In toenemende mate komen de ambtsdragers hiermee in aanraking. Laten we beseffen, dat de diepste oorzaak van deze vervreemding bij onszelf ligt.
We lezen in de Bijbel: 'Er is niemand die naar God vraagt.' Onder niemand vallen we allemaal, u en ik. Moge dat ons bewaren voor hoogmoed, voor zelfverheffing en voor onbarmhartige veroordeling.
Het is onze dure plicht, de dwalenden steeds weer op te zoeken. Wanneer we merken, dat een jongere uit een bepaald gezin bijna niet meer of helemaal niet meer naar de kerk gaat, volstaan we dan met de opmerking na de dienst: 'Die zie je ook haast nooit meer'.
Het is een slechte zaak als dat het enige is en we na een dergelijke opmerking weer overgaan tot de orde van de dag. Het is onze taak om deze jongeren op te zoeken en om hen op taktvolle wijze uit te dagen mee te gaan naar Gods huis.
Wanneer er geen kontakt meer mogelijk is, mogen ouders, gemeenteleden en ambtsdragers zeggen: 'Vroeger spraken we veel met onze jongeren over de Heere, nu spreken we veel met de Heere over onze jongeren.'

Samen opgaan
Het is een bijzonder voorrecht als we als gezin op de zondag op mogen gaan naar Gods huis. We mogen samen opgaan, samen luisteren en samen spreken over de grote daden van onze God. Juist het laatste is zo belangrijk: samen spreken!
In veel gezinnen is er geen gesprek met de kinderen over geloof en kerk. Moet er van onze gezinnen gezegd worden, dat we ten diepste werelds leven en dat Bijbellezen, kerkgang en gebed niet meer dan uiterlijke vormen zijn? Ontbreekt misschien in onze gezinnen een godsdienstige opvoeding, waarbij leer en leven een eenheid vormen? Het is belangrijk als in onze gezinnen gesproken wordt over de dingen van Gods Koninkrijk. Juist vandaag is het van groot belang, dat jongeren opgroeien in een gezin waar de kinderen kunnen merken, dat de ouders ernst maken met deze dingen.
Elke zondag worden de kerkdeuren geopend, zodat we samen mogen opgaan onder de verkondiging van Gods Woord.
De kerkklok beiert driftig luid
haar boodschap door de straten uit.
Geërgerd draai ik mij weer om.
'k Wil slapen, maar de klok roept 'Kom'.

En hoog op 't dak, in 't morgenlicht,
weet ik het Kruis omhoog gericht,
want God zag naar de wereld om,
beschaamd zeg 'k zacht: 'Ja Heer, ik kom!'

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen