Ons leven geleefd van het begin van Zijn menswording

De hele periode van Jezus' leven
Wanneer er sprake is van de gehoorzaamheid van Christus aan de wet, denken wij bijna vanzelf aan de tijd dat Hij rondging op de aarde met Zijn discipelen. Wat ons dan voor ogen staat, is Jezus' doop in de Jordaan, Zijn gevangenneming in Gethsemané, de veroordeling door het Sanhedrin en door Pilatus, en Zijn komen op Golgotha.
Wanneer wij bij de bijbel leven, komt dit direkt naar boven wanneer wij spreken over het verzoeningswerk van de Zoon van God.
Het is overigens allerminst verwonderlijk dat wij geneigd zijn alle accent te leggen op Jezus' optreden in het openbaar. De Schrift zelf informeert er ons uitvoerig over. Het zijn maar betrekkelijk weinig gegevens die wij hebben over de jaren daarvoor.
Ook onze apostolische geloofsbelijdenis gaat direkt van de geboorte van Christus over op Zijn dood en opstanding. En onze catechismus volgt datzelfde spoor: uitvoerig wordt het hoe en wanneer van Zijn lijden en sterven besproken in niet minder dan acht vragen en antwoorden, terwijl in slechts twee vragen en antwoorden de tijd daarvoor aan de orde komt. En wanneer dat gebeurt in Zondag 14, dan beperkt onze Heidelberger zich nog tot Zijn ontvangenis en geboorte. Het is dan ook niet verwonderlijk, dat in de gelovige overdenking van de gemeente dat laatste vaak niet zo'n grote plaats inneemt.
En toch doen wij op deze wijze tekort aan de rijkdom van de Schrift. Want laat het dan niet zoveel zijn dat ons gemeld wordt van die eerste periode van Jezus' komen in deze wereld in vergelijking met Zijn verdere leven, het is toch zo indringend en zo diep, dat wij daardoor ons des te meer gaan verwonderen over de gehoorzaamheid die de Zoon vrijwillig betoond heeft aan Zijn Vader.
Wanneer Calvijn in zijn Institutie schrijft over de vraag hoe Christus het ambt van Verlosser vervuld heeft om voor ons de zaligheid te verwerven, dan zegt hij dat Hij dit door de ganse loop van Zijn gehoorzaamheid voor ons bewerkt heeft. Hij stelt met nadruk dat de oorzaak van de vergeving die ons verlost van de vloek van de wet te maken heeft met het ganse leven van Christus. Daarvoor verwijst hij ondermeer naar het woord van Paulus, dat God Zijn Zoon gezonden heeft, geworden uit een vrouw, geworden onder de wet, opdat Hij degenen die onder de wet waren, verlossen zou (Galaten 4 : 4). En ten overvloede voegt deze reformator er dan aan toe: kortom van de tijd af, waarop Hij de persoon van een dienstknecht aangenomen heeft, is Hij begonnen de losprijs te betalen om ons te verlossen (Institutie II, XVI, 5). Zo kunnen wij dus zeggen dat de Heere Jezus ons leven heeft geleefd van het begin van Zijn menswording.

Alle leeftijdsfasen
Wij zouden in het kader van ons onderwerp met name kunnen denken aan het gezin van Jozef en Maria, waarin Jezus is op­gegroeid. Hij heeft te maken gehad met het gezinsleven dat zijn mooie kanten kent, maar ook zijn verdrietige momenten. Als kind heeft Hij gehuild en is Hij bang geweest. Hij heeft te maken gehad met het onbegrip van Zijn broers en zusters. Met het onbegrip van Jozef en Maria, en met de verwijdering van anderen in Zijn omgeving.
Jezus is geconfronteerd met de drukte en het rumoer van de werkweek, maar ook met de stilte en het bezig zijn op de rustdag. Hij heeft het allemaal aan den lijve ervaren.
De stemmingen van het leven, de schommelingen, de dieptepunten, het is Hem niet vreemd. Wij zien Hem als twaalfjarige jongen vragen stellen en antwoorden geven in de tempel, temidden van de leraren van de wet. Alle leeftijdsfasen heeft Jezus doorgemaakt. De lichamelijke groei heeft Hij gekend, maar ook de geestelijke groei. Al onze zwakheden heeft Hij aangenomen. Inderdaad, ook hier heeft Hij ons leven geleefd. En van elk van die fasen geldt wat de Hebreeënbrief zegt: dat Hij in alles de broeders gelijk moest worden (Hebr. 2 : 17).
Wat een geweldige troost ligt daarin. Wat komen er vandaag niet een spanningen in gezinnen voor. Vervreemding tussen ouders en kinderen. Wat kunnen er een harde woorden vallen. Er is een elkaar niet verstaan of een niet begrepen worden en wij komen er niet uit. Hoe vaak ontmoeten we niet een stuk verdriet, ook in christelijke gezinnen, omdat men door zoveel faktoren van elkaar is afgegroeid en langs elkaar heenleeft. En wat een pijn geeft dat niet. Ouders beschuldigen zichzelf zo vaak dat ze tekort zijn geschoten, en ook kinderen maken zichzelf meer dan eens verwijten. En wie nu zichzelf leert kennen en zijn leven krijgt terug te zien als in een film, die zo aan je voorbij draait, ook z'n jeugd, al die dwaze dingen, die harde woorden voor de mensen, maar vooral voor God, die buigt beschaamd het hoofd. Dan zegt u met David: gedenk niet aan de zonden van mijn jeugd, noch aan de overtredingen van mijn jonkheid.
Maar nu mogen wij elkaar wijzen op deze Jezus, die zo bezig was in de wil van Zijn Vader. Die alle leeftijdsfasen heeft doorgemaakt en door God volmaakt is bevonden. Al die zonden van onze jeugd, die zelfs in de ouderdom ons kunnen aanklagen en soms levensgroot voor ons staan, heeft Hij willen dragen. Hij wil niets liever dan dat u naar Hem toekomt en het voor Hem uitspreekt en belijdt. Jezus is er middenin gekomen, in al onze nood. Daarom, zo dikwijls als ons enig verdriet, kruis of lijden overkomt, wat het ook is, laat ons bedenken dat er niets in ons leven gebeurt, of de Zoon van God heeft dat ook zelf geproefd, opdat Hij medelijden met ons zou hebben. En laten wij vooral niet twijfelen of Christus is ons altijd zo behulpzaam, alsof Hij zelf met ons lijdende was (Calvijn).

Begonnen waar het met ons is begonnen
Wanneer wij zeggen dat Jezus ons leven heeft geleefd van het begin van Zijn menswording, dan moeten wij nog een stap verder terug. De Zoon van God is gekomen in onze menselijke natuur, in ons vlees. Dat betekent dat Hij daar begonnen is, waar het met ons begonnen is: in de schoot van Zijn moeder.
De dichter van psalm 139 zegt: 'Gij hebt mij in mijner moeders buik bedekt'. Met die woorden belijdt hij dat toen Hij nog in de baarmoeder was, het oog en de hand van God al op Hem waren. Bedekkend en beschermend als een schild. Wij kunnen het woord dat in psalm 139 met 'bedekken' wordt weergegeven, ook vertalen met 'weven'. Dat is ook mogelijk. Gij hebt mij in de schoot van mijn moeder geweven. De groei van dat kleine leven in de moederschoot is als een weefpatroon. Draad voor draad, vanaf het allereerste begin uit Zijn hand. Dat geldt van ieder mens. Maar dat kunnen wij ook zeggen van de Zoon van God. Ook Hij is geweven in de schoot van Maria als een nietig mens.
En toch spreekt de Schrift er bewust anders over. Johannes zegt: Het Woord is vlees geworden (Joh. 1 : 14). En Paulus zegt dat God Zijn Zoon gezonden heeft in de gelijkheid van het zondige vlees (Rom. 8 : 3). Hij werd vlees. Van Jezus wordt betuigd dat Hij, hoewel Hij de zondeloze was, in de achterbuurten van het door de zonde geschonden bestaan is komen wonen en een menselijke natuur heeft aangenomen, die verzwakt was door de zonde (vgl. Hebreeën 7 : 26). Hij kwam wonen in de kapotgeschoten bunker van ons zondaarsbestaan. Zonder zelf zonde te doen, werd Hij tot zonde gemaakt.
Jezus is inderdaad begonnen waar het met ons is begonnen. Alleen met dit verschil dat Hij niet in de wereld komt langs de normale banen van menselijke wil en menselijke liefde. God zelf gaat dit nieuwe leven in beweging zetten. De Heilige Geest heeft het lichaam van Maria toegerust om moeder van Jezus te kunnen zijn. Nu is dit kind krachtens Zijn geboorte niet beladen met de erfschuld, maar nu kan Hij daar vrijwillig in gaan staan om haar te dragen in onze plaats.
Waar begint onze zonde? Hebt u zich dat weleens afgevraagd? Onze zonde begint niet als wij dertig zijn of achttien of zes. Ook niet bij onze geboorte. Wij moeten nog verder terug. De zonde begint in de schoot van onze moeder. Dat is het radikale en tegelijk diep ingrijpende van onze verdorvenheid.
In dit verband denk ik aan de belijdenis van David in Psalm 51, als Nathan hem verschenen is en hem de straf van God heeft aangezegd vanwege zijn overspel met Bathseba. Excuseert hij zich dan? Werkt hij zich eronder uit? Dan vallen die diepe woorden: 'Zie ik ben in ongerechtigheid geboren en in zonde heeft mij mijn moeder ontvangen'. Hier hebben wij voor ons het meest zware leerstuk uit onze psalm, ja uit heel de Schrift, uit heel de theologie. Wij kunnen de Schrift niet recht verstaan, als wij dit leerstuk niet kennen (Luther).
Is dat niet de werkelijkheid? Het diepe geheim van het kerstevangelie laat zich alleen verstaan tegen de donkere achtergrond van het oordeel dat van het eerste begin af op ons rust. Een mens kan dromen, redeneren en disputeren wat hij wil, als wij deze belijdenis van David niet tot de onze maken, staan wij er nog buiten. Er is wat onszelf betreft geen ontkomen aan het oordeel. Wij zijn vlees. Meer niet. Verwerpelijk voor God. Verdoemelijk voor de Heilige. Al vanaf de ontvangenis in de schoot van onze moeder. Maar nu heeft de eeuwige Zoon van God uit Maria, door de werking van de Heilige Geest, de ware menselijke natuur aangenomen. Heel de weg van ons leven is Hij gegaan. Van het begin tot het einde. Van de moederschoot tot de aardeschoot.
Hij is Zijn broeders in alles gelijk geworden, uitgenomen de zonde. Is dat geen troost? Jezus is onze Broeder. Weet u van wie? Van allen die door de band van het geloof aan Hem verbonden zijn. Die het oog van het geloof op Hem hebben geslagen. Allen die Hem door de Vader zijn gegeven. En die zichzelf aan Hem hebben gegeven. Het uit handen hebben gegeven, in Zijn Hand. Zo is Hij onze Middelaar.
Zo raakt Gods welbehagen in mensen, waar de engelen in Efratha's velden van zongen, de oorsprong van mijn leven. Daar, bij dat allereerste begin, daar bij die vuile bron van mijn ongerechtigheden, begint Gods welbehagen te werken. Dit Kind van Maria, dit Kind van God, is ingegaan ook tot in het allereerste begin.
Wij vallen onszelf elke dag tegen. En al is de weg recht, uw gang zal hier beneden nooit recht worden. En als u een rechte gang kreeg, hoe zou het hart gaan zwellen. Er is maar één medicijn: u met uw kwaal, met het verdriet van uw hart aan Christus gehouden (Kohlbrugge). De Middelaar komt degenen die Hij zijn broeders noemt geen verwijten maken. Maar Hij kent hun toestand. Hij weet dat wij vlees zijn. En nu bedekt Hij met Zijn onschuld en volkomen heiligheid de zonde waarin wij ontvangen en geboren zijn.
En zo leidt Hij dat volk, dat vanwege eigen zonde terneergeslagen is, voor het aangezicht van Zijn Vader, als een koningin aan Zijn rechterhand, in het fijnste goud van Ofir. Dan breekt de vreugde door, de vrolijkheid, ondanks alle droefheid: En zo komt tot deze over haar zonde diep bedroefde bruid, de vermaning van Psalm 45: 'Hoor, o dochter! en zie en neig Uw Oor; en vergeet Uw volk en Uws vaders huis. Zo zal de Koning lust hebben aan Uw schoonheid, omdat Hij uw Heere is, zo buig u voor Hem neer'.

G. van den End, Huizen

Tekst foto's:
En Nicodémus kwam ook (die tevoren des nachts tot Jezus gekomen was), brengende een mengsel van mirre en aloë; omtrent honderd ponden gewicht.
Joh. 19: 39

En in het huis gekomen zijnde, vonden zij het Kindeke met Maria, Zijn moeder, en neervallende hebben zij Het aangebeden; en hun schatten opengedaan hebbende, brachten zij Hem geschenken: goud en wierook, en mirre.
Matth. 2 : 11

Uit: Planten uit de Bijbel, Callenbach, Nijkerk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen