'Gedenkt hoe Hij tot u gesproken heeft'

Vol herinneringen hebben de vrouwen, die met Jezus gekomen zijn van Galilea gezien hoe Zijn lichaam in het graf gelegd werd. Daarna zijn ze teruggegaan. Nog voor de sabbat hebben ze specerijen en zalven bereid. Op de sabbat hebben ze gerust naar het gebod (23 : 54-56).
Rusten naar het gebod wil zeggen dat zij gedenken een dienstknecht in Egypte te zijn geweest en dat de Heere hun God hen van daar heeft uitgeleid door een sterke hand en een uitgestrekte arm (Deut. 5 : 12-15). Diezelfde bevrijding, waarheen zij ook in de viering van het Pascha werden gewezen.
Als we daarna lezen in 24 : 1 dat zij zeer vroeg op de volgende dag, de eerste van de nieuwe week, zich rusteloos naar het graf spoeden, dan heeft blijkbaar dat gedenken van de grote daden van God, door Mozes en de Profeten tot hen gesproken weinig of geen rust gegeven. Ze waren te zeer vervuld met hetgeen zij gezien hebben met hun eigen ogen.
Hiermee vervuld gaan ze op weg. De specerijen meegenomen om het lichaam van hun Heere te verzorgen. Een teken van hun liefde tot Jezus. Op weg naar het graf. Ze hebben er echter geen vermoeden van wat er ondertussen is gebeurd. Ze houden alleen maar rekening met hetgeen zij zelf hebben gezien. Een dode Heiland.
Zo zoeken ze Jezus, terwijl ze uitgaan van hun ervaring. Zo zullen zij, noch wij Hem echter nooit vinden. De Levende is immers niet in de dood te vinden, waar ook wij Hem zo vaak zoeken!
Als ze bij het graf komen, ontdekken ze dat de steen is afgewenteld. Ze zijn te verslagen door rouw dat tot hen doordringt dat dit iets heel bijzonders betekent. Waar is Jezus? En ze gaan naar binnen. En daar staan twee mannen in blinkende klederen bij hen. En als ze bevreesd worden en hun ogen naar beneden slaan, horen ze: 'Wat zoekt gij de Levende bij de doden?' Hij is hier wel geweest, maar nu niet meer!
Een vraag, die hun ogen wilde openen. Die hen wakker wilde maken uit hun diepe verdriet. Opdat ze ontdekken dat zij op deze wijze de Levende nooit vinden.
Niet als zij of wij uitgaan van onze gevoelens, hoe onpeilbaar diep die soms kunnen zijn, als wij bij een graf staan, als we ons werk dreigen te verliezen of verloren hebben, als er in ons huis grote zorgen zijn, als je ziet, wie je van huis voor God bent, komen we bij de Levende.
Hij is opgestaan. Het heilsfeit, Gods grote daden, waarin Hij als Eerste gedacht heeft aan Zijn genade, voorop! En dan: 'Gedenkt wat Hij tot u gesproken heeft, als Hij nog in Galilea was, zeggende: De Zoon des mensen moet overgeleverd worden, en ten derde dage wederopstaan'.
Dat gedenken vraagt restloze overgave. Een volkomen vertrouwen. Dat God niet alleen gedacht heeft aan Zijn genade, maar nu vergeten is, want waarom is het anders zo droevig met ons gesteld??? Gedenkt dat Hij Zijn trouw aan Israël nooit heeft gekrenkt.
En de boodschappers van God knopen aan bij een Woord van de Heere, dat zij zelf uit Zijn mond hebben gehoord, toen ze nog in Galilea waren. Waarin Jezus al tot hen sprak dat Hij de overwinning zou gaan halen over de dood. En wel op de derde dag. God weet weg met de dood. Volgens dat evangelie is God niet de God van de doden, maar van de levenden. Pasen is het feest van Zijn krachtige hand. Hij heeft voldaan. Volkomen. Opdat een ieder, die in Hem, de Opstanding en het Leven, gelooft behouden zal worden. Toen reeds zijn jullie door Hem gevonden!
Ook in het houden van de sabbat en het vieren van het Pascha hebben jullie toch herdacht dat God met een sterke hand en krachtige arm jullie voorgeslacht bevrijd heeft uit Egypte. Hoe Hij bevrijdend en beschermend, als de Getrouwe, is voorgegaan door de eeuwen heen. Gevend en vergevend. En zijn al die verlossingen geen heenwijzing naar het Paaslam, op Golgotha geslacht?
'En zij werden indachtig aan Zijn woorden.' En dat zonder zichtbare of tastbare ervaring, want ze hebben Hem tot nu toe nog niet gezien! Dat is een teken van hun volkomen overgave. Zonder voorwaarden. Daarom gaan ze ook niet teleurgesteld heen, omdat ze Jezus nog niet hebben gezien. Door het gedenken komen zij tot het geloof in het Woord en ze gaan ook heen in dat geloof.
'Ik probeer zo vaak te gedenken, God te zoeken, en ik vind Hem zo weinig.' Niet wij brengen de gemeenschap met God tot stand in ons gedenken. Dat hoeven wij ook niet. Dat is het werk van Gods Geest. En dat doet Gods Geest ook zeker, want Hij heeft ons beloofd tot lidmaten van Christus te willen heiligen en ons alles te geven hetgeen we in Christus hebben. Gedenkt wat Hij ook tot u gesproken heeft. 'Christus is het, Die gestorven is; ja wat meer is, Die ook opgewekt is. Die ook aan de rechterhand van God zit. Die ook voor ons bidt' (Rom. 8 : 34).
Daar hoeft u niets aan te doen. Gedenkt en gelooft slechts. En wel de meest uitnemende weg. 'Gedenkt en gelooft dat Hij zichzelf verbroken heeft tot een volkomen verzoening.' Die verzoening zit niet in ons gedenken. Wel in Zijn werk. Het is de inhoud van Zijn belofte. Daarom mogen we in het gedenken van Zijn opstanding vast en zeker zijn van het heil voor ons bereidt.
Dat maakt dat wij kunnen zingen: 'Jezus leeft en wij met Hem. Dood waar is uw schrik gebleven?' Dat maakt dat we positief in de wereld kunnen staan. In oneindige aanvaarding van het leven. Niet omdat wij Hem gevonden hebben, maar omdat Hij ons reeds lang gevonden heeft en onze ogen daarvoor opende. In grenzeloze blijdschap. 'Geen graf hield Davids Zoon omkneld, Hij overwon, de sterke held, Hij steeg uit 't graf door eigen kracht, Want Hij is God, bekleed met macht. Nu jaagt de dood geen angst meer aan, Want alles, alles is voldaan; Die in 't geloof op Jezus ziet, die vreest voor dood en helle niet!'

H.J. Catsburg, Kamerik

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen